Roses are red ~Scorose~ ✔

Chapter 46

Pov Scorpius

Als ik de bibliotheek ben ingevlucht is het eerste wat ik zie, mijn vriend Fabian...dat net secondes geleden uit de kast is gekomen...of eigenlijk hebben ik en Rose hem eruit getrokken. Zonder eerst te kloppen.  Ik bedenk me hoe dat voor hem zou zijn. We hebben hem waarschijnlijk gekwetst. Ik loop naar hem toe.

'Hé' begin ik voorzichtig,  hij draait zich om en kijkt met zijn grote, waterige ogen mijn kant op. Zijn wangen zijn rood, wat aangeeft dat hij heeft gehuild. Arme jongen.

'Het spijt me dat we je zo hebben aangevallen. Het was niet zo subtiel van ons'.

'Subtiliteit vond ik nooit Rose sterkste punt. Net als jij Scorpius. Dus vind ik het gek dat jullie nog steeds niet iets subtiels tegen elkaar dat aan leidt dat jullie verlieft op elkaar zijn'.

Ik negeer de opmerking van Fabian. Ik weet dat hij gelijk heeft, dat niet. Maar dit is een truc om me af te lijden van het eerste gedeelte van het gesprek. Geen trucjes meer, komt alleen maar problemen van.

'Het maakt mij echt niet uit wie je leuk vindt. Meisjes, jongen, kort, klein, dik , dun, paars, blauw. Jij blijft een van mijn beste vrienden. Je mag op iedereen verlieft worden als ik naar geen Rose Granger-Weasley hoor. Dan vermoordt ik je'.

'Subtiliteit Scorp, subtiliteit'.

'Hoelang al'.

Fabian kijkt me met zijn donkere ogen aan. Zijn zwarte haren zitten netjes naar achtste gekamd. Zijn kleren zoals altijd zonder enige kreukels. Zijn hand lag om tafel met vijf keurige vingers. Fabian vertelde ons altijd hoe lelijk hij het vond als er vuil tussen zijn nagels kwamen, hij deed zijn nagels elke dag zorgvuldig. Terwijl ik en Evan zwijnen waren. Man...hoe hebben we dit nooit kunnen zien. Het is zo over duidelijk.

'Uhm...toen ik veertien was, werd ik voor het eerst...nou ja, verlieft. Het was een jongen dat ik en mijn ouders ontmoet hadden op vakantie. Ik dacht dat ik gek aan het worden was. Mijn ouders waren allebei echte Slytherin's. Volbloed en gewend aan jongen-meisje, jongen-meisje, jongen-meisje. Dus zette ik het uit mijn hoofd. Ik was al snel over de jongen heen dus...ik dacht dat het voorbij was. Ik stapte vol zelfvertrouwen de Hogwarts Express binnen en zag ik Evan. Het spijt me. Dit valt vast erg tegen'.

'Fabian...je bent dezelfde jongen een paar uurtjes geleden. Ik zal het alleen niet aan Evan vertellen. Ik denk niet...je weet wat ik bedoel'.

'Ja'.

Er viel een stilte, maar geen ongemakkelijke stilte. Het was een fijne stilte. Of eigenlijk was het geen stilte. Het was praten zonder woorden. Zoals geliefden altijd naar elkaar kijken. Stil... maar om de een of andere reden wordt er meer dan genoeg gepraat... zonder woorden. Ik en Fabian waren wel geliefden, maar we waren broers voor elkaar. We deelden een ziel. Als vanaf we klein waren.
'
Fabian's zijn moeder Pansy Parkinson was verlieft om mijn vader en kwam dus vaak bij ons thuis, ze was die tijd nog getrouwd met Eric Guerney. Eric leek heel veel op zijn zoon. Niet qua uiterlijk... maar karakter was  er het een en ander nogal hetzelfde. Eric had blond krullen haar en groene, groene ogen. Hij was artistiek en was niet zo gericht op bloedstatussen. Fabian was altijd trots op zijn vader... zelfs toen Eric en Pansy gingen scheiden. Hij was boos geweest op zijn moeder... hij had geschreeuwd dat Draco Malfoy nooit voor haar zou kiezen, omdat hij wel gewoon verlieft was op het persoon waarmee hij was getrouwd. En daarom lijkt hij op zijn vader... zijn bijzondere gewoonte om voor mensen op te komen waar hij van houdt. Alleen ik wist het, hij was een vechter. Het was een Gryffindor.

'Fabian?'

'Ja?'

'Misschien wordt het weer eens tijd om verder te gaan met schilderen... ik weet dat je zei dat het voor watjes was, maar soms moet je de vechter het laten overnemen van het persoon dat je wilt zijn, maar niet bent. Want Fabian Guersney is geen Slytherin'.

Met die woorden vertrok ik weer.