All around the world

Tweeënzestig

Woensdag, Amsterdam, Prinsengracht

Lizzy's POV:

'Slaap lekker!' Ik zwaai nog glimlachend naar Kaj en gooi dan de deur dicht. Ik zucht tevreden, pak mijn beker thee van het aanrecht en ga naar mijn slaapkamer. 'WELTERUSTEN PAP!' Roep ik nog terwijl ik mijn kleding uittrek. 'Welterusten Lizzy!' Ik trek mijn pyjama aan, draai de kachel dicht en sluit de gordijnen. Daarna kruip ik onder de dekens en pak ik mijn laptop er bij om nog wat school werk af te maken.

22:13 - Nova: Heeft iemand het huiswerk van Frans al af?

22:14: Check je mailbox

22:16 - Nova: U the best

Ik grijns en blijf nog een tijdje op het internet om wat kledingsites bij langs te gaan. Daarna klap ik mijn laptop dicht, drink ik mijn thee op en ga ik naar de badkamer om mijn tanden te poetsen.

23:02 - Kaj: Slaap je al?

Ik wikkel de dekens flink om mezelf heen en glimlach naar mijn beeldscherm.

23:04: Almost..

Terwijl Kaj via WhatsApp nog grote verhalen heeft val ik langzaamaan in een diepe slaap.

'Lizzy? Lizzy!' Kreunend word ik wakker. Moeilijk kijk ik tegen het felle licht in, ik weet haast wel zeker dat het nog geen ochtend is. Papa heeft het licht op mijn kamer aangedaan en staat met zijn telefoon aan zijn oor naast mijn bed. Ik duw mezelf overeind en wrijf in mijn ogen. 'Pap? Wat doe je?' Hij legt zijn hand over de telefoon. 'Ik heb Xavier aan de lijn, de ambulance heeft Annemay net opgehaald thuis, er is iets met haar baby.' Mijn adem stokt in mijn keel.

'Wat?!' 'Ja, ik weet het lieverd, ik ga er nu heen en ik dacht dat je wel mee wou.' 'Ja, ja natuurlijk.' Reageer ik verward. 'Wacht maar op me in de keuken, dan kleed ik me even om.' Mijn vader knikt en verlaat mijn slaapkamer. Ik ga uit bed, pak mijn trainingspak van de vloer en kleed me vliegensvlug om. Daarna pak ik mijn telefoon, doe ik mijn haar in een knot en haast ik me naar de keuken. Mijn vader heeft mijn winterjas en schoenen al in zijn handen en ik trek het snel aan. Daarna pakt hij de auto sleutels en slaat hij zijn arm om mijn middel. 'Kom, we gaan.'

Tijdens de rit naar het ziekenhuis is het stil. Alleen de radio klinkt op de achtergrond, samen met de gejaagde ademhaling van mijn vader. Hij kijkt strak voor zich uit, terwijl ik alle lichtjes op de donkere weg volg. Het lijkt een eeuwigheid te duren..

'Ik kom voor mijn dochter, Annemay Montera.' Mijn vader hangt buiten adem over de balie heen en wisselt gegevens over Annemay uit. Ik kijk om me heen in het grote ziekenhuis. Ondanks dat het 2 uur is, zijn er genoeg mensen in de weer. Een van de vele redenen waarom ik graag in het ziekenhuis wil werken.

'Kom schat.' Mijn vader sleurt me aan mijn arm naar de lift. Zenuwachtig tikt hij met zijn hand op de leuning. 'Het komt heus wel goed met haar goed pap.' Hij aait even over mijn haar en loopt voor me uit de gang op.

'Fijn dat jullie zo snel konden komen!' Xavier trekt me in zijn armen. Hij kijkt me angstig aan. 'Wat is er met haar gebeurd?' Vraag ik als we met zijn drieën op de gang staan. 'Ik weet het nog niet precies, ze was vandaag thuis want ze voelde haar niet lekker. Dus toen ik uit het werk kwam heb ik haar in bad gestopt en heb ik eten gekookt. Na een tijdje riep ze me, en toen ik in de badkamer kwam viel ze plotseling op de grond en liep het bloed tussen haar benen. Ik heb de ambulance gebeld en ze is nu op de operatie kamer. Ze is pas over een kleine maand uit gerekend.' Xavier kijkt verslagen voor zich uit. Mijn vader knijpt hem even in zijn schouder. 'Laten we even gaan zitten, en hopen op het beste.'

'Liz, word wakker.' Ik knipper mijn ogen en schiet dan overeind. Pijnlijk grijp ik naar mijn nek. Natuurlijk, ik ben helemaal niet thuis, ik ben in het ziekenhuis. Ik kijk opzij, blijkbaar ben ik tegen Xavier aan in slaap gevallen. Hij heeft zijn ogen nog gesloten. Ik schud zacht aan zijn schouder. 'Xavier.' Hij schrikt op. 'Waar is ze?' Hij kijkt hoopvol naar de dokter die voor ons staat. 'Ze is stabiel, ze is zo goed als in orde, ze heeft wel een hoop bloed verloren.' Ze dokter stopt met praten en er ontsnapt een opgeluchte zucht uit mijn mond. De dokter glimlacht. 'En ik mag je feliciteren met de geboorte van je dochter.' Ik spring van blijdschap van mijn stoel. 'YES!' Ik vlieg Xavier om zijn hals. 'Geweldig. Bedankt.' Hij lijkt het nog niet te beseffen. 'Kunnen we ze zien?' 'Vooruit.'

Ik sla mijn hand voor mijn mond als ik de donkere kamer met piepende toontjes binnenloop. In de hoek staat een couveuse, waar een mini mensje in ligt. Ernaast ligt Annemay met gesloten ogen in een ziekenhuis bed. Terwijl Xavier en papa zich over haar ontfermen ga ik voor de couveuse staan. Het kleine meisje ligt met gesloten ogen onder een veel te grote, witte deken. Ze draagt een roze mutsje.

'Lizzy.' Ik draai me om, Annemay is wakker geworden. 'Zusje.' Ik vlieg haar om haar hals. 'Voorzichtig jij.' Lacht Xavier. 'Hoe voel je je?' 'Intens moe, veel pijn.' Ze glimlacht vermoeid. 'Je bent mama! Gefeliciteerd lieverd. Jij ook Xavier.' Annemay kijkt naar de couveuse. 'Daar is ze eindelijk, Rosely Soleé.'

_________________________

Daar was dan eindelijk weer een hoofdstuk!
Sorry dat het zo lang duurde, ik weet dat dat niet gebruikelijk voor mij is, maar mijn studie vraagt simpelweg gewoon heel veel van mijn tijd.

Liefs, Emma