Ο ναυαγός

κεφάλαιο 1

Ξύπνησα το πρωί από ενα κρύο αεράκι και φασαρία...σηκώθηκα από το κρεβατι μου βγήκα εξω και ο παγωμένος αέρας πήρε τα μαλλιά μου πίσω...η θάλασσα ανακατεμενη,τα κυμματα έσκαγαν στους βράχους και τα σύννεφα συγκρούονταν μεταξύ τους τόσο δυνατά που νόμιζες οτι θα έπεφταν στο κεφάλι σου...όλοι οι άλλοι κοιμόντουσαν μιας και ηταν πολύ πρωί...εκάνα βόλτα στην παραλία άκρη της θάλασσας...τα "ρούχα" αν μπορούσαν να θεωρηθούν ρούχα τα έπαιρνε ο αέρας στα δεξιά μου και ανεμιζαν...(φορούσε αυτά που φορούσεη κοπέλα από την ταινία γαλάζια λίμνη αν την έχετε δει) ....τα χρυσαφενια μαλλιά μου φτιαγμένα από το χρώμα του ήλιου έκαναν σχέδια στον αέρα και το ψημένο σοκολατι δέρμα μου *από την αλμυρα-ήλιο* ειχε ανατριχιασει...

Περπατούσα στην απεραντη παραλία οσπου είδα τον Άρη να κάθεται και να αγναντεύει...ποιος ειναι ο Άρης?? Θα μάθετε αμέσως! Τον Άρη δεν τον έχω ξανααναφερει...ειναι ο γιος της κολλητής της μαμάς μου *εχουν ναυαγισει και αυτοι μαζι μας* και με θέλει...εγω όμως δεν έχω ενδώσει στην ομορφιά του γιατι όσα χρόνια είμαστε εδω τον θεωρούσα κολλητο μου...από οτι φαίνεται όμως δεν ισχυε το ιδιο καΙ για αυτόν...επιμενει κάθε μέρα να είμαστε μαζι όμως εγω δεν θέλω...τον θελω για κολλητό μου και ως εκεί...*ειναι έναν χρόνο μεγαλύτερος*

Τον πλησίασα και έκατσα δίπλα του  χωρίς να τον κοιτάξω...στους ψηλούς βράχους οπου από κάτω μας βρισκοταν η ανακατεμενη θάλασσα...

Συνέχιζα να κοιτάω τον απέραντο ωκεανό....σύντομα ένιωσα το βλέμμα του...

"πως και ξύπνησες τόσο πρωί?"

"με ξύπνησε η θάλασσα..."
Και ο κρύος αέρας ξαναεκανε την εμφάνιση του...εγω πάγωσε και σταυρωσα τα χέρια μου...ο Άρης το καταλαβε και μου ειπε περνοντας με αγκαλιά

"τελικά εισαι κοριτσάκι κιας το παίζεις τιγληθ"

"αντε ρε.." και τον αγκάλιασα και γω...(τον βλέπω σαν αδερφό μου μην παρεξηγουμαστε κιόλας)

Κάτσαμε έτσι οσπου...

"Άννα..."

"υπναρουυυ" συνέχισε...πραγματικά δεν ξερω ποτε πρόλαβε και με πήρε ο ύπνος

"μικρηηη...σήκω...πιάστηκε το χέρι μου"

Με πολλές προσπάθειες προσπάθησε να με ξυπνήσει όμως εγω αταραχη συνέχιζα τον ωραίο μου υπνάκο στην αγκαλιά του μέχρι που ένιωσα κατι παγωμένο να εκτυνασετε σε κάθε εκατοστό του προσώπου μου και άνοιξα τα ματια μου τρομαζοντας

"επιτέλους!!! Ο μόνος τρόπος που μπορω να σε ξυπνάω τελικά ειναι να σου Ρίχνω δύο χούφτες νερό!...θα το ξερω και για άλλες φορές!"

"ιιιιιι θα σε σκίσω" σηκώνομαι πάνω και βρίσκομαι από πάνω του σηκώνει το κεφάλι του νε κοιτάει σηκώνει το φρύδι και λεει

"ωχ....δεν θα το κάνεις!" μου ειπε παρακαλωντας με εν  εγω είχα τσ χέρια μου από πάνω του και ήμουν έτοιμη να τον ριξω μέσα στο ππαγωμένο νερό...

"γιατι μωρεε δεν θες ενα πρωινό μπανακι??" του είπα ειρωνικά αλλα και με ναζι

"οχι οχι...νταξει δεν θα το ξανακάνω το υπόσχομαι!!"

"εγω νομίζω πως πρεπει να κανεις ενα μπανακι" και τον ρίχνω μέσα στο νερό από απόσταση νερου- βράχου τουλάχιστο 4 μέτρα....

Πλαααααατσ έκανε και εγω είχα σκάσει στα γέλια....παρατήρησα όμως οτι αργεί πολύ να βγει

"Άρη?"

"Άρη??!!!!"

"κόψε την πλάκα!!"

"έλα τρομαξα κοψτο τώρα βγες!!"

Και βλέπω το σώμα του να το σηκώνει το νερό ενώ το πρόσωπο του ειναι μέσα (όπως οι πνιγμένοι) και το πουκαμισακι που φορούσε ειχε φουσκώσει πάνω του

Πανικόβλητη κατέβηκα γρήγορα τον βράχο φωνάζοντας το όνομα του...βούτηξα γρήγορα στο νερό και τον έβγαλα έξω στην παραλία εκεί που σκάει το κυμμα...

"Άρη...Άρη μου...σε παρακαλώ ξυπνά!" του είπα δίνοντας του απαλά χαστουκακια

"αρουλη μου ξυπνά...τι θα κανω χωρίς εσένα..συγνωμη συγνωμη αρουλη μου σε παρακαλώ μην με αφήσεις" και εκεί που ειχα βάλει τα κλαμματα τον βλέπω να σκάει και να αρχίζει να χτυπιέται στην άμμο σαν το βλαμενο και ουρλιαζε από τα γέλια....ειχε κοκκινησει και δεν μπορούσε να μιλήσει....νόμιζα οτι θα έμενε...

Εγω είχα μείνει στην θέση που ήμουν και τον κοίταζα κόκαλο

Σοβαρευει με κοιτάει....και ξαναρχιζει τα ίδια

"αχαχαχαχαχαχαχαχσχσχαχσ που να έβλεπες την φάτσα σου αχαχαχαχαχαχαχαχσχσχαχσ"

"καλα ρε βλαμενο καθυστερημένο αποβρασμα του νερού πεθανες!!!"

Πήγα πάνω του και άρχισα ΝΣ τον βαράω στο στήθος και να τον γαργαλαω οσπου σε κλάσματα δευτερολέπτου βρίσκομαι από κάτω του...

5,4,3,2.....με πλησιάζει αλλα μας διακόπτει ο χαρουλης *πάντα το αγαπούσα αυτό το παιδάκι*
Πετοντας μας άμμο...

"χιχι ελατε να παιξθουμε" ειπε με την φωνούλα του

Ο Άρης σηκώθηκε από πάνω μου και αρχίσαμε να πετάμε άμμο ο ένας στον άλλον σαν μικρά παιδιά...μετά από λίγη ωρΑ ειμασταν σαν ζουλου έτσι είπαμε να βουτηξουμε στην θάλασσα να ξεπλυθουμε....