We are different.

Κεφαλαιο 27.

Εχω ενα περιεργο συναισθημα. Δεν ξερω που ωφελειται ομως... δημιουργηθηκε μολις ακουσα την φωνη του Αρη.

Ειναι σαν να προσπαθουν να βγουν απο την κοιλια μου ατομα και με χτυπανε.
Δεν μπορω να το εξηγησω.

Κοιταζω τον ουρανο.

"Ωραια.. λοιπον. Σε πηρα για να κανονησουμε, οποτε εχεις ελευθερο χρονο και μπορεις.. και θες, να βρεθουμε καπου και να μιλησουμε. Αν θες.."

"Ενταξει! Θα δω ποτε μπορω και ναι θα σου πω. Βεβαια θα ειναι καπως δυσκολο, επειδη φιλοξενω την κολλητη μου αυτες τις μερες αλλα κατι θα κανω. Εκτος και αν ερθει και εκεινη αλλα.... καλυτερα οχι."

Απορω πως βρισοω τα λογια μου αυτη την στιγμη.

Μεσα μου επικρατει ενα μπαχαλο. Ομως του μιλαω κανονικα.

Θελει να συναντηθουμε. Λογικα για να μιλησουμε.
Να μιλησουμε για εμας.

Για εμενα και αυτον.

"Αμ ενταξει... Οκευ... Εμ ναι. Πες μου καποια μερα. Θα ηταν καλυτερα συντομα αλλα όποτε εσυ μπορεις. Μην σπαταλω τον χρονο που εχεις με την φιλη σου."

Λεει ευγενικα και χτυπαω τα χερια μου στο κεφαλι μου. Μετα τα κουνω στον αερα, με αποτομες κινησεις.

Κανω σαν fangirl τωρα.

Ειμαι fangirl.

Μιλαω στο τηλεφωνο με το ειδωλο μου. Ειμαι φαν και μιλαω στο τηλεφωνο με τον Αρη μου.

Συζηταμε.

Τι με πιανει ωρες ωρες;

"Ενταξει λοιπον. Ευχαριστω πολυ. Θα τα πουμε.."

Το κλινω αφου με αποχαιρετησει και αυτος.

Ειναι τοσο γλυκος.

Και οσο το σκεφτομαι ρε. Ενταξει.
Που εχω φτασει;

Που ειμαι;

Σαν να ζω ενα ονειρο.

Λες και στιγμη σε στιγμη θα ξυπνησω, ιδρωμενη και με δακρυα στα ματια. Και θα σκεφτομαι πληγωμενη το μεγαλο ονειρο που μολια ειδα.

Θα σκεφτω πως ειναι πολυ καλο για να ειναι αληθινο και θα μεινω με την ελπιδα να αργοπεθαινει, πως ποτε δεν θα καταφερω να τον κανω δικο μου.

Δεν γινετε μια φαν να 'τα βρει' με το ειδωλο της.

Ειναι σαν ενα απλο κοριτσι να περιμενει για το πριγκιπα της.

Οντως ετσι ειναι.

"Τι_τι εγινε μολις;" με βγαζει απο τις σκεψεις μου η Δημητρα.

Ποση ωρα κοιταω το κενο; Και ειμαι χαμενη;

"Θελει να βρεθουμε για να συζητησουμε. Λογικα για την σχεση μας.. Δεν ξερω.. Θελει να βρω χρονο αυτες τις μερες.." σταματαω λαχανιασμενη λες και μιλαγα για ωρα και δεν ειχα παρει ανασα.

"Ρε ειναι τρελο. Τρελο."

"Το ξερω!!" Πεφτω πανω της και με αγκαλιαζει. Μου χαιδευει την πλατη αργα.

Απομακρινομαι και την κοιαζω στα ματια.

"Θες να τον δεις;"

Πολυ. Πολυ. Παρα πολυ. Και να τον αγκαλιασω. Να τον φιλησω. Να του πως οσα νιωθω αυτον τον καιρο. Τον τοσο πολυ καιρο. Να μαθω τι νιω_αν νιωθει και αυτος κατι. Να τον φιλησω. Ξανα και ξανα.

"Θελω." Απανταω μετα απο λιγο και κοιταζω για πρωτη φορα το δελφινι που κολυμπαει στην πισινα διπλα μας.

"Θες να του πεις για σημερα; ή οποτε θες;"

"Οχι. Δεν σε αφηνω μονη σου."

"Δεν πειραζει ρε. Θα βρω να κανω κατι. "

"Οχι ρε. Ξεχνα το."

Με κοιταει πονηρα και χαμογελαει.

Ωχ.

Αυτο το γελιο ειναι σατανικο!

"Τι;"

"Εχω μια ιδεα..."

"Ριξτο..."

"Να λεω μηπως βγαιναμε για κανα καφε με τα παιδια.. ολοι μαζι.. και εσεις φευγατε μετα για να συζητησετε;!" Μου κλινει το ματι.

Το σκεφτομαι.

Δεν ειναι και τελείως κακια η ιδεα. Θα ρωτησω ομως γιστι μπορει να μην θελει. Ξερω και 'γω;

Της γνεφω και καλω την επαφη του στο κινητο μου.

"Ναι;" τον ακουω να λεει και φανταζομαι το προσωπο του. Να χαμογελαει και να εμφανιζονται αυτα τα ομορφα λακκακια στα μαγουλα του. Αχ.

****

"Εισαι κουκλα." Λεω στην Δημητρα καθως την κοιταω μεσα απο τον καθρεφτη.

Μου χαμογελαει. "Και εσυ!"

"Αντε παμε γιατι θα αργησουμε..." λεω νευρικα και χτενιζω με το χερι μου τα μαλλια μου.

"Μη θα τα χαλασεις!" Με σταματαει.

Της βγαζω την γλωσσα την ωρα που βαζω λιγο απο το αρωμα μου.

"Καλα να περασουμε λοιπον." Μου κλεινει το ματι και βγαινουμε απο το διαμερισμα μου.

____________________________________
#newupdate!! Soo θελω να κανω καποιες ερωτησεις..
Σας αρεσει η ιστορια μου?
Πως θα θελατε να εξελιχθει?
Θελετε πολλα κεφαλαια ακομα για το τελος?
Και η ακυρη... διαβαζετε απο υπολογιστη ή κινητο? Εγω γραφω απο κινητο...
:3❤❤