Ο ναυαγός

κεφάλαιο 45

Άρχισε να ξημερώνει...όλο το βράδυ πέρασε με ατέλειωτους καφέδες και τσιγάρα..το ξερω ειναι το πιο μεγάλο λάθος της ζωής μου αυτό το πράγμα όμως ορκιστηκα πως αν γίνουν καλα δεν θα το ξαναβαλω στο στόμα μου...

Την Αναστασία την εχει πάρει ο ύπνος στην αγκαλιά του τζιμι...ας την αφήσουμε,έκλαψε πάρα πολύ όλο το βράδυ...

Εκεί που περιμέναμε ανοίγει η πόρτα και βγαίνει ένας γιατρός....

Έρχεται προς εμάς σηκώνομαι και ο τζιμι σκουνταει απαλά την Αναστασία για να ξυπνήσει...

"τι εγινε γιατρέ??" λεω ανήσυχος

"δόξα το Θεό...ολα πήγαν μία χαρά,και η μητέρα αλλά και το παιδι χαίρουν άκρας υγείας..η νύχτα ηταν πολύ δύσκολη,φοβηθήκαμε για αποκωληση του εμβρύου αλλα και θανάτου της μητέρας όμως τα κατάφεραν"

Γυρίζω και κοιτάω τον τζιμι ταυτόχρονα με τπν ίδιο....κοιταζόμαστε και πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο και αρχίζουμε να ζητοκραυγαζουμε ενω ταυτόχρονα είχαμε πλανταξει στο κλάμα...ο τζιμι δε πήγε πιο εκεί γιατι δεν μπορούσε να μιλήσει

"γιατρε μου γιατρουλη μου γιατρουλακο μου" του λεω ενω του έχω πιάσει την μούρη και τον έχω γεμίσει στα φιλιά

Έπειτα πλησιάζω την Αναστασία επειδή ειχε μείνει μόνη της και την παίρνω αγκαλιά...και αυτή και ο τζιμι μας εχουν βοηθήσει πάρα πολύ...ειναι κατι παραπάνω από φίλοι

"γιατρέ πότε μπορούμε να την δούμε!!?"
Λεω χαρούμενος ενώ σκουπίζω τα ματια μου

"ακολουθήστε με" λεει χαμογελώντας

Παίρνω την Αναστασία και τον τζιμι και πηγαίνουμε μαζι με τον γιατρό...

Μπαίνουμε μέσα και την βλέπουμε ξαπλωμένη...

Τρέχω δίπλα της και την φιλάω λυσσασμένα..

Κατεβάζω το χέρι μου και χαϊδεύω την φουσκωμενη κοιλίτσα της

"με τρομαξες πάρα πολύ" της λεω ενω χαϊδεύω το κεφαλάκι της

"σαγαπαω" μου λεει χαμογελώντας

"και γω ζωή μου όσο δεν φαντάζεσαι"

Έπειτα ήρθαν και τα παιδια και κατσαμε όλοι μαζι...

Τρεις μέρες αργότερα...

Μεριά Άννας

Βγήκα από το νοσοκομείο χθες όμως ο γιατρός μου είπε οτι δεν πρεπει να σηκωθώ απο το κρεβατι για ένα μήνα...σκατα...πως θα τον χορτασω? Αύριο φεύγει πάλι...

Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ...

"Βαγγέλη..." φώναξα ήρεμα από την κρεβατοκάμαρα

"Ελα αγάπη μου" μου είπε ενώ στάθηκε στην κάσα της πόρτας

"θα με πας στον καναπέ?"

"δεν πρεπει να σηκώνεσαι βρε μωρό μου" μου απάντησε παραπονιαρικα

"ελα βρε Βαγγέλη...σε παρακαλώ θελω να δω λιγο τηλεόραση" είπα λυπημένη...δεν μπορω άλλο να ξυπνάω και να κοιμάμαι στο ιδιο μέρος χωρίς να πάω ούτε στο σαλόνι

"αντε καλά..." μου είπε

Με πλησιασε και αφού μου έδωσε ενα φιλί στο κούτελο με πηρε στα χέρια του και με άφησε απαλά στον καναπέ ξαπλωνοντας με

"κάτσε μαζι μου" του είπα

Μου χαμογέλασε και ξάπλωσε δίπλα μου...αφού παρακλουθουσαμε τηλεόραση

"Βαγγέλη!!"

"τι επαθες?? Πονάς??"

"κλωτσαει!!"

Έπιασα το χέρι του και το έβαλα στην κοιλιά μου...με κοιταξε στα μάτια

Αυτή η στιγμή ηταν η πιο υπέροχη που ειχα ζήσει με τπν Βαγγέλη..ηταν μαγικη...μόνο για αυτή την στιγμή αξίζει να ζει κάποιος...