Ο ναυαγός

THE END

Με την πρώτη πτήση που βρήκα έφυγα για Αθήνα...το κοριτσάκι μου θα φοβάται μόνο του...

Μόλις έφτασα στο αεροδρόμιο πήρα ενα ταξί πανικόβλητος και μολις με άφησε στο μαιευτήριο πλήρωσα και έτρεξα μέσα...

"που ειναι? Πως είναι? Γέννησε? Την είδατε? Το παιδί τι κάνει? Μου μοιαζει?..." άρχισα να μιλάω ακατάπαυστα

"οπα οπα ηρέμησε" λεει η ελιζα

"ολα καλα" συνεχίζει ο Στράτος

"δεν εχει γεννήσει ακόμα" λεει η Αναστασία

"πφφφφ" λέω ενώ παίρνω μια ανάσα

"είμαστε έτοιμοι" λεει ο γιατρός της ενω ειχε βγει έξω απο την πόρτα με την πράσινη στολή

Τι? Ποιος? Που? Γιατι? Εε??

Ειμαστε έτοιμοι?? Δ-δηλαδή Δ-δηλαδηηη θα θ Θ θα γίνω πα-πα-πα-πατερας??

"εεεεε Βαγγέλη???" μου φωνάζουν

"ο άνθρωπος σου μιλαει!"

"τι μου λεει?"

"εσείς είστε ο πατέρας?" επαναλαμβάνει ο γιατρός

"ννναι ναι εγ-εγω εγω ειμαι!"

"ελάτε μαζι μου"

Γυρίζω και κοιτάω τα παιδιά ενω με αγκαλιαζαν και μου λεγαν να της πω οτι είναι όλοι εδω και να μην φοβάται και οτΙ ολα θα πάνε καλά...

Οι περισσότεροι έκλαιγαν...μέχρι και ο τζιμι...και ο Στράτος το βαρύ πεπόνι τους πήραν τα ζουμιά...

Μπαίνω μέσα και μου βάζουν την στολή ενώ με βάζουν να πλύνω τα χέρια μου πάνω από 20 φορές...έπειτα έρχεται μια γλυκιά νοσοκόμα και μου είπε

"περαστε από εδω" και ανοιγει την πόρτα καΙ την βλεπω...πόσο γαμημενα μου ειχε λείψει....θέλω τόσο πολύ νσ την χώσω στην αγκαλια μου

Πονάει....πονάει γαμωτο πολύ...εχει ιδρώσει και σπρώχνει

Πάω δίπλα της και της πιάνω το χέρι

Οταν με είδε τα έχασε

"αααααααα Βαγγέλη!!!"

"εδω ειμαι ψυχούλα μου"

"Βαγγέλη μου...." μου είπε ενω άρχισε να κλαίει και από τπν πόνο και από το οτι με είδε..

Της κραταω γερά το χέρι ενω προσπαθώ να κρατήσω τον εαυτό μου να μην λιποθημισω...

"έλα λιγο ακόμα Άννα"

"έλα μπορεις λιγο ακόμα!!"

Έπειτα από μια δυνατή κραυγή έπεσε πίσω και προσπαθούσε να βρει την ανάσα της ενω το κλαμα της κόρης μου απλώθηκε σε όλο τον χώρο...όσο την επλεναν εγω ήμουν δίπλα την Άννα

"μου έκανες το πιο υπέροχο δωρο που μπορουσες...σε ευχαριστώ" της λεω ενω το δάκρυ μου εσταξε στο μάγουλο της και εγινε ενα με τα δικά της

"σε ευχαριστώ που υπάρχεις άγγελε μου" μου λέει εγω της σκουπισα τα δάκρυα και την φίλησα...

Μεριά τζιμι

Περιμένουμε 2 ώρες από τότε που μπήκε μεσα ο Βαγγέλης....αντε ρε ας μας ενημερώσει κάποιος...

Ξαφνικά μεσα στο κλίμα αγωνίας πετάγεται ο Βαγγέλης από την πόρτα καΙ αρχίζει να τρέχει και να φωνάζει

"έγινα μπαμπάς!! Έγινα μπαμπάς!!!" όποιον έβλεπε τον σταμάταγε κσι του το έλεγε

Όλοι αρχίσαμε να τσιριζουμε,τα κορίτσια άρχισαν να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται ενω εμείς με τον Βαγγέλη κάναμε κύκλο και χοροπηδαγαμε φωνάζοντας

Μεριά Βαγγέλη

Αφού η Άννα ξεκουραστηκε με φώναξαν μεσα γιατι θα την έφερναν να την θηλάσει...

Την έφεραν μέσα στο κουνακι και την άφησαν δίπλα στο κρεβατι της Άννας...

Ειναι τόσο όμορφη...εχει κατι μικρουλια ματάκια,αραιά μαλλάκια και κατι χειλακια ...χειλαρες! Μου μοιαζει το παιδί!!

Η Άννα την πήρε αγκαλιά έπειτα αγκαλιασα και γω την Άννα ενω την θηλαζε....τις κοιταγα και σκεφτόμουν οτι δεν θα αφήσω κανεναν να τις πειράξει...οτι ειναι όλη μου η ζωή...οι γυναίκες της ζωης μου...

.THE END
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.ΧΕΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ τελευταιοοοοο τελειωσε κσι αυτη η ιστοριαα...ελπίζω να σας άρεσε και θα ήθελα να δω τα σχόλια σας για όλη την εντύπωση σας....σας ευχαριστω πολυυ!