All around the world

Drieëenzeventig

Zondag, Australië, Brisbane

Lizzy's POV:

'Denk je dat deze trui me dik maakt?' Kritisch bekijk ik mezelf in de spiegel terwijl ik een zwarte kasjmier trui van Annemay aantrek. 'Jij? Dik? Welnee. Hoe kom je daar bij?' Kaj gaat achter me staan, slaat zijn armen om mijn middel en legt zijn hoofd op mijn schouder. Ik haal mijn schouders op. 'Zo maar.' 'Vind jij dit dik?' Hij tilt mijn trui op. Zijn vingers voelen koud op mijn buik. 'Kaj!' Lach ik. Snel trek ik mijn trui weer omlaag. Hij geeft me grijnzend een kus in mijn nek.

Ik trek een lichte spijkershort van Levi's aan en ruim mijn make-up weer netjes op. Daarna pak ik mijn Filling Pieces uit de kast en slenter ik naar de kleine woonkamer waar Kaj op de bank ligt. Zodra hij me hoort legt hij zijn telefoon aan de kant. 'Kom eens hier.' Ik zet mijn schoenen op de grond en draai mijn haar in een knot. Hij pakt me bij mijn heupen vast en met zijn gespierde armen tilt hij me gemakkelijk bovenop zich. 'Voorzichtig.' Lach ik zacht. 'Dat ben ik toch altijd?' Beide armen slaat hij om me heen en hij drukt me beschermend tegen zich aan. 'Hmm.' Ik zucht tevreden en sluit mijn ogen.

'You guys read.. Oh, god, I'm so sorry.' Katherine staat in de deuropening. Gegeneerd haal ik vlug mijn lippen van die van Kaj en maak ik de sluiting van mijn bh weer vast onder mijn trui. Kaj haalt zijn handen onder mijn trui vandaan en trekt zichzelf overeind. 'It's okay.' Lacht hij hoofdschuddend. Katherine grijnst. 'I'm sorry.' Herhaalt ze nogmaals. 'It was nothing.' Zeg ik grijnzend. 'You two, ready for dinner?'

Eenmaal aangekomen in ons favoriete restaurant nemen we plaats bij het raam zodat we over het water uit kunnen kijken. Ik bestel een witte wijn en buig me over de menukaart heen.

Het is alweer 2,5 week geleden dat we zijn aangekomen in Australië. In de verstreken dagen hebben we Robert en Katherine wat geholpen in de zaak, onze jetlag uitgeslapen en veel tijd samen op het strand door gebracht. Volgende week gaan we naar mijn oom en tante en komt mijn oma op bezoek.

'Are you here Lizzy?' Robert stoot me met een grote grijns aan. 'Oh, excuse me. Spareribs for me, please.' Zeg ik snel. De rest moet lachen en ik sla beschaamd mijn handen voor mijn gezicht. 'She's thinking about you, even when you're here.' Zegt Robert tegen Kaj. 'I wasn't!' Lach ik. 'We're just playing.' Hij wrijft even over mijn rug.

'Do you like Australia so far?' Vraagt Katherine aan Kaj tijdens het eten. 'I love it. It's so nice, and I like being with Lizzy all the time.' 'That's sweet.' Ze glimlacht. 'Maak ik je nog niet gek?' Vraag ik lachend. 'You never do.' Hij knipoogt naar me.

Moeizaam eet ik mijn bord leeg. Al de hele dag heb ik geen trek. Als iedereen uitgegeten is besluiten Kaj en ik om te trakteren. Als ik op sta word het donker voor mijn ogen en grijp ik mijn stoel vast. 'Are you okay?' Robert drukt me terug in mijn stoel. 'Yeah, I guess? A bit dizzy.' Hij kijkt me bezorgd aan. 'You're sweating, are you sick?' Ik haal mijn schouders op. 'I don't know.'

Katherine, Robert en Kaj besluiten dat we langs de dokterswacht moeten gaan voor de zekerheid. 'No, that's not necessary.' Breng ik er tegen in. 'Just in case.' Terwijl Kaj afrekent helpt Robert me weer overeind en lopen we met zijn vieren naar de auto.

