Ο ναυαγός

κεφάλαιο 42

Αφού πηγαμε σπίτι μαζι με τα παιδιά φάγαμε και ο Βαγγέλης μας διηγούνταν ξεκαρδιστικές ιστορίες από τον στρατό...τουλάχιστον έτσι κατάλαβα επειδή όλοι γέλαγαν...εγω δεν πρόσεχα τι έλεγε αλλα κρεμομουν από τα χείλη του...μου ειχε λείψει τόσο πολύ...

Έπειτα από αρκετές ωρες τα παιδιά είπαν να φύγουν για να μας αφήσουν μόνους...

Αφού ο Βαγγέλης συμμαζεψε τα πιάτα -δεν με άφησε η μουσιτσα- καθίσαμε στον καναπέ...βασικά...ο καναπές μας ειναι αυτος με την γωνία και ο Βαγγέλης ειχε χωθεί ξαπλωνοντας εκεί και εγω ήμουν πάνω του μΕ την πλάτη μου....αφού μας σκέπασε με μια κουβέρτα άνοιξε την τηλεόραση για να παίζει...

Άρχισε να με χαϊδεύει...το χέρι του πέρασε μεσα από την μπλουζα μου και κατευθύνθηκε στην κοιλιά μου...με τα δάχτυλα του άρχισε να κάνει κυκλικές κινήσεις οι οποίες με χαλαρωναν παρα πολύ και έπειτα με την παλάμη του...

"γιατι δεν μου το είπες?"

"δεν το ήξερα...το έμαθα την μέρα που έφυγες...και δεν ηθελα από το τηλέφωνο..."

"δεν ξέρεις τι δώρο μου κάνεις..."

Γύρισα το κεφαλι μου και τον κοιταξα,του χαμογέλασα ενω τον έπιασα από τον σβέρκο και κόλλησα τα κούτελα μας...

"σαγαπαω"

"και γω ψυχή μου"

Τα αίματα άναψαν και πηρε θέση από πάνω μου όμως κάποια στιγμή τινάχτηκε και ξαναξαπλωσε δίπλα μου

"τι επαθες?"

"δεν κάνει...το μωρο..."

"εε δεν θα πάθει και τίποτα η γεωργία.."

"η ποια??" μου λεει ενω εκτινάσσεται μέχρι το ταβάνι

"η Γεωργία..." του λεω χαλαρή...

"μωρο μου ει-εινα-ειναι ειναι κο-κο-κο-κοριτσι?" μου λεει ενω τα ειχε χαμένα

"ναι αγάπη μου....θα γίνεις πατέρας ενός κοριτσιού..."

Ειχε μείνει ακίνητος...με το βλέμμα της αγελάδας και το στόμα ανοιχτό...εκανα διάφορα για να κερδισω την προσοχή του αλλα δεν τα κατάφερνα...μέχρι που βρήκα το τέλειο κόλπο

"αααασ Βαγγέλη!! Πονάω Βαγγέλη αααα" τοτε πετάχτηκε πάνω κσι έτρεξε γρήγορα κοντά μου τρομαγμένος

Εγω άρχισα να χτυπιεμΑι στα γέλια ενω εκείνος με "εβριζε"