We are different.

Κεφαλαιο 54.

"Τι έχεις πάθει κοπέλα μου; Με ακους;" η Sofi με βγάζει από τις σκεψεις μου. Την κοιτάω με απορία και εκεινη μου ρίχνει ένα εξεταστικό βλέμμα.
"Τι τρέχει με εσενα; Δεν με ακούς τόση ώρα που σου μιλάω." Ακούγεται νευριασμένη.

"Συγγνώμη Sofi. Πες μου, ακούω." Γέρνω προς το μέρος της.

"Θα κάτσουμε ως το βράδυ τελικά. Αργά το βράδυ. Δεν θα γιορτασεις τα γεννεθλια σου άρα σκέφτηκα μήπως θες να κάνουμε κάτι εδώ." Μου δίνει ένα συμπαθητικό χαμόγελο. Γενικά αυτή η γυναίκα είναι δυναμική και την συμπαθείς αμέσως μόλις την γνωρίσεις. Ίσως φαίνεται σκληρή αλλά είναι στην δουλειά της. Νιώθω τυχερή που είναι manager μου και με βοηθαει, κάνει πραγματικά καλή δουλεια και αξίζει. Αξίζει γιατί δεν μου έχει φερθεί ποτέ άσχημα και με βοηθαει σε οτιδηποτε. Ακομα και προσωπικο. Ναι βεβαίως, ξέρει την ιστορία μου. Πρέπει να την ξέρει αφού σαν manager με συμβουλεύει και ειλικρινά, χρειάζομαι συμβουλές στην κατάσταση που βρίσκομαι.

"Εμ, δεν με πειράζει. Εξάλλου δεν σκόπευα να κανω κάτι." Το χαμόγελο της ξεθωριάζει λίγο. Σημάδι πως στεναχωρεθηκε που ειμαι τόσο down. I mean, είναι τα γενέθλιά μου σωστα; Θα έπρεπε να ήμουν χαρούμενη και όχι κακοκεφη. Γίνομαι 20 χρόνων μωρέ. 20 και τα περνάω έτσι....

Αλλά δεν με νοιάζει. Δεν με ενδιαφέρει να περάσω ομορφιά τα γενέθλια μου. Γιατί τον θελω...

"Καλά...εντάξει." λέει. "Συγγνώμη αλλά ήταν ξαφνικό, χρειαζόμαστε να κάνουμε αυτές τις πρόβες. Θα σε ειδοποιήσω αν έχουμε κάποιο νέο." σηκώνεται από την καρέκλα της. "Φρόντισε να περάσεις όμορφα, είναι η μερα σου. Χρόνια σου πολλά, ξανά, κορίτσι μου." Και έτσι, με το λατρεμένο χαμόγελο στα χείλη της έφυγε. Και έμεινα ξανά μόνη μου.

Λάθος, δεν έμεινα για πολύ. Η Δήμητρα μόλις με βρίσκει ερχεται και κάθεται στην καρέκλα που πριν καθόταν η Sofi.
"Τι τρεχει;" ρωτώ. Βλέπω το γυαλισμα στα μάτια της. Είναι φωτεινά. Ιδιαίτερα φωτεινά τις τελευταίες μέρες.

"Τι;" κοιταζει αλλου.

"Ρώτησα τι τρεχει;"

"Τίποτα." Δεν με κοιτάει στα μάτια όσο μιλάει. Άρα... λέει ψέματα.

"Μιλά." Επιτέλους, με κοιτάζει. "Τι έγινε με τον Jimmy παλι;"

"Αριεττα τον θελω..." αναφωνεί. Δεν περίμενα να υποκύψει τόσο εύκολα να πω την αλήθεια.

Χαμογελάω. Αληθινά.
Χαμογελάει και εκεινη.

"Αναλυτικά." Της ψιθυρίζω.

"Εδω;" Με ρωτάει ανήσυχη.

"Ε που;"

"Υπάρχει κανείς τριγύρω να ακουσει;" γνεφω αρνητικά.

"Ωραία... Δεν θα το πεις πουθενά όμως." Στριφογυρνάω τα ματια μου.

"Είσαι ηλιθια; Να πάω να το πω που; Άντε ξεκινά.." Όντως με νευριάζει αυτό. Κάνει σαν να μην με εμπιστεύεται. Κολλητές είμαστε, υποτιθετε πως λέμε τα πάντα στον άλλον χωρίς να φοβόμαστε πως θα μας προδώσει.

"Εντάξει. Τις τελευταίες μέρες μιλάμε και τέλος παντων... κάτι γίνετε. Ξέρεις, μου δείχνει πως του αρέσω και του το δείχνω και εγώ. Αλλά δεν έχουμε φιληθει μετα απο το βράδυ εκείνο...θυμάσαι." παίζει με κάτι τούφες από τα μαλλιά της και δαγκώνω τα χείλη της.

Χαμογελάω. "Θυμάμαι." Επίσης θυμάμαι πως εκείνη την νύχτα ήταν η πρώτη νύχτα με τον Άρη. Στο σπιτι μου. Ηταν τοσο ομορφα... τοσο μαγικα. Γιατι ειμαι σε αυτο το σημειο τωρα θεε μου; Γιατι ρε διαολε ηρθες και τα διαλυσες ολα; Μακαρι να μην ήταν πραγματικότητα ολα αυτα.. Μακάρι να ονειρεύομαι και απο λεπτό σε λεπτο να ξυπνησω.

Αλλά δεν.....

___________________________________
Βαρετό κεφάλαιο... συγνωμη❤

Στο προηγούμενο κεφάλαιο λογικά καταλάβατε πως σας δούλευα 😂 σιγά μην το τελείωνα έτσι απότομα...  Θα έχει συνέχεια και ομορφο τέλος. Promise.

All the love as always.
-M