Roses are red ~Scorose~ ✔

Chapter 51

Pov Rose

"Ja, ik vind je mooi," zegt hij dan, op zijn wangen komen kleine blosjes en waarschijnlijk ben ook ik rood geworden.

Ik glimlach en zeg: "Dankje, en met de make up, jeweetwel, Ashley" dat laatste mompelde ik.

Nadat we uit het café komen, waar geen van ons tweeën het prettig vond lopen we door de sneeuw. Mijn schoenen worden nat en ik trek mijn kraag omhoog.

Mijn laatste date was met Evan, ook in de sneeuw, maar dit voelt anders, magischer en niet tegen mijn zin in.

Wanneer ik bijna uitglijd pak ik uit reflex Scorpius' hand vast, hij zorgt ervoor dat ik niet val.

Dan lopen we verder, ergens weet ik dat ik zijn hand moet loslaten, maar het voelt gewoon, hoe zeg je dat? Fijn?
Ja, het voelt fijn en vertrouwd.

"Kijk," fluistert hij en hij wijst omhoog. Ik kijk en boven ons zweeft een maretak, ik slik, de enige manier om daar onder vandaan te komen is zoenen met het persoon waarmee je er onder staat. Anders blijf je daar voor altijd staan, in de vervloeking.

Mijn wangen worden zo rood dat het gloeit en mijn hart klopt in mijn keel.

"Scorp," mompel ik, hij kijkt even verbaast op bij de bijnaam, maar glimlacht dan.

"Ik denk, dat, we, nou, misschien, ik bedoel," hakkel ik, maar hij legt zijn hand op mijn wang, opeens heel zeker van zijn doel.

Merlin.

Ik buig me voorover en dan voel ik zijn lippen tegen de mijne, ze zijn koud van het weer, hij legt zijn handen tegen mijn rug en ik haak de zijne achter zijn rug.

Ergens, verweg hoor ik iemand schreeuwen, maar het maakt niet uit. Ik sta hier, met hem, in de sneeuw. Zijn lippen tegen de mijne, waarschijnlijk is de betovering al uitgewerkt, maar ook dat boeit me niet.

Ik leg mijn handen in zijn nek, zijn haar krullend om mijn vingers, het heeft geen slag, maar het voelt fijn aan. Het is niet langer koud. De minuten lijken om te gaan. Ik druk mijn lippen nog meer tegen de zijne.

En dan is het voorbij.

Ik zucht diep, en kijk omhoog. De maretak is weg.

"Wauw," zegt hij en hij legt zijn vingers tegen zijn lippen "die lippenstift."

Ik lach hard, van de zenuwen, maar ook omdat het grappig was.

Dan dringt het tot me door. Ik heb met Scorpius gezoend, ik heb met Scorpius Hyperion Malfoy gezoend.

Mijn vader! MIJN VADER! hij gaat me vermoorden. Sowieso.

Met een kippenpootje nota bene.

Ik houd Scorpius hand nog vast, niet van plan hem los te laten en weetje, schijt, ik heb met hem gezoend en ik vond het fijn. En mijn vader mag de pot op.

"Ik vond de date leuk," lach ik.
"Fijn," zegt hij, met een glimlach van hier tot Tokio.

~*~

"Mevrouw Granger-Weasley en Meneer Malfoy, jullie moeten even komen," zegt professor McGonagall als we de deur achter ons sluiten. Ze geeft me bijna een hartaanval, ik laat Scorpius hand van de schrik los.

"Wat? We hebben niks gedaan," zegt Schorpius met een frons.

"Nee, jullie niet, maar kom toch maar mee," zegt ze, en dan loopt ze met snelle passen weg.

Misschien is ze al een jaar of tachtig, maar toch moeten Scorpius en ik zowat rennen om haar bij te houden.

Wat zou er zijn?

Ze doet de deur van haar kamer open. Er zitten twee mannen in stoelen bij haar bureau. Mijn hart slaat een slag over.

"Pap?!" Zeggen Scorpius en ik in koor.