All around the world

Negenendertig

Dinsdag, Sydney

Lizzy's POV:

'Lizzy, ontbijt!' Ik word van beneden geroepen door mijn tante. Ik ga uit bed en loop in mijn pyjama naar beneden. Mijn neefjes en nichtje stormen achter me aan en we gaan in de eetkamer aan tafel zitten. 'Goed geslapen?' Vraagt mijn tante me als ik voorzichtig een slok van mijn koffie neem. 'Ja, prima, ik was bekaf en het bed ligt heerlijk.' Zeg ik. 'Mooizo, dus je wil hier wel drie weken blijven? Je kunt de komende tijd hier naar school gaan, lijkt je dat iets?' 'Kan dat zomaar? Ja, dat lijkt me super!' Zeg ik enthousiast. 'Ja, zeker! Eet je ontbijt op en kleed je aan, dan gaan we.' Snel eet ik mijn broodje op en ren ik naar boven om me aan te kleden.

'De buren hebben een dochter, ze is even oud als jij bent, ze komt hier zo.' 'Wat leuk.' Op dat moment gaat de bel. Mijn tante doet de deur open en ik kijk nieuwsgierig mee. Een meisje met bruin haar en een lief gezicht stapt het huis binnen. Ze glimlacht als ze me ziet en geeft me een hand. 'I'm Macy!' 'Lizzy.' 'Macy!' Mijn neefjes en nichtje komen aanrennen. 'Nou jongens, de auto in, we gaan!' Ik loop achter de rest aan en ga op de achterbank zitten met Quinty op mijn schoot.

'Tot vanmiddag jongens!' Mijn tante zwaait nog even en rijdt dan door naar haar werk. Ik loop achter Macy aan de school in. Ik heb maar besloten om de hele dag bij haar te blijven, ze ziet er aardig uit en ze is de enige die ik hier ken. Ik ga naast haar in een klaslokaal zitten. 'Dus je woont nu in Nederland?' Vraagt ze, met haar Australische accent. 'Ja, toen ik 5 was zijn we naar Nederland gegaan.' Ze knikt. 'Ik weet het.' Ik kijk haar verbaasd aan. Ze glimlacht. 'Ik woon al mijn hele leven naast Friso en Hannah, ik heb je regelmatig gezien toen je, we, nog klein waren. Toen ik je op een gegeven moment nooit meer zag heb ik gevraagd waar jullie bleven, en toen vertelde je tante me dat jullie naar Nederland zijn verhuisd.' 'Hoe oud was je toen?' '6 jaar. Vind je het leuk om hier te zijn?' 'Ja, zeker. Ik was dol op Australië en dat zal ik altijd blijven, maar mijn leven in Amsterdam is ook goed.' 'Heb je een vriendje?' 'Ja, Kaj heet hij.' Ik zucht en denk aan hem, thuis..

Aan het einde van de schooldag wacht ik op mijn neefjes bij hun klaslokaal. Als ik opkijk van mijn telefoon staat de leraar van gister voor mijn neus. 'Oh, Lizzy, isn't it?' 'Yea..' Stotter ik. Ik ben benieuwd wanneer er in Nederland zulke knappe docenten komen..

'Lizzy! Daar ben je.' Alec slaat zijn armen om mijn middel. Ik woel door zijn haren. 'Laten we gaan jongens!' 'Bye Mr. Ross!' Roepen ze enthousiast. 'See you guys tomorrow, bye! Bye, Lizzy.' Hij knipoogt naar me en verdwijnt in zijn lokaal. O god! Snel loop ik met de jongens naar buiten. Tijdens de wandeling naar huis kan ik niet stoppen met denken aan de leraar van mijn neefjes. Hoe oud zou hij zijn? Zou hij zo charmant tegen iedereen doen? Ik schud het van me af en loop stevig door.

Als ik Quinty, Alec en Davy drinken en wat eten gegeven heb gaan ze met zijn drieën op de bank liggen, verdiept in een of ander kinder programma. 'Hé, Lizzy gaat even naar haar kamer, roep me als jullie iets nodig hebben.' Ze mompelen wat en reageren verder niet. Ik haal mijn schouders op en ga naar zolder. Ik kleed me uit tot mijn ondergoed en ga onder de dekens liggen, ik ben nog steeds kapot van de jetlag. Ik draai me op mijn buik en val in slaap.

Een paar uur later word ik gewekt door mijn telefoon die op mijn kastje trilt. Slaperig pak ik hem op, een inkomend FaceTime gesprek van Kaj. Ik accepteer het en glimlach als ik zijn gezicht zie. 'Lieverd.' 'Hé, sorry, heb ik je wakker gemaakt?' Ik knik grijnzend. 'Geeft niets.' 'Hoe is het daar?' 'Super, echt heel erg leuk en mijn familie is super lief.' 'Gelukkig, ik ben blij voor je.' Een tijdje is het stil en staren we naar elkaar in het scherm. 'Ik mis je.' Zeg ik zacht. Ik krijg een brok in mijn keel en er rolt een traan over mijn wang. Ik wou dat hij hier was en dat ik tegen hem aan kon kruipen. 'Hé, liefje, niet huilen. Ik mis jou ook heel erg. Maar we komen er wel uit, dat weet je toch?' Ik knik treurig. 'Stil maar.' Zijn lieve stem maakt me rustig. 'Hé, ga nog maar even lekker slapen, denk alsjeblieft niet teveel aan mij, je moet genieten van je tijd daar, je kan me altijd bellen hé Liz.' 'Weet ik, dankje. Ik hou van je.' 'Ik ook van jou, lekkerding.' Grijnst hij. Ik glimlach, en dan wordt de verbinding verbroken. Ik leg mijn telefoon weg en draai me zuchtend om. Ik ben nog maar 1,5 week van huis, hoe ga ik dit ooit nog 5 maanden volhouden tot kerst? Ik wil er niet teveel over nadenken.

Er wordt zacht op mijn deur geklopt. 'Ja?' Quinty komt de zolderkamer binnen. 'Davy en Alec doen stom! Mag ik bij jou liggen?' 'Tuurlijk schatje.' Lach ik. Ze klimt op mijn bed en gaat op haar rug liggen. 'Vind je het leuk hier?' Vraagt ze. 'Hartstikke leuk!' Zeg ik. 'Blijf je hier voor altijd wonen?' 'Helaas niet, ik moet ook weer een keer terug naar Nederland.' 'Jammer, maar oom Eric mag ook wel hier wonen hoor, en Annemay ook.' Ik glimlach. 'Dat is lief van jou.'

Terwijl ik met Quinty aan het kletsen ben stormt Alec de kamer in. 'Wat is er?' Vraag ik. 'Telefoon, het is Mr. Ross. Of hij je kan spreken.'