Ik kan niet meer!

Deel 3

Herschreven✔️

POV Lina

Waarschijnlijk raden jullie het al, die jongen die me zoende. mij zoende! Ik keek hem bang aan "alsjeblieft doe niks!" Smeekte ik hem. Mohammed was al weg. "Alsjeblieft" riep ik huilend.

Ik krijg echt geen goed gevoel bij hem, dat is best logisch. Maar ik bedoel alsof hij een shaytaan (duivel) is! Ik weet het rare gedachtes, maar ja. Hij lachte eng naar me "ik kom hier om het goed te maken" grijnsde hij. Ik ging een beetje achteruit. "Je hoeft heus niet bang te zijn" zei hij hoofdschuddend. Weer deed ik een stapje achteruit, en hij deed het zelfde.

Ik huilde en keek hem bang aan "Hou je bek Kahbe (hoer)" riep hij, maar niet te hard, en hij gaf me een harde klap. Ongelovig keek ik hem aan. Hij had nog steeds mijn arm vast. Ik probeerde me los te maken, maar hij hield me stevig vast en ik ben niet echt zo sterk! "HELP!" Riep ik huilend. Hij keek me gevaarlijk aan. "Hou je bek a hoertje" riep hij weer. Ik knikte huilend.

"Wat wil je eigenlijk?" Vroeg ik fluisterend. "Ik wil jou schatje" fluisterde hij in mijn oor. Mijn ogen werden groot, en dit keer was ik het die hem een klap verkochte. Hij keek me kwaad aan en trok me van mijn haren en duwde mij op de grond, hij schopte me op mijn rug. "Auw, alsjeblieft je doet me echt pijn, laat me alsjeblieft gaan!" Riep ik huilend. (Dit gebeurde trouwens allemaal in een steegje!)  mijn spieren echt alles deed pijn! "Ga dan!" Riep hij? Ik rende snel weg naar Selma.

Ik drukte huilend op de bel, en de moeder van Selma deed open. "Binti (mijn kind) wat is er gebeurd" riep ze geschrokken, en ze nam me in een knuffel "kom binnen habibti (mijn schatje)" zei ze en ze trok me mee naar binnen "Selma ta3ali (kom)" riep ze. Selma kwam naar beneden en toen ze mij zag, deed ze haar handen voor haar mond. Zag ik er dan zi slecht uit? "Wat is er gebeurt" zei ze zacht en Nog steeds geschrokken. Zo vertelde ik ze het hele verhaal. En af en toe liet ik een paar traantjes vallen. Ze namen me beide in een knuffel.

"Kom maar lieverd, ik ga wonden vierzorgen" riep ze in haar gebroken Nederlands. Dankbaar keek ik haar aan en liep ik met haar mee. "Shoekran geltie (dank je tante, en tante zeg je dan uit beleefdheid natuurlijk)" riep ik blij toen ze klaar was, en ik drukte een kus op haar wang. We gingen een beetje kletsen en deden nog met ze allen ad3yaah (meervoud duعa wat smeekbede betekent) voor mijn moeder, en zo nam ik afscheid van ze.

Bang liep ik naar huis. Telkens wanneer er iemand kwam dan pakte ik mijn telefoon erbij, zodat die genen niks kan doen. (Wie doet dit ook?😂)

Toen ik eindelijk thuis kwam pakte ik mijn sleutel erbij en stak hem in het sleutelgat, en opende ik de deur. Ik deed mijn schoenen en jas uit. Ik liep naar mijn kamer en deed mijn Marokkaanse huisjurk aan, ik pakte nog snel een elastiekje en deed mijn haar in een slordige knot. Ik wilde nog naar de keuken gaan om eten te gaan maken.

Toen ik beneden was zag ik mijn broer   met tranen in zijn ogen naar de TV kijken. Ik liep naar hem toen en jwam naast hem zitten. Ergens is het wel zielig! Ik bedoel ik negeer hem, terwijl hij het al moeilijk heeft! Hij moet met een schuldgevoel rondlopen en mamma ligt in het ziekenhuis! "Sorry" zei hij fluisterend. Ik keek hem diep in zijn ogen aan, en al snel liet ik zelf ook tranen vallen. Foudel nam me in zijn armen, en zelf hoorde ik hem ook snikken. "Uhm Foudel" zei ik en slikte "ja schat?" Vroeg hij met vochtige ogen. "Ik..ik moet je wat vertellen!" Zei ik snel. En zo vertelde ik hem alles, over de apjes van Die jongen en wat hij vandaag deed, gewoon alles! "Dus hij heeft mamma iets aangedaan en hij heeft baba! Maar het kan toch niet dat hij dit zomaar deed? Er moet iets achter zitten, toch? Het kan niet zijn dat hij yemma en baba allebei iets aanheeft gedaan, omdat ik hem niet wil!" Zei ik en barste in tranen uit. Ik huilde sn huilde maar door. Ik lag in Foudel's armen, terwijl hij over mijn rug wreef.