Ο ναυαγός

κεφάλαιο 44

Εδω και 2 ώρες δεν εχει βγει κανείς να μας ενημερώσει...ούτε μια νοσοκόμα...η Αναστασία κλαίει,ο τζιμι κάθεται καθηλωμένος ενω κοιτάζει το πατωμα σκεπτικός και γω τίποτα...απλά σκέφτομαι εμενα την Άννα και την κόρη μας...την ζωή μας μαζι με το παιδί μας..

Είμαστε στον θάλαμο με οτι εχει σχέση με εγκύους και νεογέννητα μωρά...

Ξαφνικά βγαίνει μια νοσοκόμα χαρούμενη,εμείς πεταγομαστε πάνω την κοιτάμε περιμένοντας να ακούσουμε οτι ειναι και οι 2 καλά,πλησιάζει αλλα μας προσπερνάει..

Πάει πιο δίπλα που καθόντουσαν γύρω στους 7 ανθρώπους και φαινόντουσαν αγχωμένοι...αυτό το συναίσθημα όμως έφυγε οταν η νοσοκόμα ειπε την μαγική φράση

"να σας ζήσει"
Αρχισαν χαρούμενοι να φιλιούνται,να αγκαλιάζονται....και να κλαίνε...αυτα τα δάκρυα όμως έκρυβαν ενα χαμόγελο...ενω τα δικά μας...

Εγω νευριασμένος αλλά και κατεστραμμένος ψυχολογικά πήρα τον δρόμο για την έξοδο του νοσοκομείου...ένιωθα οτι δεν μπορούσα να αναπνευσω..

Βγήκα έξω και κάθισα στο πεζούλι ενώ πήρα ενα τσιγάρο...ναι ρε πουστη εκάνα την μαλακια και καπνισα αλλα δεν αντέχετε αυτό που νιώθω αυτή τη στιγμή...δεν ξερω τι κάνει η ζωή μου...και το μωρο μου,θελω να μάθω αν ειναι καλα γαμωτο! Γιατι δεν μας λεει κανενας?

Άκουσα βήματα,χωρίς να κοιτάξω ένιωσα ενα χέρι...γύρισα και ηταν ο τζιμι

"τι κανεις ρε μαλακα??!" μου λεει μιλοντας για το τσιγαρο

"αν γινουν καλα και οι 2 στο ορκιζομαι στην ζωή της Άννας οτι δεν θα το συνεχίσω" έδωσα τον πιο βαρύ όρκο που μπορούσα να δώσω....και θα τον τηρήσω

"πφφφ...το ξερω οτι ειναι δύσκολο...έλα παμε μεσα να δουμε τι γίνεται" μου λεει ενω με χτυπάει στην πλάτη

Εγω τραβάω μια τζούρα και το πετάω κάτω

Πάμε μεσα και βλέπουμε από μακριά την Αναστασία να μιλάει με τον γιατρό και έπειτα να χώνει το κεφαλι της στις παλάμες της και να κλαιει ενω ο γιατρός της ετριψε το μπράτσο

Τι στον πούτσο γίνεται?

Τρέχουμε με τον τζιμι κοντα και περνουμε τον γιατρό γιΑ να μάθουμε...

"γιατρε τι έγινε ειναι καλά??" λεει ο τζιμι

"κοιτάξτε η κατάσταση της ειναι κρίσιμη όμως θα παλέψουμε...ειναι στο χέρι της..υπεστη εσωτερική αιμορραγία η οποία την εχει μολύνει"

"το παιδι? Ειναι καλα?"λεει ο τζιμι

"θα προσπαθήσουμε να σώσουμε τουλάχιστον την μητέρα..."

"τι λες ρε?" λεω εγω ενω τον πιάνω από τον γιακά

"Βαγγέλη ηρέμησε" μου μιλάει ήσυχα ο τζιμι και με παρακαλεί να μην κανω φασαρία εγω τον αφήνω και αυτός συνεχίζει

"ειναι δύσκολο να τα καταφέρουν...θα προσπαθήσουμε να σώσουμε τον έναν από τους 2.." ειπε καθως έφυγε

Εγω γονατησα κάτω και έσκυψα το κεφαλι μου ακουμπώντας το πάτωμα

Ο τζιμι με σήκωσε και μου έφερε λίγο νερό επειδή ήμουν άσπρος..

Αν πάθει κατι η Άννα θα πεθάνω...