Marrying the Guy I Hate

MGIH C-7: Bonding [Part 2]

"Sige na nga. Pag tulog ka na lang, saka ako tatabi," he said smirking.

"Sige," maikling sagot ko. Ngumiti naman siya ng nakakaloko.

"Pero break na tayo kinabukasan," pagpapatuloy ko tapos nag-evil smile ako. Mwahaha. Tatabi ka pa?

"Fine," whahaha! Laging talo sakin si Charles! Wala palang binatbat 'to eh! Loser! Nyahaha!

"Good," *insert ngiting tagumpay here*

"I mean, fine, break na tayo bukas."

Buffering...

W-WHAT?!

"Oh, ba't nagulat ka?" seryosong tanong niya. Waaaaaaah! Ba't ko ba sinabi yon! Tototohanin niya ba? Please, noooo! Nagbibiro lang naman ako eh. *pouts*

"I-I'm j-just kidding you know," tapos pilit na ngiti.

Tumawa siya na parang wala ng bukas samantalang ako nakatitig lang nang masama sa kanya.

"Hahahahahahahahaha! Na—hahaha nakaka—haha tawa yung hahaha reaksyon mo! Hahaha ahdjsljspwjcjamdosj hahaha! Pffffft! Hahahahahaha!" oo, tama, may naintindihan ako.

Nasa living room nga pala kami ngayon. Nanonood kami ng MTV.

Binato ko siya ng throw pillows. Pati remote control at TV binato ko na sa kanya pero di pa rin siya tumitigil kakatawa. Nakahawak na siya sa tyan niya. Masakit na siguro kakatawa niya.

"Charles, stop it! It's irritating!" saway ko sa kanya sabay kuha ng isa pang throw pillow at ibinato sa kanya.

At last, tumigil na rin siya kakatawa at hinihingal pa.

"Nakakatawa ka kasi. Ikaw naman nagsabi na makikipag-break ka sakin pag tumabi ako sayo tapos nung pumayag naman ako, di mo naman pala kaya," pang-aasar niya habang hinihingal pa. I stared at him, irritated.

"GET.OUT.OF.MY.TERRITORY.NOW!" I shouted. Galit ako eh. Lels!

Tumayo naman siya agad at lumabas ng bahay.

Napanganga naman ako. Ni hindi man lang ako nilambing o nag-sorry or something like that.

Huwaaaaaaaah! Kasalanan ko 'to eh.

After 10 hours, nakatayo pa din ako dun at nakatitig sa pinto. Joke!

After 30 minutes...

**Ding dong, Ding dong**

Charles?!

Ba't si Charles ba naiisip ko? As if namang babalik pa yun dito.

Binuksan ni manang yung gate. Nanlaki yung mata ko kung sinong pumasok sa pinto kasama ni Manang Elisa. Muntik pa akong malaglag sa couch.

Si CHARLES!

May dala siyang cake and bouquet of roses. Para sakin kaya yun? Malamang! Alangan namang isa sa mga yaya ko.

"Babe, I'm sorry," bungad niya. Tapos lumapit siya sakin at binigay yung roses. Sweet naman ng boyfriend ko!!!

Ngayon ko lang napansin na may hawak din pala si manang. Naka-plastic kaya di ko makita.

"Babe, I bought you chocolates and ice cream," kinuha niya yung plastic kay manang at inabot sakin. 

"You like sweets, right?"

May Toblerone, Ferrero, Cadbury, Babyruth, Hershey's, etc. Yung ice cream naman, cookies and cream saka double dutch. My favorites!

Binuksan niya naman yung cake na hawak niya. And wow! Dulce de letche yata? Masarap din yun eh! Nakanaks! Big time! Papatabain niya ba 'ko?

"Di ko kasi alam kung ano ang gusto mo kaya dinamihan ko na."

"I don't know what to say."

"I love you lang, sapat na," then he flashed his sweetest smile.

I pinched his cheeks softly and said, "I love you. Don't leave me again, idiot."

"You want me to get out of your territory, right?" basag ako dun ah. Oo nga pala, kasalanan ko naman pala. Eh ang gusto ko lang naman lambingin niya ko eh. Di ko naman alam na tototohanin niya yun eh. Pero bumalik naman siya di ba? Kaya okay na. Tama na ang drama baka ma-MMK pa 'ko.

"Because you're making fun of me."

He chuckled.

"Ang cute mo kasi," habang pinipisil yung pisngi ko.

After the eating session, umakyat na kami sa bedroom ko. FYI, di namin inubos yung mga binigay niya 'no! Eh di nagka-diabetes naman kami kung sakali.

"Nood tayo," yaya ko sa kanya.

"Horror!" masiglang sabi niya.

We watched 'The Conjuring' while eating popcorn. Then, we went to sleep. Excuse me, di kami magkatabi huh! Sa sahig siya. Ayaw niya naman sa guest room, eh di sa sahig siya.

"Kath!" alog here, alog there.

"Hmm?"

"Gising na. May pasok pa kayo," umaga na pala. Kung nagtataka kayo kung bakit wala akong alarm clock at mga yaya ko pa ang gumigising sakin, well, di kasi ako nagigising sa alarm clock kaya kailangan ng masinsinang panggigising sakin.

Bumangon na ako. Pagtingin ko, wala na si Charles.

"Manang, si Charles po?" tanong ko kay manang.

"Nasa baba. Nanonood ng TV."

"Po? Kanina pa po siya gising?"

She simply nodded.

In fairness, ang aga niyang nagising.

I went downstairs to eat breakfast. I saw Charles sitting on the couch while watching and eating his breakfast. Feel at home talaga si mokong.

"Charles, you're early," bungad ko.

He gazed at me with a serious expression.

"Malamig sa sahig. Di ako makatulog nang maayos," so ako pa ang pinapalabas niyang may kasalanan kung ba't di siya nakatulog nang maayos? Eh siya 'tong ayaw matulog sa guest room in the first place.

"Why didn't you sleep in the guest room, then?" I asked fiercely.

"And now, you're putting the blame on me."

"BECAUSE I DON'T WANT TO LEAVE YOU ALONE. THAT'S WHAT YOU WANT, RIGHT? I WANT TO BE WITH YOU NO MATTER WHAT. EVEN THOUGH IT WAS FREAKING COLD LAST NIGHT," napanganga ako sa sinabi ni Charles. Hanudaw? Para akong na-stiff sa kinatatayuan ko.

"Pagkat ikaw lang ang nais makatabi. Malamig man o mainit ang gabi," he sang. 

He gave me a warm smile then he patted my head.

"Nevermind. Let's just eat," he said.

After naming mag-prepare, pumasok na kami sa school.

I have to thank God because he gave me Charles. I'm so blessed to have him. I wonder why people always get hurt when loving another person. Probably because they always love the wrong person at the right time and love the right person at the wrong time. Love is ironic.

Is finding true love really difficult? But it's not that hard, I guess. Because I already found mine in an instant. No sweat.