Ο ναυαγός

κεφάλαιο 37

Βγήκα από το μπάνιο έχοντας ντυθεί και την πετσέτα στο κεφαλι μου σαν τον Σουλεϊμάν τον μεγαλοπρεπή....

"μωρο μου τι ηταν τελ..." δεν πρόλαβα να τελειώσω γιατι είδα ενα άδειο σαλόνι και το χαρτί αυτό πάνω στο τραπέζι...
Για να δούμε...

"καλούμε τον Ευάγγελο Μύρωνα Κακουριωτη να παρουσιαστεί στις 30 Ιουνίου στο στρατόπεδο Έβρου......"
Μου έπεσε το χαρτί από τα χέρια και βρέθηκε στο πατωμα...όπως βρέθηκαν και τα όνειρα μου για τον γάμο μας...για την οικογένεια μας....

ΤΙ? ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ!!! ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΝΕΙ ΠΛΑΚΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ!!

Πλησιάζω την κρεβατοκάμαρα δίχως να βλέπω από τα δάκρυα,βλεπω την μισάνοιχτη κσι τον Βαγγέλη να κάθεται πλάτη στην πόρτα ενω μιλούσε στο τηλέφωνο

"τι θα κανω ρε μαλακα?? Πως θα της το πω?? Πάνω που κάναμε σχέδια για τον γάμο μας ρε πουστη! Τι θα της πω? Μωρο μου ξέρεις μετά τον γάμο μας εγω θα φύγω για 2 χρόνια επειδή θα πάω να υπηρετήσω στον Έβρο....που? Στον Έβρο! Ποιο μακριά δεν μπορούσαν να με στείλουν που να τους γαμηθει το σπίτι.....τι θα κανω???? Ρε τζιμι...γαμωτο....δεν μπορω μακριά της..."

Αφού έκλεισε το τηλέφωνο εγω ειχα μείνει στην πόρτα με τα κόκκινα ματια μου και την θλίψη στο πρόσωπο μου...

"Βαγγέλη...." κατάφερα να πω τρεμαμενα

Γύρισε αγανακτισμένα και με είδε ξαφνιασμενος

"οχι οχι μωρο μου μη μην κλαις σε παρακαλώ καρδιά μου..." ειπε πλησιαζοντας με και κλείνοντας με στην αγκαλια του....εγω άρχισα να κλαίω με λυγμούς εκεί ....ηταν ουσιαστικά ενα ξέσπασμα...

Οταν στερεψα πλέον και ηρεμισα ήμασταν καθισμένοι στο κρεβατι και συνέχιζε με εχει αγκαλια ενω μου χάιδευε το κεφαλι και τα μαγουλα...

"θα βρούμε λύση...μην ανησυχείς..." μου ψιθύρισε ενω τα βλέφαρα μου βαρεναν και έπεσα σε έναν γλυκό αλλά θλιμενο ύπνο στην φυλακή του....