Different World (DUTCH)

⚜️4. Needles are just monsters

⚜️Lesly⚜️

Ik word net niet in de stoel gegooid. Hij krijgt een felle blik van mij. Zijn reactie is dat hij zijn neus ophaalt en tegen de deurpost aan gaat leunen. Een smalle man komt binnen lopen en legt een map op zijn bureau.

'Wie is zij ? Is ze nieuw ?' 'Lesly Aylward. Aangenaam. Jij bent Dr. Sullivan ?'.

De man knikt. Hij heeft zwart haar wat in een kort kapsel is geknipt en groene ogen. Net boven zijn jas piept er een stukje uit van een tattoo. In zijn nek. Ben best benieuwd wat het is.

'Goed en wat is er mis met haar ?' 'Ze is dood geweest. Verlamde benen' 'Dood geweest ?'.

Hij kijkt de oorbel jongen aan. Ja oorbel jongen. Weet zijn naam niet dus dan maar een leuke bijnaam.

'Ja dood. Zichzelf doodgereden. Tegen een boom'. Sullivan knikt. 'Is het raar dat ik ben opgestaan uit de dood ? Ben ik nu een vampier ?'.

Ik voel met mijn vinger aan mijn tanden. 'Nou geen hoektanden dus'.

De jongen is binnen een flits bij mij en zet me goed op de stoel.

'Nee wij zijn geen vampieren. Mythen...dat zijn wij en ja dat is raar. Dat betekent dat jouw genezig veel beter is dan normale Mythen of je kan uit de andere wereld stappen'

'Hèh ?'.

Hij zucht diep en legt mijn handen op de armleuningen en maakt ze vast met handboeien.

'Wat doe jij nou weer ?' 'Voor onze veiligheid'. Hij maakt mijn enkels ook vast en gaat weer terug in de deuropening staan. 'Ga je gang Sullivan. Ze is van jouw'.

Hij knikt en draait om en heeft een gigantische spuit in zijn hand.

'Oh nee ! Dacht het mooi niet ! Weg met dat ding !' 'Stel je niet aan. Het is maar een klein prikje in elke been' 'Rot op !'.

Het kwaadaardig monster begint te zweven , ver boven de dokter zodat de dokter hem niet kan pakken.

Hij zucht diep. 'Laat dat ding los Lesly' 'Nee' 'Wil jij je benen terug of ?' 'Dat komt wel. Daar heb je geen moordwapen voor nodig !' 'Jezus kinderen' gromt oorbeljongen.

Alles leek in 1 seconde te gaan. Hij wist het monster uit de lucht te pakken en nu staat hij voor mijn neus en voordat ik hem tegen kan houden zit de naald al in mijn linkerbeen en duwt de plunger naar beneden.

'En nu hou je verdomme je mond want ik klap je straks echt bewusteloos'. Ik kijk hem vals aan. 'Doe dan' 'Pas maar op' 'Ik pis bijna in mijn broek man' 'Goed zo. Kleine meisjes doen dat'.

Ik kijk hem strak aan en klak een keer met mijn tong. 'Kleine meisjes ?'. Hij knikt. 'Prima'. Een kleine grijns kruipt omhoog en hij vliegt een "aantal" meters naar achteren en knalt hard tegen de muur in de gang. 'Alsjeblieft hond'. Hij komt omhoog en beweegt met zijn schouders.

'Snel de andere ' mompelt hij.

Sullivan pakt een andere spuit en duwt de naald in mijn ander been en duwt de plunger naar beneden.

'Het moet zo werken...'. Sullivan gaat op zijn bureaustoel zitten. 'Wat werken ?' 'De pijn die je zo gaat beleven maar het gevoel krijg je terug ' mompelt oorbeljongen. 'En wat doet dat spul' 'Dat zeg ik net toch' 'Hoe werkt het sukkel' 'Dat spul herstelt je zenuwen' mompelt Sullivan. 'Kijk dat is een uitleg'. Oorbel jongen kijk ik aan. 'Grappig. Wacht maar tot de pijn' 'Ja en wanneer komt die want ik wacht nog steeds' 'Oh op elk moment'.

Ik zucht diep en kijk naar de naalden die in mijn benen zitten. Naalden heb ik altijd al gehaat en nu zitten er 2 in mijn benen.

Minuten tikken voorbij en nog steeds gebeurd er niks.

'En wanneer moet het gebeuren ?'. Ik kijk oorbeljongen en Sullivan aan. Oorbeljongen fronst zijn wenkbrauwen en loopt naar me toe. 'Het zou al moeten werken'. Hij trekt de spuit uit mijn linkerbeen en een gil verlaat mijn mond. 'Auw. Dat voelde ik'. Met een ruk kijk ik naar mijn linkerbeen en beweeg met mijn enkel en daarna een beetje mijn been . 'Ik heb weer gevoel'. Oorbeljongen haalt de andere naald eruit en ik pers mijn lippen op elkaar. 'Dat voelde ik ook' 'Sullivan. Hoe kan het dat zij niks voelde ?'. Sullivan haalt zijn schouders op. 'Geen idee maar het spul heeft wel gewerkt' 'Ja dat zie ik zelf ook wel. Toen ik het kreeg , had ik helse pijn. Waarom zij niet ?' 'Dus je wenst me pijn. Ook bedankt' 'Hou je mond' 'Waarom dat is, weet ik ook niet Declan'

HAH. Dus dat is zijn naam. Weet ik ook weer. Declan maakt me los en meteen sta ik op. Ik kan weer staan ! Hallalujah !

'Dus mag ik nu naar huis ?'. Ze kijken me beide aan. 'Dit is nu je huis' zegt Declan kalm. Iets te kalm dat het gewoon eng is.

'Nee dat is het niet' 'Je moet het haar wel uitleggen' 'Dat weet ik maar niet nu' 'Hoezo niet nu' 'Omdat Felix me net vertelde dat je eens niet wist dat je een Myth was' 'Klopt. Mijn ouders zijn dat ook'. Declan en Sullivan kijken elkaar aan. Een typische bezorgde blik. Een blik die alleen hun 2 begrijpen.

'En waarom kijken jullie elkaar zo aan ?'