Cosima Sanctuary is a one of a kind safe house for teenage survivors, but when they realize that one of them is a psychopath, all hell breaks loose. The hunt is on for the psycho next door.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
23
Mark my words
Kleya
"Cosima gave you everything you could ever need! Protection, food, shelter! The least you could do is thank python, which none of you has ever done! How could you just leave Cosima like that?! And how did you even leave cosima?!"
Wala sa amin ang nagsasalita. Hinahayaan muna namin si Lauren na maglabas ng galit. Actually, mukhang hindi siya galit—galit na galit talaga siya sa amin. Sobrang bilis pa ng pagmamaneho niya kaya pasimple akong humawak sa seatbelt na nakakabit sa akin. Sana naman may airbag 'tong kotse niya.
Nasa tabi ako ni Lauren dito sa driver's seat samantalang nagsisiksikan naman sa likod sina Cloud, Tasha, at Wolfgang. Sa likod naman talaga sana ako uupo para malayo ako kay Lauren kaso naunahan ako ni Wolfgang. Gusto ko sana siyang sapakin para lang umalis kaso mukhang hindi kakayanin ng estado ng katawan niya kung sasapakin ko pa siya kaya hinayaan ko na lamang siyang manatili sa tabi ni Tasha.
Nang tumigil si Lauren sa paglalabas ng kanyang galit. Ako naman ang nagsalita. "Kilala mo ba kung sino yung umatake sa amin kasi base sa tono—"
"Hindi niyo man lang ba inisip ang kahihinatnan ng pagtakas niyo? Blah blah blah blah—" Well that's how I heard it. Lauren's still really furious. I can't blame her. It was our fault. It was our fault why we were attacked. Lauren and Python have every right to be mad at us.
Wala kaming ibang ginawa kundi makinig sa sermon ni Lauren. Hindi ko tuloy maiwasang magsisi, sana pala ako nalang ang nagpaiwang magbantay kay Ruth at Aaron, hindi si Eva. Napagdesisyunan kasi ni Eva na magpaiwan muna kasama ang dalawa sa ospital.
Habang pinapakinggan ang sermon ni Lauren, nakakaramdam na ako ng antok, umeepekto narin sa akin ang sobrang pagod at sakit sa katawan. Hinayaan ko na lamang ang sarili kong makatulog sabay sandal ng ulo ko sa salamin ng pinto.
***
Nagising ang diwa ko dahil sa malakas na pwersang tumulak sa akin paabante, hindi nakatulong ang seatbelt na suot ko dahil sumakit pa tuloy ang dibdib ko. Nag-aagaw man ang kamalayan at antok sa sistema ko, pilit kong kinurapkurap ang mga mata ko. Malabo man ang nakikita ko, malinaw naman ang naririnig ko—nagkakagulo sila.
"Lauren anong nangyayari?!" Narinig kong sumigaw si Tasha. Actually hindi lang siya, pati narin si Cloud. Mukha silang natataranta at takot na takot.
Bago ko pa man magawang magtanong, mabilis na binuksan ni Lauren ang glove compartment at kinuha ang dalawang baril mula sa loob nito. Mabilis niyang pinahawak sa akin ang isa sa mga baril. Habang hawak ang kamay ko, tinitigan niya ako sa mga mata na para bang hinihimok niya akong pakinggan ang bawat salita niya. "Stay here! If I don't come out in 15 minutes, get the hell out of here! Call your Mom! She'll know what to do!"
