Ο ναυαγός

κεφάλαιο 9

Έτσι και έγινε...τι επόμενες 3 μέρες δεν σταμάτησε καθόλου να δουλεύει...μετά από 3 μέρες ολα ηταν έτοιμα και ήρθε η ωρα της -μάλλον- οριστικής αποχώρησης από τους γονείς μου κΑι ολα αυτα τα άτομα που ειχα μεγαλώσει μαζι τους...

"να προσεχεις καρδια μου ναι? Ολα θα αλλάξουν να τα πας υπέροχα και τα ματια σου εκατον τέσσερα!!" είπε και με αγκάλιασε

"ναι μανουλα μου...μην ανησυχείς!! Θα σας σκέφτομαι συνέχεια....μακάρι να έρθετε και εσείς κάποια στιγμή..."

Αφού τους χαιρετησα όλους ....είχε μείνει ο Άρης...δεν το είχε πάρει και πολυ καλά οταν του ανακοίνωσα οτι θα φύγω με τον Βαγγέλη...

Πλησίασα το σπίτι του και μπήκα μέσα...τον είδα να κάθεται με σκυμμένο το κεφάλι...

"Άρη εγώ..."

"σσσ...έκανες τις επιλογές σου...πήγαινε...σε περιμένει...." έμεινα λιγο να τον κοιτάω...μου ηταν πολύ δύσκολο όλο αυτό...και βγήκα έξω...

Τους αγκάλιασα ξανά όλους από 5-6 φορές και ξεκινήσαμε με τον Βαγγέλη...

Μου μιλούσε για το πως θα ειναι η ζωή μας μέχρι που βράδιασε...εμενα με πήρε ο ύπνος πάνω του και από οτι κατάλαβα και εκείνον...

Ένιωσα ενα γκαπ και άκουσα τον Βαγγέλη να μου φωνάζει

"αννααα αννααα τα καταφεραμεεε σηκω αννααα" άνοιξα τα ματια μου και κοίταξα γύρω μου....δεν το πιστεύω!!!! Φτάσαμε!!!

Σηκώθηκα πάνω και άρχισα να τσιριζω από χαρά! Πήδηξα πάνω στον Βαγγέλη και χοροπηδαγαμε μαζί...

"τώρα ξεκινάει η ζωή μας μωρο μου!" μου ειπε κοιτοντας με στα μάτια...

Με πήρε από το χέρι και αρχίσαμε να περπατάμε -προφανώς και ήξερε που πηγαίναμε- ...μπήκαμε σε ένα λεωφορείο....μετά σε ένα πολύ γρήγορο τρένο και μετά κατεβήκαμε και περπατήσαμε οσπου φτάσαμε σε μία άσπρη καγκελόπορτα...

"φτάσαμε!" μου είπε...εδω ειναι το σπίτι του μάλλον...

Χτύπησε το κουδούνι και ανεβήκαμε πάνω...

Άνοιξε την πόρτα μια γλυκύτατη κυρία και οταν είδε τον Βαγγέλη άρχισε να κλαίει και έπεσε στην αγκαλιά του...από οτι κατάλαβα ηταν η μαμά του...

Περάσαμε μέσα και καθίσαμε στον καναπέ...και οι 3

"λοιπόν...μαμά...να σου γνωρίσω την Άννα...την κοπέλα μου"

"καλά που γνωριστηκατε...που ήσουν Βαγγέλη?"

"εγω ναυαγησα σε ένα έρημο νησί...εκεί ηταν η Άννα με την οικογένεια της...είχαν ναυαγησει εδω και 5 χρόνια...με την Άννα ερωτευτηκαμε και αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω"

"κορίτσι μου επιτέλους ο γιος μου βρήκε μια αξια κοπέλα!....ποποοο τι κάθομαι?? Θέλετε να φάτε?? Να σας στρωσω στο δωμάτιο? Να κάνετε μπάνιο??"

"ηρεμιστε κυρία γεωργία" της είπα καθησυχαστικά

"μαμά θα πάμε να ξαπλωσουμε στο δωμάτιο μου...έλα Άννα" μου ειπε,με πήρε από το χέρι και πηγαμε στο δωμάτιο του...

"θα σου δώσω δικά μου ρούχα και αύριο θα πάμε να ψωνίσεις..."

"εντάξει"

Μου εδώσε μια μπλούζα του και ενα παντελόνι...και ενα εσώρουχο του...φόρεσα το εσώρουχο,φόρεσα και την μπλούζα -ο Βαγγέλης ειχε φύγει από το δωμάτιο- αλλα κατι δεν πήγαινε καλά γιατι μου έφτανε μέχρι το γοντατο....έτσι πήγα να βάλω και το παντελόνι...το ανέβασα μέχρι την μέση μου και μόλις το άφησα έπεσε...χμμ μάλλον δεν το χρειάζομαι αφου η μπλούζα μου ειναι φόρεμα...

"μωρο μου εισαι ετ..." ειπε ο Βαγγέλης μπαίνοντας μέσα αλλα δεν πρόλαβε να τελειώσει αφού το καθυστερημένο μόλις με είδε γέλαγε για μισή ώρα...

~μετά από μισή ώρα~

"εντάξει?τελειωσες?"

"χαχαχα μικρηη μου"

"βαγγεληη.." του είπα ναζιαρικα

"μμμ?"

"νυστάζω..." στον ιδιο τόνο

"έλα να σε παρω αγκαλιτσα να κοιμηθείς..."

Ξαπλωσαμε και με πήρε αγκαλια...είχε χώσει τα δάχτυλα του μέσα στα μαλλιά μου και τα κουνούσε...αυτό με ανατριχιαζε όμως μου άρεσε...έτσι με πήρε ένας γλυκός ύπνος μέσα στην ζέστη και ασφαλισμενη αγκαλιά του....