We are different.

Κεφάλαιο 56.

"Σε λίγο βγαίνω..." λέω αγχωμένη στην Sofi που στέκεται πίσω από εμένα, κοιτώντας τα αγόρια που βρίσκονται στην σκηνη. Είμαστε στα back stage και από λεπτό σε λεπτό βγαίνω.
Άκυρο, σε δευτερόλεπτο.

"Να είσαι ο εαυτός σου!" Μου είπε δυνατά και με έσπρωξε ώστε να βγω στην σκηνη. Τα αγοια με περίμεναν, μόλις είχαν ανακοινώσει πως θα τραγουδήσω και εγώ μαζί τους.

Και μάλιστα με είπαν "ταλαντούχα νέα τραγουδιστια που θα τραγουδήσει μαζί μας. Περιμεναμε καιρο για αυτο..." και φυσικά όλα αυτά τα είπε ο γλυκός μου Jimmy.

Ο Άρης κοίταγε τον κόσμο εκεινη την ώρα, δεν ξέρω τι σκεφτόταν. Δεν ξέρω αν με πόνεσε αυτό ή όχι.

Περπατάω γρήγορα δίπλα τους. Τα άβολα ψηλά τακούνια που φοράω να με κάνουν πιο ψηλή, σχεδόν φτάνω στο ύψος του Άρη. Έχω φορέσει μια μαύρη μακριά ολόσωμη φόρμα και τα μισά μαλλιά μου είναι πιασμένα πάνω, ενώ τα υπόλοιπα πέφτουν σε ελαφριές μπούκλες. Το βάψιμο ελαφρύ, είπα στις makeup artist πως δεν ήθελα κάτι βαρύ. Οι γόβες μου ασημί που ταιριάζουν με τον κολιέ και τα βραχιόλια μου.

Κάτι που θα αρέσει στο κοινό, πιστεύω.
Ζήτησα κάτι σεμνό όμως, δεν θέλω να με χαρακτηρίσουν με κοσμικά επίθετα που δεν μου αρέσουν. Και φυσικά δεν ταιραζουν στην προσωπικότητα μου.

Θέλω να ξέρουν ποια ειμαι, είτε τους αρέσω είτε όχι.

Συνεχίζω να κοιτάω το κοινό, όλο αυτό μοιάζει με παραμύθι. Ονειρεμένο παραμύθι. Δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα, πάνω από 20 χιλιάδες άνθρωποι απλώνονται στο στάδιο για να περάσουν όμορφα. Και εγω θα είναι ένα μέρος από την διασκέδαση τους, θα τους τραγουδήσω. Ακούγεται τόσο τρομαχτικό. Τοσο εξωπραγματικό. Δεν ειμαι σίγουρη αν συμβαίνει στα αλήθεια αυτό ή αν από στιγμή σε στιγμή θα ξυπνήσω και θα κάνω ότι έκανα σαν έφηβη. Το μόνο που ξέρω όμως είναι πως πρέπει να βάλω τα δυνατά μου και να δείξω σε όλο αυτό τον κόσμο ποια πραγματικά ειμαι.

Ανοίγω τα ματια μου, δεν καταλαβα πως τόση ώρα τα είχα κλειστά. Τα αγοια στέκονται δίπλα μου.

"Πως πάει κοριτσια και αγορια; Περνάτε καλα;" μιμουμαι όλους τους τραγουδιστές που λένε σχεδόν τα ίδια κάθε φορά που έρχονται σε επαφή με τον κόσμο, στην ίδια θέση που είναι και εγώ.

Φωνάζουν από κάτω. Κραυγάζουν.

Η καρδιά μου νιώθω να παγώνει στην στιγμή αυτή. Συνειδητοποιώ που βρίσκομαι, τι κάνω. Το άγχος επιστρέφει να καταφέρνω να το διώξω. Είναι κάτι σαν αγώνας για εμένα, πρέπει να τα καταφέρω.