All around the world

Drieëenvijftig

Woensdag, Brisbane, Australië

Lizzy's POV:

'Ze wordt wakker!'

Ik hoor een bekende stem op de achtergrond die ik niet kan plaatsen. Ik word wakker, maar open mijn ogen niet. Ik luister naar het gerommel en de verschillende piepende tonen. Het voelt alsof ik niet kan nadenken, nadenken over waar ik ben.

Als ik mijn ogen open word ik verblind door het felle licht. Ik snak naar adem en wil overeind komen, maar een hevige pijn in mijn zij houdt me tegen. Angstig kijk ik om me heen.

'Take it easy young lady.' Een jonge vrouw in witte kleding buigt zich over me heen. 'You're at the hospital.' Ik slik moeizaam en kijk de zuster vragend aan. Plots gaat de deur open.

'Oh, Lizzy!' Het is mijn tante die zich naar mijn bed haast. Ik begrijp er niets van. Wat doe ik hier? Waarom heb ik zoveel pijn?

'Oh meisje, we dachten dat je nooit meer wakker zou worden. Je hebt een ongeluk gehad, je bent aangereden door een stadsbus. Je hebt van zondag avond tot nu, 3 dagen later, in een coma gelegen. Hoor je me, Lizzy?'

Ik knik verward. Een ongeluk? Coma?

'She's still very tired, she needs to rest.' Hoor ik de verpleegkundige tegen mijn tante zeggen. Mijn tante aait over mijn gezicht en geeft me een zachte kus op mijn voorhoofd.

'Ga nog maar even slapen, je voelt je straks beter lieverd.' Voor ze de kamer verlaten heeft ben ik alweer in een diepe slaap.

Diezelfde avond word ik pas weer wakker. Ik hoest een paar keer en probeer de zeurende pijn in mijn zij te negeren. Ik druk op de rode knop naast mijn bed en wacht op hulp.

'Ah, you're awake.' Dezelfde verpleegkundige komt mijn kamer binnen. 'How are you feeling?' 'Everything hurts, and I'm still tired.' Mompel ik. Ik praat voor het eerst weer. Mijn stem is zacht. De verpleegkundige glimlacht naar me. 'You're very lucky, you know.' Ze helpt me voorzichtig een stuk overeind en legt mijn kussens goed neer. 'I'll get you something to drink.'

Als de zuster een glas sap met een rietje naast me neergezet heeft gaat ze weer weg. Al snel gaat de deur opnieuw open. 'Lizzy.'

'E-Ethan..' Angstig kijk ik naar de deur. Wat doet hij hier in godsnaam?

'Go away.' Fluister ik. 'Excuse me? I saved your life.' Hij gaat op de rand van mijn bed zitten. 'What?' 'Don't you remember?' 'What? No, I, I don't know.'

'LIZZY!' Mijn vriendinnen stormen de kamer in. Ethan kijkt ze waarschuwend aan. Nova klemt haar handen om mijn gezicht. 'Liz, we dachten dat je dood was. Je hebt ons zo erg laten schrikken.' 'Ladies, be careful!' Ethan duwt ze in de stoelen naast mijn bed. Ik kijk hem boos aan. 'They are my friends!' 'You were almost dead, Lizzy.' Ik negeer hem en kijk naar mijn vriendinnen.

'Wat is er met me aan de hand?' Vraag ik wanhopig. 'Weet je dat dan niet meer?' Vraagt Feline. Ze streelt zacht over mijn hand. 'We hebben ruzie gemaakt en je begon te drinken, heel snel en heel veel.. Je bent weg gegaan omdat Nova en ik Ethan uitgenodigd hadden om te komen praten met je. Je bent de weg op gelopen, Ethan zag je, hij riep je nog, maar omdat je dronken was, was je reactievermogen veel trager. Daarna is er een bus tegen je aan gereden. Ethan heeft je geholpen, hij heeft je gereanimeerd en hij heeft de ambulance gebeld. Lizzy, zonder hem was je nu dood.'

Ik bijt op mijn lip en proef de tranen die over mijn wangen lopen. Nova gaat staan en aait over mijn haren. 'Het is goed. Niet huilen.' 'Het spijt me zo erg.' Snik ik. Ik trek een pijnlijk gezicht als ik diep in adem. Nova legt me terug in mijn kussens. 'We zijn allang blij dat je nog leeft. Het komt allemaal weer goed met je.' Ze pakt het glas en ik neem voorzichtig een slokje door het rietje. 'Het zag er heel slecht uit toen je hier aan kwam, al je ribben waren gebroken, je hebt grote wonden op je bovenlichaam en op je hoofd, je hebt een zwelling in je hersenen gehad en toen je hier aankwam kreeg je een inwendige bloeding. Je bent uren in de operatiekamer geweest, en toen je terug kwam was je toestand zo kritiek dat ze je in een kunstmatige coma hebben gehouden. Gelukkig was je zo sterk.' Ze streelt mijn haar achter mijn oren.

Ethan zit al die tijd nog op mijn voeten eind. Hij staart naar de grond. 'Jongens, ik, kunnen jullie ons even alleen laten?' Vraag ik aarzelend. 'Tuurlijk, we zitten op de gang als er iets is.' Nova en Feline geven me een kus en lopen de kamer uit.

'Ethan.' Zeg ik zacht. 'Lizzy, I, you, I'm so glad you're alive.' 'Thank you for saving me.' Hij knippert zijn ogen, er vallen tranen op zijn broek. 'I'm so sorry for my behaviour, Lizzy.' 'I forgive you, it was very wrong, but I guess you know that.' Hij kijkt op en glimlacht. 'I never meant to hurt you. Are you in pain now?' Ik knik. 'Pretty much.' Hij aait over de dekens. 'Here, drink something.' Hij schuift dichter bij me en houdt het glas voor me vast. 'Thank you.' Zeg ik als ik weer ga liggen.

'I have to go, and I think you should go back to sleep.' Hij staat op en pakt zijn jas. 'Are you going back to Sydney?' 'Yes, I have to.' 'Tell your lovely daughters I miss them.' Hij glimlacht. 'I will. You can call me any time, you know that don't you?' 'I do, thanks.' Hij buigt zich over me heen en geeft me een kus op mijn lippen. 'Take care, Lizzy.'

________________________________
Hoi liefdes ❤️
Ik hoop dat jullie nog steeds van dit verhaal genieten, ik zal de komende dagen wat meer updaten of juist niet, ik lig op dit moment in het ziekenhuis en ik verveel me heel erg, maar ik mag simpelweg niet de hele dag achter mijn laptop 😢

Liefs, Emma