Hayalperest

26|Kim sever seni,benim sevebildiğim kadar

Bölüm içerisinde çalan şarkı "Pera-Kimseler"

"Kerem Bürsin ve ünlü oyuncunun yakın arkadaşının içinde bulunduğu lüks araba şarampole uçtu.Durumları hakkında bir açıklama yapılmaması , tüm sevenlerini hareketlendirdi.Ünlü oyuncu ve arkadaşının hayatlarından endişe ediliyor." Muhabirin söylediği sözler tekrar tekrar beynimde yankılanıyor.Daha yarım saat önce yanımdaydı , gülüyordu. Daha yarım saat önce bana dokunuyordu.Şimdi ... Ben napıcam şimdi...

"Bu seninki değil mi Melis " diyor annem endişeli ses tonuyla."Gencecik yaşta ..." Derin derin iç çekip , cümlesine devam ediyor."Allah anne babasına sabır versin"

"Ne diyorsun anne sen ? Ölmemiş ki... " diyip bana dönüyor Melis. Kaskatı kesilmiş suratıma bakıp , ayağa kalkıyor hemen."Ölmemiş değil mi Zeynep , kaza sadece "

"Şarampole uçmuşlar Melis , pek kurtulanını görmedim" diyor babam kafasını sallayıp."Hadi kızım getirsene şu çayları , ağaç oldun"

"Zeynep ? İyi misin kızım ?" diyip üsteliyor annem.He çok iyiyim valla ya , oh oh süperim maşallah.Allahım ya , delirmek üzereyim.Evden koşarak çıkıp , ben de o şarampolden atlamak istiyorum.Gözlerimi hafif kırpıştırıp , çayları sehpanın üzerine fırlatırmışçasına bırakıp odama koşuyorum.

"Ne oldu şimdi buna ?" diyen annemin sesini duyuyorum hafiften.Ah anne bir bilsen , keşke sana herşeyi söyleyebilsem . Keşke sana onun benim için sadece bir oyuncu olmadığını , onun kısa bir süre içerisinde hayatımın tümü olduğunu anlatabilsem.O muhabir kadın , söyledikleriyle benim kalbimi söküp üzerinde tepindi anne diyebilsem sana keşke.Keşke ... Keşke eskiden olduğu gibi göğsüne yatıp ağlayabilsem , keşke hıçkırarak sana onu ne kadar sevdiğimi anlatabilsem.Ama benim tek yaptığım tüm gerçeklerden kaçarak kendimi odama kapatmak.Size söylediğim yalanlardan daha ne kadar kaçabileceğim acaba ... Daha ne kadar kapıların ardında büyüteceğim Kereme olan aşkımı.Belki de kapıların ardında büyütülecek bir aşk kalmamıştır ... Belki Kerem çoktan...Tamam Zeynep sakin ol , o yaşıyor , yaşıyodur , inşallah.

"Zeynep ... Aç kapıyı " diye yumrukluyor kapıyı Melis . Gömüldüğüm yataktan kalkıp , yavaşça kapıyı açıyorum.Gözleri dolu dolu bana sarılıyor hemen.Yaa içim acıyor , böyle bir acı yok ya.Nefesim kesiliyor , sanki kalbime binlerce bıçak saplayıp , tekrar tekrar deşiyorlar.Hiç geçmeyecek gibi sanki.

"Şşş...Geçiçek hepsi" diyip sıkı sıkı kucaklıyor beni.Daha fazla dayanamayıp kollarına yığılırken , o da dizlerinin üstüne çöküp beni tutuyor.

"Zeynep ... Bak bana ... " Ah Melis sen mi teselli ediceksin beni şu durumda , sanki senin de ne kadar beter bir durumda olduğunu görmüyorum ben.

"Gitmemiz lazım..." diyorum elimin tersiyle sert bir şekilde göz yaşlarımı silerken."Görmem lazım onu "

"Söz , sabah olsun götürücem seni oraya " diyor Melis hafifçe gülümsemeye çalışarak.Ama olmuyor , beceremiyor.Ya zaten benim kimsenin tesellisine , yarım yamalak gülüşüne ihtiyacım yok ki. Keremi , kas yığınımı bir kez görsem yeter.

"Sabah olmaz " diyip hemen ayaklanıyorum.Dolabımdan çantamı çıkarıp , içine cüzdanımı ve birkaç ıvır zıvırı tıkıştırmaya başlıyorum hemen."Şimdi gidicez"

"Saçmalama Zeynep " diyerek fısıldıyor."Annemlere ne diyeceğiz ?" Bir an duraksayıp , düşünüyorum.Her şeyi anlatıyım ben , alıyım karşıma ikisini de. Anne , baba ben Keremi seviyorum diyeyim , onun için dünyayı karşıma alırım ben , çok aşığım ona , kimse tutamaz beni diyeyim.