We are different.

Κεφαλαιο 41.

Το κλείσαμε.

Πλησίασα προς τα παιδιά. Ειχα φυγει απο κοντα τους για να μην ακουνε τι λεμε. Οχι πως λεμε περιεργα πραγματα απλα ποτε δεν μου αρεσε να  ακουνε τι λεω οταν μιλαω στο τηλεφωνο. Δεν ξέρω, μάλλον κόμπλεξ. Αν και νομίζω οι περισσότεροι άνθρωποι το έχουν αυτό.

"Μιλησατε;"
"Τι ειπατε;"
"Εντάξει ειναι;"

Κάνουν πολλές ερωτήσεις μαζί οι φίλες μου.

"Όλα καλά!" Χαμογελάω.
"Μου λείπει..."

Εκείνες γνεφουν και γελάνε. Χαζές.

Πήγα να παίξω ρακέτες με τα παιδιά. Αρχικά έπαιξα με τον Στέφανο και μετά με την Δήμητρα. Δεν είμαι και αστέρι αλλά καλά τα πάω.
Ξανά κάναμε άλλη μια βουτιά και  φύγαμε από την θάλασσα. Πήγα σπίτι, έκανα μπάνιο και πέρασε η ώρα. Φτιαχτηκα και έβαλα ένα αεράτο γαλαζιο φόρεμα. Άφησα τα μαλλιά μου στο φυσικό τους, λίγο σπαστά και έφυγα με την Δημητρα για το κλαμπ που συχναζαμε παλια. Το κλαμπ αυτό είναι και το αγαπημένο μου από όσα υπάρχουν στο νησί, αφού είχαν έρθει για συναυλία τα παιδιά. Είναι μεγάλο με ανοιχτό χώρο για το καλοκαίρι, και κλειστό για τον χειμώνα. Όμορφα μικρά άσπρα τραπεζάκια με ασπρους καναπέδες και μια τεραστια πισίνα για όσους θέλουν να κολυμπήσουν. Συνήθως έχει DJ για μουσική. Λογικά και σημερα.

Βρισκόμαστε και με τους άλλους και πάμε περπατώντας από το σπίτι του Ανδρέα ως το κλαμπ. Είναι κοντά, γι'αυτό!

Οι γονείς μου ξέρω πως ήθελαν να κάτσω σπίτι για να περάσουμε χρόνο μαζί. Αλλά είχα σχέδια για σήμερα με τα παιδιά. Και πάρα το ταξιδι δεν νιώθω καθόλου κουρασμένη, ακόμα.
Ο Ανδρέας κρατιέται χεράκι χεράκι με την Αρετή και τους θαυμάζω. Ζηλεύω την σχέση τους.  Είναι τόσο αγαπημένοι. Αγαπιούνται αληθινά. Μακάρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο με τον Άρη.
Μπαίνουμε στο κλαμπ. Μας ζητάνε είσοδο, 5 ευρώ. Λογικά θα έχει κάποιον διάσημο για να ζητάνε είσοδο. Τα δίνουμε, ευτυχώς που κρατάω αρκετά χρήματα και για ποτο και καθόμαστε σε ένα καναπε.

Παίζει διάφορα remix o DJ αλλά δεν κανένας μας δεν όρεξη για χορο. Εξάλλου, κανεις δεν χορεύει.

Η ώρα 8 παρά. Είναι νωρίς για ποτό. Ήρθαμε νωρίς όντως.

"Στέλιος Λεγακης!!" Φωνάζει ο DJ και γουρλωνω τα μάτια μου.
Σοβαρά θα είναι ο Στέλιος εδω; Τέλεια! Μα καλά, πως δεν ειδα τις άφησες; Κοιτάζω γύρω μου. Κορίτσια τρέχουν μπροστά από τον χώρο που θα τραγουδήσει και ουρλιάζουν. Τον βλέπω που ανεβαίνει στην σκηνή. Ονειρευομαι να ανέβω και εγώ να τραγουησω μια μέρα εδώ.
Κοιτάζω τα παιδιά.

"Το ξερατε;" φωνάζω για να ακουστω.

"Ποιο;"

"Πως θα είναι ο Λεγακης;" λεω.

"Ναι στο είπαμε!"

"Αληθεια; Ποτε;"

"Πριν! Μα καλά δεν ακούς τι σου λεμε ρε Αριεττα; Στον κόσμο σου. Όλο αυτόν τον καινούριο, τον Άρη σκέφτεσαι." Λέει ο Στέφανος κοροϊδευτικά και στριφογυρναω τα μάτια μου. Του δειχνω την γλώσσα μου και γελάνε.

Βγαίνει στην σκηνή. Σηκώνομαι και πλησιάζω προς το τσούρμο με τα κορίτσια. Υπάρχουν και στην ηλικία μου αλλά κυρίως μικρότερα. Γύρω στα 15.

___________________________________
Κορίτσια.. στεναχωριέμαι με όλα αυτά που έχουν γίνει γαμώτο. Γιατί πρέπει να καταστραφούν όλα δηλαδη; Έχουμε χωριστεί σε ομάδες, σε στρατόπεδα, σε κλίκες. Πρέπει να το αλλάξουμε αυτό. Πρέπει να ξανα ενωθούμε. Ξέρω πως έχουν γίνει λάθη. Έχουν κάνει λάθος πολλά άτομα από όλες τις μεριές. Και υπηρχαν από παλιά τέτοιες διάφορες. Αλλά τώρα πάει προς ο χειροτερο κορίτσια. Δεν θέλω να γινουν πιο άσχημα τα πράγματα.

Και φοβάμαι για το χειρότερο...

ΚΑΙ ΈΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΊΟ. ΔΗΛΑΔΉ ΤΙ ΆΛΛΟ?
Δεν θέλω να ξυπνάω πάλι από τόσο νωρίς. Ούτε να το σκέφτομαι δεν μπορώ. Αφήστε με.

Τώρα έγραφα σχεδόν κάθε μέρα και ανέβαζα. Δεν θα γράφω συχνά πλέον. Θέλω να κλαψω:(

Αχνε. Και καλή χρονια✌

All the love as always.