En arkadaki sıramızda oturmuş telefonumla oynuyordum. Okula erken gelmeyi severdim. Normal saatte gelsem seninle ve geç zamanda gelirsem de kalabalıkla karşılaşmak istemiyordum. Sen ve kalabalıktan nefret ediyordum çünkü.
"Günaydın Seolhyun."
Gülümseyerek sınıftan içeri girdiğin an bana günaydın demen bende gizli bir şok etkisi yaratmıştı. Gözlerim saate kaydı. Daha erkendi.
"Benimle konuşma dediğimi hatırlıyorum."
Dudak büzerek çantanı yanıma koydun ve montunu çıkartarak portmantoya astın.
"Çok kaba ve huysuzsun cidden."
"Bana ne bundan."
Omuz silktin ve kulaklığını kulağına takarak gözlerini kapattın. Müzik dinlemeni fırsat bilerek içimden geçenleri seslice söylemiştim.
"Senden nefret ediyorum. Bunu biliyorsun değil mi?"
O an müzik dinlemediğini ve dediğim her kelimeyi harfi harfine duyduğunu bilseydim, yemin ederim, söylemezdim.
