Roses are red ~Scorose~ ✔

Chapter 40

Pov Scorpius

'Wat?'

'Je hebt me wel gehoord, vind je Mara leuk of niet?'

De vraag dat aan mij werd gevraagd, voelde alsof ik werd aangevallen. Rose bleef me aanstaren.

'Wist je nog toen we vijf waren' probeerde ik van gesprek te veranderen, maar Rose trapte daar niet in. Ze wilde het weten, en er was niets wat ik kon doen. Behalve, misschien. Het was eem kansje.

'Vond jij Evan leuk?'

'Het antwoord op die vraag weet je best, je bent Evan's beste vriend'.

'En wat als we nou niet zo'n goede vrienden zijn. Wat als wij niet meer met elkaar kunnen opschieten door jou?'

'Je stelt het als een vraag, inplaats zeggen. Dat betekent dus dat je liegt. Je liegt toch?'

''Je stelt het als een vraag, inplaats zeggen. Wat betekent dat bij jou dan?'

Rose wilde haar mond opende, maar op dat moment ging de deur open. Mara keek met een wantrouwerige blik onze kant op. Mara trekt vaker zulke gezichten. En altijd als ik met een meisje praat, zwerkbal mee speelt (voor de lol, want ik ben niet zo goed als de mensen in het team) of waar ik mee moet werken bij schoolprojecten. Maar Mara vandaag was meer woedend. Alsof ik voor haar neus vreemd ging...zou ze dat denken.

'Mara, wat brengt jou hier. Ik dacht dat we zo zouden afspreken'.

Mara negeerde mij en ging recht door naar Rose die een arrogante blik opzette. Zo liet ze weten dat ze niet bang was voor Mara. Dat deed ze ook altijd als ik naar haar toe kwam met een van mijn opmerkingen.

'Rose, en wat brengt jou hier'.

'Scorpius'.

'Scorpius? Interresant. En waarom?'

'Om te vragen of hij nou echt verlieft op je is'.

Met een ruk draaide Mara zich om en keek me diep in de ogen aan. Ik kreeg het er warm van. Nu wordt het moment dat mijn kleine kleine leugentje de wereld uit gaat.

'Wat voel je voor mij'.

Ik wilde weg kijken, maar dat was te...vanzelfsprekend. Helemaal niets zeggen zou hetzelfde effect afgeven. Antwoord betekende...de waarheid.

'Mara, jij bent het meest aardigste, geweldigste en misschien wel een van de mooiste meisjes dat ik ooit in mijn leven heb ontmoet. Maar sinds wij iets hebben ben ik erachter gekomen dat het niets tussen ons zou worden, maar dat elke poging om verlieft op je te worden dat misschien zou veranderen. Ik deed mijn best, echt!'

Mara wilde me vast geloven, maar ze had op dat moment waarschijnlijk te veel hatende en verdrietige gevoelens, dat weglopen vast een van de beste opties waren dat er waren.

'Nou, het was niet de bedoeling dat het uit de hand zou lopen. Maar ik moet gaan'.

'Herrinner je het nog. Onze eerste ontmoeting. Met je spreuk kan je niet zover terug in de tijd. Dus je moet het je nog herrineren'.

Rose keek me aan.