| Bilinen Anonim |

16. bölüm

   Sürekli kolumdan düşen çantayı sinirlenip yere fırlattım ve bağcık bağlama işlemime geri döndüm. Cidden, beş dakikadır bunu akıl edememiş ve bir ayakkabı bağcığını bağlayamamıştım. Biri beni asabilir mi lütfen? Benim yapmaya götüm yemiyorda.

   Sonunda bağladığım ayakkabılarıma bakıp biraz gurur kastıktan sonra çantamı alıp omzuma astım. Bahçe kapısına yöneldiğim  sırada kapı sesi geldi. Dönüp baktığımda yan komşumla karşılaştım. Elindeki su şişesini bile bırakmadan ayakkabısına tek basışta giymişti. Adam taktik geliştirmiş abi. Ben ise taktik maktik yok bam bam bam.

"Bana da söylesene şu ayakkabıyı kısa sürede giyme sırrını?" dedim dudağımı büzüp ayakkabılarına bakarken.

"Meslek sırrı," dedi ve göz kırptı. Ayakkabısını kolay giyebildiği için çok şanslıydı. Hoş, bende onun gibi bir komşuya sahip olduğum için çok şanslıydım ya, neyse.

"Nereye böyle amele gibi?" diye sordu.

"Ne! Amele mi?!" diye çığlık attım ve hemen üzerime bakınmaya başladım. Pijamayla çıkmış olabilirdim, ama sakin. Çıkmamışım. Hiç değilse o kadar beyin kalmış.

"Tamam be şaka yaptık. O nasıl bir çığlık!" dedi gülerek.

"Şaka olmaktan başka şansı yoktu zaten," dedim bilmiş gibi.

"Ne yapacaktın? Şaka yı mı dövecektin?" Sırıttım ve omuz silktim.

"Hayır şakayı yapanı dövecektim." Güldü.

"Sen nereye böyle?" dedim. O sırada bahçe kapısından çıkmış yolda beraber yürüyorduk.

"Koşu yapacaktım öylesine. Sen nereye?"

"Voleybol kursum var." Gülüp önündeki taşa ayağıyla vurdu.

"Adın neydi senin?" diye sordum.

"Bana mı yürüyorsun?" dedi sırıtarak.

"Ne yürümesi uçuyorum," dedim dalgaya vurarak.

"Bence sen direk ışınlandın." Güldüm.

"Adım Emir hanım efendi ve sizde..."

"Masal," diye devam ettirdim cümlesini.

   Ağzını açmış bir şey diyecekti ki yüksek sesli telefon zil sesim buna engel oldu. Resmen yer titredi nasıl ses koymuşum mübarek.

"Alo... Efendim kanka?... Tamam kanka... Tamam Kanka... Tamam dedim ya kanka!... Oldu kanka... Tamam hadi kapa... Hadi görüşürüz... Tamam kanka... Anlatırsın Kanka... Lan tamam dedim ya kapa şu telefonu!" Göz devirerek telefonumu cebime koydum. Bunun çenesindeki motor bir tekneye takılsa adadan adaya ışınlanır yemin ediyorum.

"Ah bu kankalar yokmu," dedi gülerek taş komşum. Çocuğun adını öğrenmiştim ama taş komşu demek daha cazip geliyordu. E çok taş çünkü.

"Susamama hastalığı var onda," dedim ben de gülerek. Birden gözlerini büyültüp bana döndü.

"Hiç su içmiyor mu yani?" dedi merakla.

"Mal mısın mal taklidi mi yapıyorsun?"

"Taklidini yaptığımı nereden anladın lan?" Oha abi, bu çocuk geçen seferki laf sokmamın acısını mı alıyor? Öyleyse söyleyin de dursun, canım acıdı be!

"Bu mükemmeldi..."

"Çünkü ben!" dedi bağırarak.

Gökyüzüne bakıp parmağımı yukarı kaldırdım.

"O da ne?"

"Ney ney?" dedi merakla yukarı bakarken.

"Egon değil mi o uçan şey?" dedim gülerek.

"Hani ben göremiyor- bir dakika," kafasını bana çevirdi ve devam etti. "Sen benimle dalga mı geçiyorsun?"

"Ben deniz miyim?"

Gözlerini kocaman açıp bana baktı. "Oha yani, hiç mi iğrenmiyorsun kendinden?"

"Hayır, aksine kendime bayılıyorum."

Parmağını yukarı kaldırdı ve güldü. "O da ne?" dedi gülmeye devam ederken. Anladığım için bakmadan güldüm. Kafamı önüme çevirdiğim de çoktan salona gelmiş olduğumu gördüm.

"Benden bu kadar. Salona gelmiş bulunmaktayım," dedim elimle binayı göstererek.

"Koca binayı görebiliyorum elinle göstermene gerek yoktu."

   Gülmekle yetinip ellerimi önümde birleştirip sallanmaya başladım. Pardon da ben, salak mısın?

"Bu ne ya flört döneminde ki aşıklar gibi!"

"Bir an hiç demeyeceksin sandım," dedi rahatlamış bir sesle. Gülümseyip elimi salladım. Oda elini sallayıp," Bu yakışıklı prens gider. Hadi görüşürüz," diyip arkasını dönüp yürümeye başladı.

"Prensmiş, peh! Prens kılıklı kurbağa." Gülerek kapıyı ittirip salona girdim.

   Köşede oturan Sevde'nin beni fark etmesiyle, orada bulunan herkes alışmış olmalı ki kulaklarını kapadı. Biz Sevde'yle birbirimize hunharca koşarken aynı zaman da bağırıyorduk.

"Kanka!"