Ο ναυαγός

κεφάλαιο 5

"λοιπόν....πως έφτασες εδω?"του είπα κουνώντας εναλαξ τα πόδια μου στο κενό

"ολα ξεκίνησαν......"

Ιστορία Βαγγέλη (και μερια Βαγγέλη)

Μέσα στον ύπνο μου ακούω τον εκνευριστικό ήχο του ηλίθιου ξυπνητηριου....σήμερα ειναι μεγαααλη μέρα...θα πω στην Δήμητρα να χωρίσουμε...δεν την μπορω άλλο...δεν μπορω άλλο την γκρίνια της,την ζήλια της ,κόμπλεξ και τις ανασφάλειες της...ξερω οτι θα πληγωθεί αλλά δεν αντέχω άλλο της έστειλα μήνυμα οτι θα συναντηθούμε στο mojito ...εε να εχει και κόσμο μην μου πετάξει κανένα ποτήρι στο κεφάλι...

Η ωρα έφτανε και το άγχος με κυριευε...πήγα να ετοιμαστω...φόρεσα ενα γαλάζιο πουκάμισο με άσπρες μικρές βούλες και ενα μπεζ παντελόνι....κατευθύνθηκα προς το μπάνιο...εκανα τα απαραίτητα και λουστηκα με το άρωμα μου,έφτιαξα το αεροδυναμικο στυλ στο μαλλι και ήμουν έτοιμος...

Προχώρησα προς το σαλόνι κοιταχτηκα στον ολοσωμο καθρευτη έπιασα το χερούλι της πόρτα πήρα μια βαθιά ανάσα και την άνοιξα....

(.....)

Ειμαι έξω από το μαγαζί εδω και ενα τέταρτο...δεν έχω βγει από το αμάξι,έχω ακουμπήσει το κεφάλι μου στο τιμόνι και σκέφτομαι...το μόνο που με καθησυχάζει είναι ότι αύριο το πρωι φεύγω για Αμερική...αυτό το ταξίδι το προγραμματιζα αρκετό καιρό και τώρα μου έκατσε τέλεια...

Βρήκα επιτέλους το θάρρος και άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου...βγήκα έξω αερατος και το κλειδωσα...έπειτα πέρασα τον δρόμο απέναντι και μπήκα μέσα...την είδα να κάθεται στο βάθος και προχώρησα προς αυτή...

Μόλις με είδε χάρηκε (που να ξερε) και πήγε να με φιλήσει όμως εγω γύρισα το μάγουλο μου...

Έκατσα και αρχίσαμε να μιλάμε...έψαχνα την κατάλληλη ευκαιρία για να της το πω..

"αα Βαγγέλη δεν σου πα...η Αλεξία χώρισε με τον Πάνο τραγικό??...και που λες τον είδε..."

"Δήμητρα θελω να μιλήσουμε..." η κατάλληλη ευκαιρία πιστεύω

"πες μου μωρο μου" αααααχ μην το κάνεις πιο δύσκολο

"εμμ..να..εγω...δηλαδή...εμμ...θέλω να σου πω...οτι..." ξεροβηξα και συνέχισα

"Δήμητρα...θελω να χωρίσουμε..." την είδα χωρίς καμία αντίδραση κανένας μορφασμος προσώπου...τίποτα κενό...
Έπειτα από αρκετή ωρα μίλησε

"γιατι?" ειπε ενώ τα χείλη της τρεμοπαιζαν

"ρε Δήμητρα δεν παει άλλο...δεν μπορω άλλο θελω να μείνω μόνος μου..."

"μάλιστα..." νταξει ειναι ήρεμη πιστεύω...το πήρε ψύχραιμα...

"χαίρομαι που το πήρες έτσι..."

"ναι καλέ σιγά...δεν υπάρχει πρόβλημα...εμμ εγω πρεπει να πηγαίνω και μην χαθούμε"

"φυσικά!"

Μόλις έφυγε έστειλα μήνυμα στον μπρο μου οτι χώρισα με φάτσες που χορεύουν
Χάρηκε και αυτός γιατι δεν την χωνευε...

Μετά από μισή ωρα πλήρωσα και βγήκα από τον μαγαζί προχωρώντας προς το αμάξι μου...

"ΑΑΑΑ ΤΗ ΜΑΛΑΚΟ ΘΑ ΤΗ ΣΚΙΣΩ" τι να δω!! Ειχε σκάσει και τα 4 λάστιχα,είχε σπάσει τα τζάμια και είχε χαράξει το αυτοκίνητο γύρω γύρω...

Περνώ τηλέφωνο τον τζιμι να έρθει να με πάρει

"έλα ρε παπαρα" του λεω

"έλα ρε αρχιδι!! Ελευθερώθηκες επιτέλους από την Γκεστάπο?"

"μαλακα μου γαμησε το αυτοκίνητο"

"χαχαχαχχαχα"

"τι γελάς ρε τσακισου και έλα να με πάρεις!"

"καλά ρε μαλακα...ξεκινάω"

(.....)

Την επόμενη μέρα το πρωι πρωι πήρα το πλοίο και ξεκίνησα για Αμερική...όμως κατά τις 8 το βράδυ ειχε θαλασσοταραχη...τσουναμια σκαγαν πάνω στο πλοίο....το αναποδογυρισαν και βούλιαξε...εγω κολυμπούσα όμως μετά από λίγα λεπτά έχασα τις αισθήσεις μου...και έτσι βρέθηκα εδώ...οταν άνοιξα τα ματια νου σε είδα από πάνω μου να με κοίτα και ήσουν σαν άγγελος...λεω τι πριγκίπισσα ειναι αυτη...ήσουν....και εισαι τόσο όμορφη...

Μεριά Άννας

Τόση ωρα άκουγα την ιστορία του και κάθε λεπτό που περνούσε ηταν ολοένα και πιο όμορφος...ειδικά με τα τελευταία λόγια του...

"Άννα..." του είπα το όνομα μου οταν μου ήρθε στο μυαλό οτι δεν το ήξερε...

"ποσα καιρό εισαι εδω?"

"πέντε χρόνια...ναυαγησαμε..."

"και....εκείνος που με μετέφερε...το....το αγόρι σου?"

"οχι οχι...με τον Άρη είμαστε σαν αδέρφια...δηλαδή...πφφ...έχουμε φιληθει μια φορά όμως το σταμάτησα εκεί...δεν ήθελα να γίνει κατι μεταξύ μας..."

"ααα ....εντάξει" μου είπε και χαμογέλασε ανακουφίζοντας τον εαυτό του

"Βαγγέλη...δεν ξερω αλλά νιώθω σαν να σε ξερω χρόνια..."

"και εγω το ιδιο!"

(χασμουρηθηκα)

"νυσταξες?"

"λιιιγο..."

"έλα πάμε"

"που?"

"να κοιμηθούμε..."

"τ...τι? ...εγω και εσυ?...μ..μαζι?"

"Γιατι οχι?"

"οχι απλός...τίποτα...πάμε..μόνο που..θες να κοιμηθούμε στην σπηλιά?"

"βέβαια!" σηκώθηκε όρθιος και με πήρε από το χέρι και με πήγε μέσα ....ξάπλωσε πρώτος και με έφερε κοντά του...τύλιξε τα χέρια του γύρω μου και μας πήρε και τους δύο ο ύπνος αγκαλιά...