We are different.

Κεφάλαιο 39.

Κοιτάζω από το παράθυρο. Ο Άρης στέκεται ακόμα στο ίδιο σημείο με πριν και κοιτάει. Χαμογελάω στον εαυτο μου. Ειμαι ευτυχισμενη που εχω αυτο το αγορι στην ζωη μου.

Ξεκινάει η πτήση. Δίπλα μας κάθησε μια γυναίκα 40-50 ετών. Σε δύο ώρες φτάνουμε Ρόδο.

Σε μια.

Σε μισή.

Φτάσαμε.

Βγαίνουμε έξω μετά από ώρα της άφιξης μας και τρέχω να αγκαλιάσω την μητέρα μου που τόσο μου έλειψε. Μας περίμενε με τον πατέρα μου. Μου έλειψαν και οι δύο. Μετά από αγκαλιές και φιλία, πάμε στο κτίριο και παίρνουμε τις αποσκευές μας.

"Πως ήταν το ταξιδι;" ρωτάει ο μπαμπάς μου.

"Ήρεμο. Μια χαρά!" Μπαίνουμε μέσα και κατευθυνόμαστε προς το χωριό. Αφήνουμε πρώτα την Δήμητρα στο σπίτι της και ύστερα πάμε στο δικό μας.

"Που είναι τα αδερφια μου;" ρωτάω τους γονείς μου.

" Θα έρθουν πιο μετά. Είχαν δουλειά."

"Α!" Λέω απογοητευμένη και χαϊδεύω με μανία τα 2 σκυλιά μου που τόσο μου έλειψαν.

Μπαίνω μέσα στο σπίτι και αφήνω την βαλίτσα μου στο πάτωμα. Ανεβαίνω τις σκάλες και πάω στο δωμάτιο μου. Κάνω μια σβούρα κοιτοντας γύρω την διακόσμηση. Ίδιο! Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, μου έλειψαν τα παντα από εδώ μέσα! Κοιτάζω τις φωτογραφίες. Εγώ με φίλους, με συγγενείς, με άτομα που αγαπώ. Θα πάω σήμερα να τους δω όλους.
Ύστερα κοιτάζω πίσω από την πόρτα. Οι άφησες των αγοριών. Κοιτάζω τον Άρη και δαγκώνω τα χείλη μου.
Που ήμουνα και που έφτασα. Και πρέπει να πω και στους γονείς μου για εμάς... ωχ. Δεν το ειχα σκεφτεί.

"Αριεττα! Έλα να φας." σαν τον παλιό καλό καιρό.

Πηγαίνω στην κουζίνα και χοροπηδαω από την έκπληξη.

Τα αδέρφια μου! Τρέχω στην Άρτεμις και την αγκαλιάζω σφικτά. Μετά αγκαλιάζω τον Αλέξανδρο και τους χαμογελάω.

"Πότε ηρθατε;" χαμογελάω πλατιά. Μου έλειψαν τα βλαμμενα! Και ας μην ήμαστανποτέ δεμένοι.

"Μόλις.." χαμογελάνε και εκείνοι.

Καθόμαστε στην τραπεζαρία και η μαμά φέρνει φαγητό.
Είναι σαν παλιά, τότε που ήμασταν μικρά και τρώγαμε όλοι μαζί. Πριν φύγουν τα αδέρφια μου από το σπίτι και πριν φύγω και εγω...

"Τι έχασα λοιπον; Τα νέα σας;" ρωτάω.

"Τα γνωστά! Δουλειά και αυτά..." λέει η Άρτεμις.

"Εσυ μικρη;" Ό Αλέξανδρος με ρωτάει.

"Όλα καλά. Η δουλειά μια χαρά. Έχω φίλους. Μου συμπεριφέρονται όμορφα στην δουλειά και εντάξει.. Αυτά!" Χαμογελάω. Τι να κάνει ο Άρης τωρα; Πρεπει να τον παρω και τηλεφωνο αργότερα...

"Ωραία. Κανα αγορακι;" ρωτάει ξανά ο αδερφός μου. Ξεροκαταπινω και αφήνω το πιρούνι.

Σηκώνουν όλοι τα βλέμματα τους και με κοιτάνε. Να τους το πω;

"Εε..."

"Ποιος; Πόσο ειναι; Τι δουλειά κανει; Πότε τον γνωρισες;" μου κάνει πολλές ερωτήσεις μαζί ο πατέρας μου.

"Άρης. 27. Τραγουδιστής σε συγκρότημα. Στην δουλεια. "
Γουρλωνει τα μάτια. Μαζί και οι υπόλοιποι...

"Ο Αρης; Από τους Boys and Noise;" ρωτάνε μαζί η μητέρα μου και η αδερφή μου.

"Ναι..."

"Εσυ δεν σουν που εκλαιγες γιατί ήσουν fan του; Και τώρα είσαι το κορίτσι του;"

"Τρελο;" λέω γιατί δεν ξερω το άλλο να πω...

"Και πόσο καιρό είστε μαζι;" ρωτάει ο πατέρας μου. Το έχει πάρει ψύχραιμα ευτυχώς...

"Μια εβδομάδα..." ξεκινω να τρωω φαγητό μου.

Η μαμα ηξερε για αυτο και δεν ειπε ή ρωτησε κατι.