'Hoe voel je je?' Kaj haalt bezorgd zijn hand over mijn voorhoofd. 'Het gaat wel.' Zucht ik. Ik gaap en staar uit het raam. 'We're here.' Robert parkeert de auto. Het grote ziekenhuis brengt een hoop herinneringen naar boven. Ik schud het van me af voor nu en stap uit de auto waar ik weer duizelig word. Kaj slaat zijn arm om mijn middel en we gaan naar binnen. Ik neem plaats in de wachtkamer terwijl Kaj en Robert de assistente op de hoogte brengen.

'Het is een Nederlandse arts, fijn toch?' Zegt Kaj als hij naast me gaat zitten. Ik ril en knik. 'Heb je het koud? Je zweet als een otter.' 'Het is vast gewoon een griepje, maak je niet druk.' Ik leg mijn hand op zijn knie.

'Lizzy?' Een jong meisje met een blonde paardenstaart wacht me op. 'Voorzichtig staan.' Waarschuwt Kaj me. 'Ja, baas.' Ze loopt met ons mee en houdt een deur voor me open. Een man van middelbare leeftijd met een lange witte jas stelt zich voor als dokter Numan, een Nederlandse arts die zich in Brisbane gevestigd heeft.

'Julie, check eerst de vitale functies maar.' Ik staar naar het plafond terwijl de verpleegkundige wat dingen pakt en klaar zet. 'Ben je misselijk?' Ik schud mijn hoofd. 'Ergens pijn?' 'Wat last van mijn nek, verder niet.' 'Hmm.' De arts schijnt met een lampje in mijn ogen. 'Julie zal even wat dingen controleren.' Er wordt een bloeddruk band om mijn arm gedaan en de arts tikt wat in op zijn computer. Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt hij naar mijn bloeddruk uitslag. 'Ben je bekend met een lage bloeddruk?' 'Niet dat ik weet.' Hij wisselt wat woorden met Julie uit en pakt een telefoon van zijn tafeltje. Julie rondt haar onderzoekjes af en laat de resultaten aan de arts zien.

'Ik vertrouw het niet, ik ga even bellen.' Angstig kijk ik om me heen. 'Heb ik niet gewoon de griep?' Hij schudt zijn hoofd. 'Ik gok van niet. Lage bloeddruk, je rilt maar je hebt flinke verhoging, je ademhaling is veel te snel.' 'Sepsis.' Onderbreekt Julie hem. 'Sepsis?' Vraagt Kaj ongelovig. 'Wat is dat?' Vraag ik. 'Een bloedvergiftiging. Ik ga mijn collega's bellen.'

Even later schudt iemand zacht aan mijn schouder. Moeizaam open ik mijn ogen. 'Waar ben ik?' 'Lizzy, je bent in het ziekenhuis. Er komt zo iemand even wat bloed afnemen, we denken dat je een bloedvergiftiging hebt, er wordt een bed voor je klaar gemaakt op de intensive care.' Ik begrijp er niets van. Verward zoek ik naar een bekend gezicht in de ruimte. Angstig begin ik te huilen. Dan staat Kaj plots naast me. 'Doe je ogen maar weer dicht lieverd, je bent erg in de war.' 'Ga ik dood?' 'Nee, natuurlijk niet. Je bent gewoon even heel ziek. Rustig maar.' Zijn vingers strelen mijn gezicht. 'Ga maar slapen, als je wakker wordt dan ben ik er weer.'

__________________________

Throwback naar toen ik met een bloedvergiftiging in het ziekenhuis in Amerika lag en er super goed voor mij gezorgd is ❤

Vandaag is mijn lieve zusje Bibi May alweer 6 jaar geworden. Al 6 jaar mijn kleine, grote vriendinnetje. 👧🏼💛

Misscjien komt er ergens deze, en anders volgende week, een nieuwe fanfictie op mijn profiel. Ik houd jullie op de hoogte

Liefs,
Emma-Loraine