We are different.

Κεφαλαιο 31.

Arietta's POV

"Τι τρεχει;" με ρωταει μολις απομακρυνομαι απο τα χειλη του.

Τι να του πω; Την αληθεια;

"Η Lois..."
Επιλεγω να του πω την μιση αληθεια.

"Η Lois τι;"
Με κοιταζει με ενα περιεργο βλεμα. Δεν ξερω πως να το περιγραψω.

"Ειναι εδω..." ντρεπομαι και δαγκωνω τα χειλη μου. Αυτη την κινηση μου την κολλησε εκεινος πριν πολλα χρονια. Χι χι χι.

"Ναι. Και;" ετοιμος να γελασει.

"Μας βλεπει..." γελαει. Βασικα σκαει στα γελια.

"Χαζο μου!!" Μου λεει παιχνιδιαρικα και με φιλαει στην μυτη, μετα στο κουτελο, μετα στο μαγουλο και μετα ξανα στα χειλη.
Λογικα θα καταλαβε πως αυτο ηταν απλα μια δικαιολογια που σκεφτηκα εκεινη την ωρα για να αποφυγω αυτο που γινονταν...
Ηταν η πρωτη φορα που βρεθηκα ετσι με αγορι. Και δεν ηθελα ποτε να προχωρησω με αγορι απο την πρωτη μερα σχεσης.. Ηταν αυτο που πιστευα παντα.
Αυτο θα νομιζει... Μα, του ειπα την μιση αληθεια...

***

"Δηλαδη τα φτιαξατε;" με ξανα ρωταει η χαζη η Δημητρα για πεντηκοστη φορα.

"Ναι! Ποσες φορες θα το πω;" ειπα αγανακτησμενα.

"Oh my god!!!" Ετρεξε κατα πανω μου και με αγκαλιασε. Ξανα.

Γυρησα πρωι σημερα στο σπιτι αφου κοιμηθηκα στου Αρη και κοιμοταν ακομα οταν ηρθα οποτε της εξηγω τωρα..

"Και κοιμηθηκατε μονο; Τιποτα παραπανω;"

"Αμαν. Οχι ειπαμε. Απλα φιληθηκαμε και μετα με πηρε ο υπνος στην αγκαλια του οσο ημουν ξαπλωμενη πανω του στον καναπε. Ουτε που καταλαβα ποτε. Ξυπνησα το πρωι στο κρεβατι του και ηταν και εκεινος διπλα και κοιμοταν. Τον ξυπνησα να του πω ευχαριστω και λοιπα και εφυγα..."
Ειλικρινα δεν θυμαμαι ποτε με πηρε ο υπνος. Δεν επρεπε. Φανηκα αρκετα ηλιθια που εγινε αυτο. Γενικα εχθες φανηκα ηλιθια. Εκανα και ειπα χαζα πραγματα.

Το γεγονος ομως πως εγινε οτι εγινε... απλα.. ενταξει.

Δεν μπορω να πιστεψω πως ειναι το αγορι μου. Πως ειμαι το κοριτσι του. Πως αλλο ενα ονειρο εγινε πραγματικοτητα.
Πως με θελει...

Χαμογελαω τοση ωρα σαν χαζη στον εαυτο μου χαμενη στις σκεψεις μου που δεν καταλαβα πως η Δημητρα με κοροιδευει..

"Και δεν το κανατε;"
Την κοιταξα αποτομα.

"Οχι. Πας καλα;"