Armed and Dangerous

Kabanata 10

Naroon pa rin ang mapaglarong mga ngisi sa labi nito habang matiim akong tinititigan mula sa malayo. Tila tuwang-tuwa pa siya sa sitwasiyon namin, samantalang ako ay nagdurusa pa rin hanggang ngayon.

Lihim akong napatiim-bagang. Mariin kong iniyukom ang mga kamay dahil sa tindi ng galit sa lalaki. Halos hindi ko maramdaman ang namamasa kong mga mata habang hindi inaalis ang mga mata rito.

Sari-saring mga masasakit na alaala ang lumabas sa isip ko noong malaman kong pinatay nila ang ama’t mga kapatid kong lalaki. Hindi ko mapigilan ang sarili sa tuwing naiisip ko iyon, buhay ng mga taong mahal ko ang kinuha nila.

I cannot just forgive him...

Kahit ilang taon pa ang abutin, hindi ko siya mapapatawad, pati ang pamilya niya...

“WE’LL take these two horses...”

Abala ako sa pagtingin-tingin sa paligid habang kinakausap ni Martin ang lalaki para kami’y sumakay sa kabayo. Iyon kasi ang nais ko bago kami kumain, hindi na ako makapaghintay na makasakay sa kabayo. Nakakahiya man dahil siya ang magbabayad, wala naman akong magawa at mapilit ito. Nais niyang gawin namin ang mga bagay na nais ko upang masulit ang araw na ito, bago siya bumalik sa akademya. Ayaw niya akong pagbayarin, alam niya kasing paslit pa ako at wala pang trabaho at sariling pera.

Hindi nito hinahayaang maalis ang kamay ko sa braso niya, kaya kahit saan ito magtungo ay napapasunod ako. Wala naman iyong problema sa akin dahil hindi ko pa naman gaanong kabisado ang pasikot-sikot dito.

“Aria...”

Naibalik ko ang tingin dito nang pukawin niya ako. Naabutan ko itong nakayuko sa akin habang nakangiti’t pinagmamasdan ang mukha ko.

“Bakit?” takang tanong ko nang haplusin niya ang ulo ko.
Ngunit napamaang ako nang bigla ako nitong buhatin. Isinakay niya ako sa likod ng kabayong puti na ikinanganga ko. “Wow!” Hindi ko napigilan ang sarili nang maramdamang ang taas ko na.

Ipinakapit ako nito sa hawakan, bago ngitian. Nang masiguro nitong okay na ako at komportable ay sumakay na ito sa kabayong puti rin sa likuran ko. Mas malaki ang kabayo nito kaysa sa akin kaya natawa ako na ikinangiti nito lalo.

Ibinalik ko sa harap ang tingin nang maramdaman ko ang paglakad ng kabayo. Hawak ng lalaking hindi ko kilala ang tali ng kabayo kaya hindi ako masyadong nag-aalala na baka kung saan-saan ako dalhin ng sinasakyan ko.

Lalo lang akong namangha habang pinapakiramdaman ang sarili. Ang galing!

Hindi ko napigilan ang paglabas ng wagas na mga ngiti at paminsan-minsa’y nililingon si Martin na nahuhuli kong nakatitig sa akin. Kumaway ako rito at ngumiti na ikinatawa niya habang napapailing.

Isang oras din kaming pagala-gala sa kung saan-saan. Masyado akong nag-enjoy sa pagsakay sa kabayo kaya hindi ko na namalayan ang gutom ko. Hinawakan ni Martin ang baywang ko at ibinaba ako sa kabayo.

Natawa pa ito nang mapansin ayaw ko pang bumaba.

“Oh, sweetie. You’re so adorable,” aniya at marahang pinisil ang pisngi ko. Ngumiti lamang ako rito at niyakap ito dahil sa sobrang tuwa. “Sa susunod ay sa akin ka na sumakay. I’m sure you’ll enjoy it, too.”

“Ha?” agad na tanong ko nang maguluhan sa sinabi niya.

Umiling lamang ito at dinala ako sa isang restaurant. Naamoy ko agad ang masarap na aroma ng pagkain pagpasok namin, tuloy ay natakam ako.

Ipinaghila pa ako nito ng upuan nang makahanap kami ng puwesto na ipinagpasalamat ko rito. Napaka-gentleman naman nito, iyon ang napapansin ko sa kaniya kanina pa.