We are different.

Κεφαλαιο 54.

Έχουν περάσει 2 εβδομαδες. Δυο ολοκληρες εβδομαδες. Δεν εχουμε μιλησει, παρα μονο στις προβες. Και αυτό αναγκαστικά αφού θα τραγουδήσω μαζί τους για την συναυλία στο ΟΑΚΑ αύριο.
Βασικά για να λέμε την αλήθεια, προσπάθησε να μου μιλήσει τις πρώτες μέρες αλλά έπαιρνε μόνο απόρριψη. Τι ήθελε δηλαδη; Τι ήθελε να καταφερει;

Με διέλυσε ψυχολογικά. Αλλά δεν έπεσα. Έκλαψα, πόνεσα, λυγισα αλλά πρόλαβα να σηκωθώ πριν πέσω ολοκληρωτικά.
Όσο και να τον αγάπησα, όσο και να τον αγαπώ...Δεν θα το έκανα αυτό στον εαυτό μου. Δεν θα με παραμυθιαζω με ψέματα πως όλα είναι καλά απλά για να ειμαι με εκείνον που θέλω. Δεν πάει έτσι. Από μικρή άκουγα τις φίλες μου να ξανά μπλέκουν με άτομα που τις πλήγωσαν άσχημα. Πάντως, όσο ανοιχτομυαη πιστεύω πως είμαι, ακόμα τον θέλω. Αλλά δεν πέφτω, γιατί έχω αξιοπρέπεια και σέβομαι τον εαυτό μου. Δεν θα τον άφηνε να με τουμπαρει με ψέματα. Άμα με ήθελε τοτε γιατί έγινε ότι έγινε με την βλαμμένη; Εξάλλου, αφου δεν με ηθελε τελικα, γιατί συνεχιζε να με κυνηγάει; Δεν θα καταλάβω και όσο και να προσπαθώ μέσα στο μυαλό μου, δεν με αφήνω. Γιατί σκέφτομαι πως αν άξιζε θα ήμασταν ακόμα μαζί. Και προφανώς δεν άξιζε.

Και το καλυτερο;
10 Σεπτεμβρίου σήμερα.
Τα γενέθλια μου. Γιουπι....
Είναι 12 το μεσημέρι και βρίσκομαι στα back stage. Στα καναρίνια δηλαδή, στο μέρος που θα γίνει η η μερα θετικής ενέργειας αύριο. Και περνάω πολύ όμορφα την μέρα των γεννεθλιων μου....κάνοντας πρόβες για κάτι που δεν είμαι καθόλου ενθουσιασμένη.

Πλέον τον βλέπω μόνο πάνω στην σκηνη. Μόνο την στιγμή που ανεβαίνω και εγώ και τραγουδάμε το "Μαζί σου Μπορω". Και κάθε φορά που πλησιάζουμε ο ένας τον αλλον για την χορογραφία νιωθω το σώμα μου να μουδιαζει και την καρδιά μου να τρελαίνεται στους χτύπους. Όχι τίποτα άλλο, απλά φοβάμαι μην τους ακούσει και καταλάβει πως χτυπάνε έτσι για εκείνον. Προσπαθώ να του δείξω πως το εχω ξεπεράσει όλο αυτό, πώς δεν με νοιάζει πλέον. Δεν τον κοιτάω στα μάτια, αφού την τελευταία φορά που τον κοίταξα κρυφά έτυχε να με κοιτάει και εκείνος. Όποτε απλά δεν τον ξανα κοίταξα.

Είναι κουραστικό. Δεν ξέρω τι να κανω. Νιώθω κενή.

Δυο εβδομάδες που είμαστε χώρια. Δυο εβδομάδες και η κολλητή μου μετακόμισε για τις σπουδές της. Ευτυχώς να λέω, που ειναι και εκεινη και με βοηθαει στο να ξεχνιέμαι. Ξέρει πόσο τον αγαπάω γαμώτο. Και προσπαθεί. Η καημένη, την ταλαιπωρώ. Ομως ξερω, ξερω πως κάτι τρέχει με εκεινη και τον Δημητρη. Κατι κρυβουν απο ολους μας αλλα καταλαβαίνω αφου ερχεται σε καθε προβα, ενω της εχω πει πως δεν χρειάζεται. Δεν το εχουνε συζητησει ομως ακομα. Γιατι εγω απλα ειμαι στον κοσμο μου και δεν μπορω ουτε τις σκεψεις μου να βάλω σε ταξη. Με διέλυσε γαμώτο. Ένας μήνας σχέση ήταν και με κατέστρεψε. Νιώθω πως άλλαξε τα πάντα μέσα μου και με έκανε άλλον άνθρωπο. Και απορώ, εκείνον δεν τον ποναει; Γιατί δεν δείχνει να τον ενδιαφέρει αρκετά. Ή έτσι το βλέπω εγώ. Δεν εχω ιδέα.