Chapter 32
No one spoke as our kiss ended. Walang nagsalita nung muli niya akong hinalikan at lumalim ang halikan namin. Hindi ako nagsalita nung tumigil siya sa paghalik sa akin at hinawakan ng kamay ko at pumasok kami sa bahay at pumasok sa kwarto niya.
I should have said no. Nagsusumigaw ang isip ko na hindi tama ang ginagawa ko pero pinilit ko na hindi mag isip. I shut off everything. Siguro ang ginagawa ko ngayon ang isa sa mga dahilan kung bakit madami ang kaso ng teenage pregnancy. Kung bakit madami ang mga babaeng nabubuntis ng hindi pa nakakasal.
Hindi ko pwedeng sabihin na hindi ko alam ang ginagawa ko. Alam na alam ko at ramdam na ramdam ko. I just don't have the will to stop him. Hindi ko rin masasabi na hindi ko gusto dahil gustong gusto ko ang mga nangyayari. Hindi ko rin masasabi na wala ako sa tamang pag iisip dahil alam ko kung saan hahantong ang lahat, kung ano ang pwedeng magiging consequence ng ginagawa namin. Hindi ko rin masasabing pinilit niya ako dahil ang dami kong pagkakataon na tumanggi at pigilan siya pero hindi ko ginawa. Pakiramdam ko bumalik ako sa mga panahong mga bata pa kami at sa unang pagkakataon simula nung makaalala ako hinayaan ko ang sarili kong bumalik sa nakaraan. Sa mga panahong masaya pa kami.
Ngayon lang.
Sa ngayon hahayaan ko ang sarili kong maramdaman ang damdamin na matagal kong kinalimutan at tinikis. Whatever will happen today is a conscientious act. Sa huli kung may pagsisihan man ako, wala akong pwedeng sisihin kundi ang sarili ko. Kaya nagpaubaya ako. I allowed myself to feel the pleasures of his lovemaking, of his kisses. Hinayaan ko ang sarili kong maramdaman kung gaano kasarap magmahal si Harley. Hinayaan ko ang sarili kong maging ang Raziel na dating lunod na lunod sa pagmamahal niya. Ang raziel na walang ibang ginusto kundi ang makasama siya.
"Princess..." He whispered before he kissed the tip of my nose and poised himself on top of me. I can feel his hardness, I can feel the heat emanating from his naked body to my nakedness. I can feel his desire towards me but mostly I can feel the love on his every touch and kiss. I can feel the depth of his emotions everytime he looked at me and everyone he whispered my name. I can feel the longing.
"Lee..." I whispered back and I wasn't prepared for the emotions that flooded inside my heart when I finally whispered his name. Naramdaman ko na lang ang mga luha na tumulo mula sa mga mata ko.
Ngayon ko aaminin sa sarili ko, namimiss ko siya. I missed calling his name, I missed being this close to him. I miss the warmth of his love.
Naramdaman ko ang paghalik niya sa mga luha ko bago bumaba ang mga labi niya sa mga labi ko. I kissed him without holding anything back.
Hinalikan ko siya na parang walang sampung taon na namagitan at naghiwalay sa aming dalawa. I loved him as if I still owned him and he still owned me. I loved him as if those years of absence could be ignored. I allowed him to love me .
I felt the pain of his initial thrust. Nakagat ko ang labi ko at napangiwi. Saglit siyang tumigil at tiningnan ako. Nagkatinginan kami at nakikita ko ang tindi ng emosyon sa mga mata niya.
"I'm sorry..." He said gently at hinaplos ang pisngi ko.
"Just go on Harley." Ayaw ko nang mag isip sa ngayon. Ayaw kong isipin kung tama ba o mali ang ginagawa namin. Ayaw kong sirain ang kung ano man na meron kami sa mga oras na ito. Gusto kong isipin na kami pa rin ito. Kami pa rin bago siya umalis, bago ako naiwan, bago ko nakalimutan ang lahat.
He's still my Lee and I am still his Angel. Ako pa din ang Angela na kayang suungin ang rumaragasang ilog para sa kanya. Ang Angel na kayang maghintay sa pagdating niya. Ang Angel na buo ang pagtitiwala at pagmamahal.
