10 Signs a Guy likes you ✔️

#18 Harry Party

Το παρτυ γινεται τελικα στο γυμναστηριο του σχολειου, το οποιο ειναι διπλασιο σε μηκος απο αυτο.

Τα παντα ειναι στολισμενα και ετοιμα. Στην κεντρικη εισοδο υπαρχουν πσιδια που κοβουν εισητηριο -τα εσοδα του οποιου θα πανε σε ενα φιλανθρωπικο συλλογο που θα επιλεξουμε. Υπαρχουν εκατονταδες μπαλονια που γραφουν το "Καλα Χριστουγεννα" σε διαφορετικες γλωσσες, ιδεα του 15μελους, και στολιδια που κρεμονται απο το ταβανι. Ολα αυτα, μονο στην εισοδο και στον διαδρομο προς αυτην.

Με το που μπαινουμε μεσα -εγω αγκαζε με τον Αλεξ και η Αννι αγκαλια με τον Τριστιαν- θαμπωνομαστε απο τα χιλιαδες λαμπακια πανω απο την πιστα.

Μεσα γινεται χαμος. Μπορει να ειμαστε αποτους πρωτους, μιας και η Αννι εφοσον ειναι στο 15μελες ηθελε να ελεγξει και την παραμικρη λεπτομερει, αλλα η μουσικη ειναι τοσο δυνατα που σιγουρα θα ακουγεται σε μακρος 10 χιλιομετρων και βαλε. Μπαλονια ολων των χρωματων υπαρχουν κατω. Ειναι τοσο πολλα που σχεδον συνεχεια ακουγεται το εκνευριστηκο "μπαμ" που κανει ενα μπαλονι οταν σπαει.

Στην αλλη πλευρα της αιθουσας υπαρχει ενας γιγαντιαιος μπουφες. Ολα φροντισμενα και ταιριαγμενα απο ενα εξαιρετο catering στο κεντρο της πολης -η υπευθυνη ειναι κολλητη της μαμας της Αννι- και υπαρχει ηδη ενας ελεγκτης που προσεχει αν ολα τα φαγητα εχουν την σωστη θερμοκρασια.

Σε ολο το χωρο ειναι σκορπισμενα τραπεζια, σαν εκεινα σε clubs, και εμεις επιλεγουμε ενα τραπεζι κοντα στον μπουφε ακριβως απεναντι απο την περιβωητη πιστα.

<<Δεν ειναι τελεια;>> ρωταει η Αννι δυνατα για να ακουστει πανω απο τη μουσικη ακομη και αν ειμαστε στην αλλη ακρη απο τα ηχεια.

<<Ναι>> φωναζω κι εγω και επιλεγω να αγνωησω το γεγονος οτι στην συνεχεια φευγει με τον Τριαστιαν και μενω μονη με τον Αλεξ στο τραπεζι.

Παρ'ολο που με τον Αλεξ τα εχω σχεδιασει ολα, αυτη τη στιγμη υπαρχει παραξενη σιωπη απεναντι μας. Οχι οτι μπορουμε να μιλησουμε ετσι κι αλλιως...

<<Θες να παω να σου φερω τιποτα να τσιμπησεις;>> με ρωταει ο Αλεξ και εγω απλως χαμογελω και γνεφω.

Μολις απομακρυνεται, εστιαζω το βλεμμα μου στην εισοδο μιας και σιγα-σιγα ερχεται ο κοσμος. Ολα τα παιδια ειναι καλοντυμενα και τα χαμογελα ειναι μωστραρισμενα στα προσωπα τους.

Ενα χερι με χτυπα στην πλατη και γυριζω για να αντικρισω τον Αλεξ.

Μονο που δεν ειναι ο Αλεξ.