Ο ναυαγός

κεφάλαιο 43

Αργά το βράδυ κοιμόμουν με τον Βαγγέλη...όμως ξύπνησα από έναν πόνο χαμηλά στην κοιλιά...άνοιξα τα μάτια μου και περίμενα να περάσει όμως δεν πέρναγε,αντίθετα δυνάμωνε

Σηκώθηκα να πάω στο μπάνιο να ρίξω λιγο νερό στο πρόσωπο μου

Στάθηκα μπροστά από τπν καθρέφτη και κοιταχτηκα για λίγο,δεν ήθελα να ανησυχησω τον Βαγγέλη

Ένιωσα έναν ανυπόφορο πόνο και έπεσα κάτω φωνάζοντας

Χαμηλωσα το βλέμμα μου και είδα οτι είχα αίμα...οχι οχι οχι ρε γαμωτο...οχι!

Άρχισα να κλαίω ενω είχα διπλωθει στα 2... Άπειρα μαχαίρια με μαχαιρωναν το ενα πίσω από το άλλο

"βαγγελη" είπα σιγά δεν έβγαινε φωνή

Ανασαινα γρήγορα και έκλαιγα...και για τον αφόρητο πόνο που ένιωθα αλλα και για το μωρό...αν χάσω αυτό το παιδί θα χαθώ και εγώ..

"αα...αααα" φώναζα σιγά δεν μπορουσα να βάλω δύναμη

Μεριά Βαγγέλη

Άνοιξα τα μάτια μου και δεν την είδα δίπλα μου..έπειτα από λιγο άκουγα ενα σιγανό κλάμα και κάποιους ήχους..τι στο πουτσο? Που ειναι?

Σηκώνομαι ανήσυχος και βγαίνω από την κρεβατοκάμαρα καθώς βλέπω το της του μπανιου αναμμένο...πλησιάζω και την βλέπω κάτω,διπλωμενη στο πάτωμα,λιπόθυμη ενω ηταν κόκκινη και ειχε δάκρυα...κοίταξα πιο κάτω και είδα αίματα ανάμεσα στα πόδια της

"Άννα!!!" ουρλιαξα...

Έτρεξα την πήρα αγκαλιά και την έβαλα κατευθείαν στο αυτοκίνητο,την έβαλα στα πίσω καθίσματα και μπήκα στην θέση του οδηγού

Τα ειχα χαμένα όμως ήξερα τι εκανα...

Φτάσαμε στο πιο κοντινό νοσοκομείο την πήρα αγκαλιά και την ανέβασα πάνω τρελαμενος και για αυτήν και για το παιδί μας

Μόλις μας είδαν οι γιατροί έφεραν αμέσως φορείο και την πήραν μέσα ενω με άφησαν στον παγωμένο διάδρομο του νοσοκομείου

Έκατσα στις καρέκλες αναμονής...τον τζιμι! Γρήγορα! Δεν αντεχω να ειμαι μόνος μου

"τζιμι!!"

"Βαγγέλη?...τι εγινε?"

"τζιμι η Άννα..."

"τι έπαθε η Άννα??" μου είπε ενω ο τόνος της φωνής του από νυσταγμενος έγινε σοβαρός και δυνατός

"την βρήκα μεσα στα αίματα...." εκάνα μια παύση ενω δεν μπόρεσα να κρατήσω τους λυγμούς μου

"ειναι καλα???" μου είπε στον ιδιο τόνο με πριν

"είμαστε στο νοσοκομείο...την εχουν πάρει μέσα...σε παρακαλω ελα από εδώ"

"σε 5 λεπτά ειμαι εκεί!!"

Περίμενα και οντως ήρθε πολύ γρήγορα ηταν και η Αναστασία...τρεχαν στους διαδρομους μέχρι που με εντόπισαν....μόλις με είδαν έτρεξαν κοντα μου

"έλα ηρεμισε ολα καλά θα πανε" μου λεει ο τζιμι ενω με αγκαλιασε

"ανησυχώ πολύ..." λεω ενω σκυβω και αφήνω το μπούκωμα που ένιωθα...ξεσπασα...

Οοοοοο εξελίξεις.... τι θα γίνει άραγε? Θα γίνει βάφτιση ή κηδεία? Χμμμ...