We are different.

Κεφαλαιο 12.

Προχωρω προς το εσωτερικο του κλαμπ και ακουω ουρλιαχτα και δυνατη μουσικη.

Κοιταω γυρω μου και ειναι γεματο κοσμο. Οι περισσοτεροι ειναι ορθιοι και ολοι κοιτανεπρος μια κατευθυνση. Γυριζω το βλεμα μου προς τα εκει και η ανασα μου κοβεται.

Συναυλια των Boys and Noise? Αναρωτιεμαι και εχω παρει υφος εκπληξης στο προσωπο μου.
Διακρινω απο μπεριπου 70 μευρα μακρυα τον Αρη, τον Τζιμμυ και τον Βαγγελη στην σκηνη και χορευουν τραγουδοντας παραλληλα.

Βαζω τα πραγματα σε μια σειρα και το αποτελεσμα ειναι πως τα αγορια δεν μου ειπαν για την συναυλια για να μου κανουν εκπληξη;
Δεν μπορω να καταλαβω ομως ελπιζω η απορια μου να λυθει σε λιγη ωρα.
Ερωτησεις τριγυρνανε στο μυαλο μου σαν "Γιατι να μου κανουν εκπληξη;" αφου με ξερουν μονο μια μερα... ουτε μιανμερα βασικα.
"Γιατι μου ειπαν στις 10 ενω η συναυλια εχει αρχησει απο τις 7;"
Και εγω γιατι δεν ηξερα πως ξανα κανουν συναυλια μετα απο χρονια; Την πρωτη τους μετα την επανενωση τους;
Θα πρεπε να ξερα... Τι θα πιστευουν τρα τα αγορια για εμενα;

Ψαχνω για καποιο αδειο τραπεζι μα δεν βρισκω κανενα.
Νομιζω ειναι καλητερη ιδεα να κατσω ορθια και να χορευω με την μουσικη των αγοριων που αγαπω.
Σαφως ειναι πολυ καλυτερα.
Προσπαθω να περασω μεσα απο το τσουρμο ανθρωπων, συκγεκριμενα κοριτσιων γυρω στην ηλικια μου, μικροτερα και μεγαλυτερα.
Θελω να φτασω μπροστα μα μεσα στα φωτα που χορευουν με την μουσικη και τους ανθρωπους που κοινουντε ρυθμικα γυρω μου αυτο μοιζει ακατορθωτο.
Οταν τελικα βρισκω μια καλυτερη ιδεα πηγαινω στο πλαι και προχωροω προς το σημειο που θελω να φτασω.
Η σκηνη ειναι μολις δυο μετρα πανω απο το εδαφος που βρισκομαι και τα αγορια δεν με εχουν παρατηρησει.
Φοραω αρκετα καλα ρουχα για μια συναυλια και νιωθω πολλα βλεματα πανω μου.

Πλεον βρισκομαι μπροστα μπροστα και κοιταω θαυμαζοντας επιμονα τα αγορια.
Νιωθω ενθουσιασμενη που ειμαι σε αυτη την θεση. Διασημη με φιλους αυτους που ποτε δεν φανταζομουν διπλα μου..

Φωναζω συχρονισμενη με τα υπολοιπα κοριτσια τα ονοματα των αγοριων και η μουσικη με κανει να χορεψω και εγω. Τα λατρευω αυτα τα τραγουδια.
Ευτυχως, δεν με εχει αναγνωρησει καποιος θαυμαστης ως τωρα.
《Ειμαι ψωνιο》υπενθυμιζω στον εαυτο μου και δακρυζω απο τα γελια που μου προκαλουν οι κινησεις των αγοριων. Θεε μου, τους αγαπω τοσο πολυ.

Παρατηρω τα ρουχα των αγορων. Ο Βαγγελης φοραει ασπρο παντελονι και ασπρο πουκαμισο, ειναι ενας αγγελος. Ο Αρης φοραει λευκη μπλουζα και σκουροχρωμο τζιν, ενω ο Τζιμμυ μια αμανικη μαυρη μπλουζα με σταμπα μια νεκροκεφαλι και ενα ξεθοριασμενο τζιν.
Γλυφω τα χειλια μου στην εμφανηση τους. Ο τροπος που συμπεριφερονται στην σκηνη ειναι ο ιδιος με καποια χρονια πριν. Ειναι λες και δεν εχει περασει μερα απο πανω τους.
Ειναι ολοιδιοι. Δεν εχουν αλλαξει και αυτο ειναι υπεροχο.

