We are different.

Κεφαλαιο 20.

Περιμενω κατω στην πολυκατοικια μου για να ερθει ο Αρης. Ειμαι ενθουσιασμενη και παραλληλα ανχωμενη.
Δεν ξερω τι να πρωτοσκεφτω. Ισως του αρεσω και για αυτο με καλει. Ομως, μπορει και απλα να με βλεπει σαν φιλη και τιποτα πραπανω.

Ειναι 9 παρα τεταρτο. Δεν μου ειχε δωσει μια συγκεκριμενη ωρα, μου ειχε πει απλα πως στις 9 παρα θα περνουσε να με παρει.
Οποτε απο λεπτο σε λεπτο θα βρισκεται εδω.

Εχω φορεσει ενα σκισμενο ασπρο τζιν, αρκετα σκισμενο. Βασικα εχει οριζοντιες σχισμες ως το γονατο. Μου αρεσει πολυ αυτον τον τζιν. Και μια ροζ μπλουζα με μανικακι μονο απο την δεξια μερια που πηγαινει στην αριστερη σε στυλ στραμπλεξ. Ειναι ωραια, δεν μπορω να αποφασισω αν ειναι για καλη ή καθημερηνη. Τα στρας που εχει μπροστα δειχνουν πως δεν ειναι κατι σε πιο επισημο. Ομως το στυλ του ειναι μοντερνο. Ειναι περιεργο. Απλα τελος. Φοραω ωραια μοντερνα ρουχα που ταιριαζουν για την περισταση.
Με ηρεμω απο το να σκεφτομαι για τα ρουχα.

9 παρα 10.
Μα που ειναι?

Και αμεσως εμφανιζεται μπροστα μου καθως τον σκεφτομαι. Φοραει γυαλια. Και με κοιταει που στεκομαι στο πεζοδρομιο. Διπλοπαρκερνει και κοιταζει ξανα προς εμενα. Κατεβαζει το γυαλι ελαχιστα ωστε να μπορω να δω τα ματια του και μου χαμογελαει. Η κινηση του ειναι τοσο ομορφη, απολυτα σεξι.

Προχωραω προς το ομορφο αμαξι του και ανοιγω την πορτα. Δεν περιμενα να μου ανοιει εκεινος την πορτα, και ενταξει, δεν θα με ενοιαζε και αν το εκανε. Αληθεια. Να πηγαιναμε καπου πιο επισημα, εννοω, σε πιο καλο μερος, λογου χαρη σε εστιατοριο. Θα ηταν λογικο μα παμε σε ενα απλο μπαρ-κλαμπ με φιλους να "αραξουμε" οποτε ....

Σκασε Αριεττα.
Ας μιλησω στον φιλο μου διπλα και ας σταματησω να σκεφτομαι βλακειες και ανουσια πραγματα.

"Γειαα σου." Χαμογελαω και τον κοιταω κλεινιντας την πορτα.

"Γεια σου ομορφη. Ετοιμη;"
Ειναι γλυκος και μου χαμογελαει. Συφνωμη μα ειναι λογικο να μην μου αρεσει ενας τοσο ομορφος αντρας; Το εζω ξανα πει αυτο; Ωχ.

"Πανετοιμη!" Χαμογελω και χαμογολαει και εκεινος. Θελω τοσο να τον αγκαλιασω. Μα οχι, θα ηταν τοσο περιεργο.

Πηγαινω πισω, μερικα χρονια πριν που ονειρευομουν μια αγκαλια μαζι του. Τι αισθημα και αυτο. Πονουσα. Στεναχωριωμουν. Ημουν τοσο ασχημα κολλημενη μαζι του. Και θυμαμαι και τοτε που χωρηστηκαν. Διαλυθηκα πολυ μεσα μου. Και εκλαιγα. Εκλαιγα πολυ, με λιγμους. Πως μπορεσα και περασα τοσο καιρο, 2 χρονια νομιζω μετα απο ολο αυτο, τοσος χρονος και δεν σκεφτηκα, οχι δεν σκεφτηκα. Φυσικα σκεφτηκα, και πολυ, απλα δεν ασχοληθηκα, δεν εψαξα για εκεινους γιατι φοβομουν πως θα διαλυομουν κι αλλο. Μετανιωνω που δεν εψαξα.