Ik kan niet meer!

Deel 43

POV Samir

Ik en Havva zaten een film aan het kijken, maar mijn gedachten waren niet bij de film. Maar bij een meisje😳 Lina ben ik al vergeten, ze gaat namelijk wel binnenkort denk ik trouwen met Amir dusss ja. Maar ik heb dus een meisje ontmoet. Ze is half Turks en half Marokkaans, ze 19 en ze heet Tugba😍 (so naar datgaatniemandaan ❤️🖕) ze is zo mooi, lief en schattig (ik weet dat je imad wou, maar ja...)

Even later valt er iets in de brievenbus "ik ga wel" zeg ik als ik Havva op wil zien staan. Ze knikt en legt de film op pauze. Maar ik zat toch niet te kijken.

Het was een brief uit het ziekenhui???

Ziekenhuis***** babyafdeling

geachte mevrouw Havva **** ,

Gefeliciteerd! U bent zwanger geworden van een meisje! Wij wensen uw velen jaren nog geluk met u baby.
Wij hopen uw hier mee voldoende te hebben geïnformeerd. Als u nog vragen heeft kunt u die die stellen via dit nummer
06 34 56 85 7490 (zelfverzonnen)

Met vriendelijke groeten ziekenhuis*****

Ik las de brief opnieuw en opnieuw. "WAT IS DIT???!!!" Riep ik kwaad. Havva kwam bang naar me toe "W..wat is er?" Vroeg ze bang. Ik sloeg boos met mn hand op de muur. "WAT IS DIT" riep ik terwijl ik haar het briefje overhandigde. Ze las het briefje snel door.......

POV Havva

Wat ga ik nu in hemelsnaam doen??!! "WAT HEEFT DIT IN GODSNAAM TE BETEKENEN?!!!" Riep hij weer. Ik wist niet wat ik moest doen. "Komt het door het huis daar, waar je werd ontvoerd?" Vroeg hij toen zacht. Ik knikte zacht. Uit het niets gaf hij mij een knuffel??! Oo hij denkt dat ik verkracht ben😂😂😂😂😂😂

"Sorry....Wollah sorry, dit is allemaal mijn schuld😢" zei hij snikkend.

"Wat is er??" Riep mijn moeder vanuit de keuken. Ik keek Samir aan met zo een blik van: wat moet ik nu zeggen? "Vertel het gewoon, het is mijn schuld Havva sorry echt waar sorry" zei hij huilend. Hij trok me in een knuffel. Ik rustte mijn hoofd op zijn borstkast. Samir gaf me een kus op mijn voorhoofd.

"Yemma?" Riep ik huilend. Mijn moeder kwam geschrokken van de keuken naar me toe lopen. "Wat is er binti?" Vroeg ze met nog steeds de vork in haar hand. Ik overhandigde haar het briefje van het ziekenhuis. Me moeder las het briefje, ik zag hoe ze het briefje nog een keer las, en nog een keer, en nog een keer.

"WAT DIT IS?!!!!" Riep ze met haar gebroken Nederlands. "Mamma laat haar, het is mijn schuld!" Mengde Samir zich er tussen. Mijn moeder keek Samir met grote ogen aan "Heb jij haar z...zwa...ng" voordat ze haar zin kon afmaken begin Samir al te praten "Nee tuurlijk niet! maar weet je nog 3 maanden geleden toen ze werd ontvoerd?" Vroeg Samir, me moeder knikte zacht. Waarschijnlijk zag ze dit al aankomen "Ze hebben haar daar tegen haar wil aangeraakt" zei Samir terwijl er een dikke traan over zijn wang gleed. Eerlijk gezegd heb ik wel spijt! Maar ik ga echt niet zeggen dat ik en Imad dit gedaan hebben, en niet tegen mijn wil in. Mijn moeder barstte in huilen uit........

POV Foudel

Ik, Lina, Samir, Amir, Havva en Amira😍😍😍 zijn nu een soort van vriendengroepje geworden. Ik mis Imad wel eerlijk gezegd. 3 maanden geleden was de laatste keer dat ik hem zag. Ik werd gebeld en tot mijn grootste schrik door het ziekenhuis!