Τελειωνει το τραγουδι και φωναζω το ονομα του Τζιμμυ καθως πλησιαζει προς το μερος μου χωρις να με εχει δει.
Φαινεται πως ειναι στις σκεψεις μου και ακουει που τον φωναζω. Μου χαμογελαει εντονα καθως με αντικριζει και σκηβει προς το μερος μου. Λεει ενα "καλο ηρθες και με κοιταει με ενα περιεργο βλεμα
Θα το χαρακτηριζα πονηρο αλλα οχι. Δεν νομιζω.... Δεν ξερω.

"Σε ευχαριστω" λεω χωρις φωνη και δεν περνει τα ματια του απο πανω μου.
Γυρναει και κοιταει τους αλλους δυο κανοντας τους νοημα. Δεν μπορω να το εξηγησω ομως γυρναει το βλεμα του ξανα σε εμενα. Δεν κοιταω αλλου παρα μονο αυτον γιατι θεωρω αγενεια να μου δινουν τοσο σημασια και εγω να ασχολιεμαι με καππιον αλλον μονο και μονο επειδη μου αρεσει.
Βριζω τον εαυτο μου για τις σκεψεις μου.

"Πως ειμαστε μεχρι τωρα;" γελαει στο μικροφωνο ο Αρης και χαμογελαει γλυκα στο πληθος.
"Ειστε υπεροχοι." Λιωνω με το ακουσμα της ελκιστηκης του φωνης.
Ο Τζιμμυ και ο Βαγγελης τον πλησιαζουν και ποιανοντε μια φιλικη αγκαλια. Το χαμογελο δεν φευγει απο τα χειλια τους.
Δειχνουν ευτυχισμενοι.
Καπως ετσι νιωθω και εγω τωρα.

"Ας καλως ορησουμε μια φιλη που μας εκανε την τιμη να ερθει. " λεει ο Βαγγελης και με κοιταει κλινοντας μου το ματι. Εχω σχηματισει ενα ελαφρη "Ο" στα χειλει μου και ενθουσιαζομαι ολο και πιο πολυ που αναφερουν εμενα.
"Το επομενο τραγουδι ειναι ειδικα αφιερωμενο σε εκεινη..." Λεει ο Αρης μα δεν με κοιταει. Ελπιζω να εννοει εμενα. Δεν ξερω αλλα αν με κοιταγε θα ηταν σιγουρο πως αναφερετε σε εμενα. Τραγουδαω τους στιχους του αγαπημενου μου τραγουδιου "Tell me" μαζι τους ομως το μυαλο μου τρυγιριζει αλλου.
Δεν μπορω να καταλαβω πως νιωθω. Ειμαι χαρουμενη ομως φοβαμαι πως το τραγουδι δεν ειναι αφιερωμενο σε εμενα.

Τρελενομαι οταν βλεπω τον Αρη να ερχετε προ το μερος μου. Φυσικα, δεν με κοιταει, αλλα εγω τελειος αυθορμητα φωναζω το ονομα του και ευχομαι να με κοιταξει.
Κανει αλλα δυο βηματα και τωρα βρισκεται μπροστα μου. Με κοιταει χωρις να χαμογελαει. Τραγουδαει τους στιχους και σκυβει για να ειναι πιο κοντα σε εμενα. Σηκωνω το χερι μου ψηλα και προσπαθω να τον ακουμπησω. Καθεται στην σκηνη και δεν σταματαει να με κοιταει. Μου δινει το χερι του για να το πιασω καθως γερνει για να με βοηθησει.
Το αγκιγμα του με κανει να ανατριχιασω. Μου δημιουργει καποια συναισθηματα που δεν εχω ξανα νοιωσει. Καυτη φωτια νομιζω διαπερνατε σε ολο μου το σωμα με πηγη το χερι μου. Το χερι που κραταει ο Αρης.

Δεν μου χαμογελαει. Ουτε εγω. Χανομαι στα μαγευτικα και τοσο ιδιαιτερα ματια του που κοιτανε συνεχως τα δικα μου.
Αυτους του στιζους τους τραγουδανε οι αλλοι δυο και ετσι ο Αρης δεν τραγουδαει.

Η ευκαιρια μου. Σκεφτομαι και κανω ακριβως οπως ειχα κανει και καποια χρονια πριν.