Ik kan niet meer!

Deel 34

POV Amir

Ze keek me raar aan. "Maar Amir daarnet zei je toch dat je het aan Foudel zal vertellen?" Vroeg ze ongemakkelijk. "Ja" zei ik met een opgetrokken wenkbrauw. "Ik...ik" zei ze en ze keek naar beneden. "Hee je kan het gewoon tegen me zeggen hè" zei ik met een rustgevende blik. "Ik ben gewoon bang dat je het erg gaat vinden" zei ze weer onzeker. Ik gaf gaar een knik dat ze het gewoon moest zeggen. "Ik wil niet trouwen" zei ze zacht. Ik keek haar geschrokken maar ook kwaad aan. Heeft ze me gewoon valse hoop gegeven?! "WAT?!" Vroeg ik kwaad. "Weet je? Ik hoef je nooit meer te zien, wat wilde je dan?" Vroeg ik kwaad, ik weet dat ze niet tegen mensen kan die tegen haar schreeuwen. "Is er iemand anders op je pad gekomen?" Vroeg ik rustig maar ook gekwetst. Ze zei niks en bleef naar beneden kijken. "Ja dus!" Zei ik zuchtend "Kunnen we eerst rustig hier over praten, je weet de reden geen eens" zei ze op een gekwetste manier en toon. "Nee!" Zei ik, en maakte aanstalten om de deur uit te lopen. Maar ik werd vast gehouden van achter: Lina. "Wat?!" Vroeg ik boos. "We kunnen er ook gewoon over praten" zei ze rustig maar ook bang, bang dat ik haar wat aan ga doen. Ze heeft heel wat dingen meegemaakt natuurlijk. Maar een meisje slaan? Zo zwak ben ik weer niet. Ik rukte me van haar los en liep weg. Ik keek nog voor de laatste keer in haar betraand gezichtje. En liep weg!

POV Lina

Hij weet geen eens de reden! De enige reden waarom ik niet wou trouwen was omdat. Ik kan Foudel gewoon niet alleen laten, er is niemand dan meer geen vader en geen moeder. En bovendien als ik wil gaan trouwen wil ik dat wel met een aanwezigheid van een ouder, en niet alleen mijn broer.

Ik heb Amir al een aantal keren proberen te bereiken, maar hij neemt niet op. De tranen blijven maar over mijn wangen stromen. Hij denkt dat ik hem niet meer wil! Na ongeveer 20 min ging er een deur open. Ik liep naar beneden en zag Foudel staan, vandaag ga ik het hem vertellen!!!

Ik heb nog steeds rode ogen van het huilen. Foudel kijkt me geschrokken aan, hij komt naar me toe en trekt me in een knuffel. "Hé gaat het wel?" Vroeg Foudel bezorgd. Ik zeg niks en hou hem alleen maar strakker vast. Ik laat hem los en doe alsof er niks aan de hand is. Ik wil namelijk niet dat hij wat merkt. Hij kijkt me raar aan en mompelt nog wat.

Het is al 23:00, en ik ben echt moe geworden maar vandaag moet ik het vertellen. Ik loop naar Foudel's kamer en die de deur open. Hij glimlacht naar me en ik kom op zijn bed zitten. Ik neem een diepe zucht en begin met praten "Foudel, ik moet je wat vertellen" komt er met moeite uit mijn mond, hij kijkt me vragend aan. "Wat is er dan" zei hij. "Oke kijk. Je weet toch Amir?" Vroeg ik. "Ja" zei hij. "Hij had een keer tegen me gezegd dat hij met me wil gaan trouwen" zei ik snel. Ik ging weer snel verder,omdat ik niet wil dat hij vragen gaat stellen. "Ik wilde ook" zei ik. Ik keek naar zijn gezicht om naar zijn gezichtsuitdrukking te kijken, en ik zou zweren dat hij verdrietig was. "Maar vandaag zei hij dat hij het aan jou zou vertellen. Ik zei toen dat ik niet wilde. Hij was boos omdat hij dacht dat er iemand anders was. Maar dat was niet zo de enige reden waarom ik niet wilde trouwen was omdat jij Foudel jij was het." Hij keek me vragend aan. "Ik wilde jou niet alleen laten. Er is niemand dan meer, je bent dan wel volwassen maar toch. Hij is nu nog steeds boos!" Zei ik verdrietig. En zonder dat ik het zelf merkte rolde er tranen over mijn wangen. Foudel trok me in een omhelzing. "Het komt wel goed. Ik praat morgen wel met hem, oké?" Zei Foudel om me gerust te stellen. Ik gaf hem een klein glimlachje. "Mag ik hier slapen?" Vroeg ik na een tijdje. Hij knikte. Ik trok de dekens omhoog en ging naast mijn broer liggen "Tasba3ala ghair" zei ik zacht. "Wa inti min ahloe" zei hij. Ik viel na een tijdje alweer in slaap op Foudel's borstkast.

Na een paar uur schrok ik wakker. Foudel was gelukkig nog wakker. "Wat is er?" Vroeg hij geschrokken. "Ik" begon ik. Het moet er toch een keer uit, ik vertel het hem gewoon. Foudel bleef me vragend aankijken "Foudel, ik ben gewoon bang. Die verkrachtingen gewoon alles. Ik haat het gewoon, ik mis mama en papa. Het was hier eerst zo gezellig in huis, en nu? Nu is er niks meer van gezelligheid over Foudel!" Zei ik huilend, ik zag dat Foudel het er ook moeilijk mee had. Hij knuffelde me stevig. En de tranen stroomden nog steeds over mijn wangen. "Ssst stil maar, we mogen de hoop niet opgeven oké?" Zei Foudel. Ik knikte. "Wil je thee" vroeg hij. "Ja" zei ik met een klein glimlachje. "Foudel?" Vroeg ik. "Ja" zei hij terug. "Dankje, echt waar bedankt. Ik ben gewoon erg blij met jou. Je doet moeite om me nog te zien lachen. Ik hou van je" zei ik. "Lina het mooiste is om je zusje te zien lachen, en ik zal alles doen om die glimlach te zien" zei hij. Owh wat lief😍 ik was zo blij om die woorden. Dat ik in zijn armen sprong. Hij gaf me een kus op mijn wang, en hield mij stevig tegen zich aan. Na een tijdje liet hij me los, en liep hij naar beneden.

Sorry alweer niet zo een leuk deel, maar zou het ooit nog goed komen tussen Amir en Lina? Je leest het in de volgende delen, op (welke dag is het vandaag, ik bedoel het is is vakantie dan let ik nooit welke dag het is. Ik weet alleen dat het Zaterdag is😂) maar goed de volgende 2 delen ga ik mensen promoten, en dan komt er weer een deel aan❤️ DOEIII. OO JAAA IK WIL NOG WAT VERTELLEN. IK WIL JULLIE ONTZETTEND BEDANKEN VOOR DE 2K READS ECHT BEDANKT. IK ZEG ALTIJD VOLGENDE DEEL ZEG IK HET EN DAN VERGEET IK HT WEER. MAAR ECHT BEDANKT JULLIE ZIJN GEWELDIH😍😍❤️❤️❤️💋💕