We are different.

Κεφαλαιο 77.

Σας παρακαλώ μην προσπεράσετε την σημείωση στο τέλος του κεφαλαίου.

Θενξ♡

___________________________________
Τ

ελευταίο κεφάλαιο ε; .........

"Κάνει λίγο ψύχρα..." λέω τρίβωντας τα χέρια μου μεταξύ τους.

"Κρυώνεις μωρό μου;" με ρωτα ο Άρης και του γνεφω αρνητικά.

"Μου αρέσει αυτό το λίγο αεράκι." Έβγαλα από την τσάντα μου το μπουκάλι και ήπια λίγο νερό. Περπατήσαμε αρκετά σήμερα και απολαύσαμε τα Χανιά όσο περισσότερο γινόταν. Είναι η τελευταία μας βραδιά εδώ και αύριο φεύγουμε από αυτό το μαγευτικό νησί. Πραγματικά, δεν θέλω να φύγω από εδώ και να συνεχίσω στην ίδια καθημερινή ρουτίνα.

Τουλάχιστον στην απαίσια ρουτίνα που βαριέμαι θα είναι και ο Άρης και θα μου δίνει δύναμη.

"Θέλω να ξανα έρθουμε κάποια στιγμή στα Χανιά. Είναι υπέροχα." Λέω αγναντεύοντας τα φώτα απέναντι και νιώθοντας το ελαφρώς και κρύο αεράκι να ανεμίζει τα μαλλιά μου.

"Οπότε θες μωρό μου." Ψιθύρισε γλυκά και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στα χείλη πριν κάτσει δίπλα μου στα σκαλάκια του φάρου. Δεν έχει κόσμο γύρω μας, περιέργως δεν βρίσκεται κανείς στον φάρο σε αντίθεση με την απέναντι πλευρά που γίνεται χαμός από τουρίστες.

Ο Άρης ήθελε να περπατήσουμε ως εδώ, κι ας είναι τόσο μακριά και ας πρέπει να περπατήσουμε τόσο πολύ, εγώ δέχτηκα. Για τον λόγο πως δεν νομιζω να μου ξανά δοθεί η ευκαιρία να κάνω αυτή την διαδρομή και να έρθω σε αυτό το μέρος, με την δυνατότητα να δω τον κόσμο με μια διαφορετική ματιά. Έπεσα στην αγκαλιά του και εκείνος άπλωσε τα χερια του γύρω μου σφίγγοντας με.

Ύστερα πήρε το μπουκάλι και ήπιε και εκείνος λίγο νερό. Είναι λογικό, μετά από τόση διαδρομή να κουραστήκαμε και οι δυο. Και μόνο στην σκέψη πως θα πρέπει να το ξανά κάνουμε τρομάζω.

"Τι έπαθες;" με ρωτάει, δεν κατάλαβα πως έβγαλα δυνατό επιφώνημα. Νόμιζα μόνο πως το σκέφτηκα.

"Τίποτα."

"Λέγε." Ο τόνος του είναι αυστηρός και κρύβει λίγο ανησυχία, στην πραγματικότητα νομίζει πως κάτι σοβαρό συμβαίνει και φοβάται μήπως δεν είναι καλά. Αχ, πόσο τον αγαπώ.