Ο ναυαγός

κεφάλαιο 38

Πέρασε κιόλας ένας μήνας...πως περνάει ο καιρός? Λένε οτι οταν περνάς καλα η ωρα περνάει πολύ γρήγορα...εγω δεν θα πω αυτό...αυτός ο μήνες ηταν ο καλύτερος αλλα και ο χειρότερος της ζωής μου...από την μια με τον Βαγγέλη πηγαιναμε στα μαγαζιά για να ψωνίσουμε διάφορα άχρηστα πράγματα βγαιναμε έξω...οχι όμως όπου κι όπου αλλα σε παιδικές χαρές που το βράδυ δεν ηταν κανείς και κάναμε διάφορες χαζομάρες με πολύ γέλιο όμως...από την άλλη πλευρά ηταν ο χειρότερος επειδή ήξερα οτι σε ενα μηνα θα έφευγε...την επόμενη μέρα του γάμου μας εγω θα μείνΩ μόνη....

Τώρα είμαι εδω την ημέρα του γάμου μου...τις έχω όλες πάνω από το κεφαλι μου και έχω και την κομμώτρια να με καίει με το πιστολάκι

"ααα με έκαψες με έκαψες!!"

"σιγά χρυσό μου θα χαλαρώσεις τα νύχια" πετάγεται ο χάρης ο μανικιουριστ

"σουτ Άννα!" λεει η ερρικα ενω ανανεωνει το ρουζ της

Η Ελένη και η Μαρία μόλις έφτασαν και πήγαν τα δώρα στο δωμάτιο...η Νωρα βάφεται η Αλλις χτενίζεται και η μαργαρίτα στρώνει το νυφικό κρεβάτι....της είπα οτι δεν χρειάζεται επειδή την πρώτη νύχτα του γάμου θα την περάσουμε στο διασημότερο ξενοδοχείο της Αθήνας...."HILTON"

Ενω φόρεσα το νυφικό και συγκινηθηκαν όλες...αμάν πια...χάλια έγιναν! Ήρθαν και με αγκαλιασαν μια μια ξεχωριστά.... Η Αναστασία πήγε κάτω να πάρει τον τζιμι...μπήκαν μέσα

"εππ κοριτσαρα μου!" μου λεει χαμογελώντας και ανοίγοντας τα χέρια του..

Εγω κατέβασα το κεφάλι...σαν νύφη δεν μπορω να πω οτι ειμαι κσι η πιο χαρούμενη...όλες οι κοπέλες ειναι ευτυχισμένες και ανυπομονούν να παντρευτούν τον άνθρωπο τους...ξέρουν όμως οτι θα ειναι μαζι του και αύριο και μεθαύριο....εγω δεν θα είμαι....

"εμείς παμε μην αργήσετε πολύ!" μας λένε τα κορίτσια και αφήνουν μόνους εμενα και τον τζιμι σπίτι...

"ειιι τι εγινε?" μου λεει

"δεν θελω να φύγει..." λεω προσπαθώντας να μην βάλω τα κλάματα γιατι θα χαλάσει το μακιγιάζ μου ενω πέφτω στην αγκαλια του

"σε όλους θα λείψει αννουλα μου...έλα μην μου στεναχωριέσαι...για οτι χρειαστείς θα είμαι δίπλα σου και δεν θα σε αφήσω να νιώσεις μόνη..."

"σε ευχαριστω τζιμακο μου" λεω ενω σκουπίζω μερικά δάκρυα που είχαν ξεφύγει...

"έλα παμε...πολύ δεν τον στήσαμε?" μου λεει γελώντας

"χαχα ναι"

Οταν φτάσαμε τον είδα...σαν πρίγκιπας ηταν...αααχ...