Zamanın Üçüncü Tekili

(2.1)-Bir Kurşun Üç Ceset

Bazen susup dinlemeli insan. Dinlemeli ki sessizliğin yankısı kulaklarında çınlasın.

🍁

Batı Poyraz

Batı'nın hayatı daima bir koşuşturmaca içinde geçmiçti. Büyüdükçe farkına vardığı gerçekler silsilesinin altında ezilmiş, kalbindeki güzellikleri silmişti. Batı iyi biri değildi. Kalp kırardı, insanları aşağılar ve gerektiği yerde fiziksel anlamda da zararlar verirdi. O kesinlikle kötüydü. Ama kendini iyi ve kötü arasında bir konuma sokacak olursa ismine yakıştırdığı en önemli sıfat, kötünün iyisi idi. Batı gerçekten de kötünün iyisiydi. Çünkü artık uygulamasa da değer vermenin ne demek olduğunu bilirdi. Kendisi için kötü olmak, her şeyi yok etmek değildi. Kötü biri de sadık olabilirdi, kötü biri de hayal kurabilirdi. Çoğu insanın kötü olma sebebi bu değil miydi zaten? Hayaller kurmak ve bu hayalleri gerçekleştirmek uğruna yanlış yollara sapmak. Kaderin cilvesi, insanı yenerdi. İnsanın hayalleriyse bu yolda en büyük katildi.

Duygu'nun kendisine çektiği silaha bakarken boğazını temizleyerek hala çırpınan Gece'ye döndü ve "Melih," dedi. "Gece'yi de al git buradan." Melih sorgularcasına baktı arkadaşına. Batı'nın kafayı sıyırdığını düşünüyordu çünkü bu kadar adamın gitmelerine asla izin vermeyeceğini düşünüyordu Melih. Gece, babasına doğru atıldığında iç çekerek tutuşunu sıklaştırdı. "Hadi!"

Batı'nın öfkeli gürlemesiyle Kenan hareketlendi. "Hiçbir yere gitmiyorsunuz gençler." Gözleri kıza takıldı. "Buraya gel küçük kız. Babanın yaşamasını istiyorsan yanıma gel."

Gece, hıçkırarak "Tamam!" dedi. "Geleceğim. Ne olur bırak babamı." Başını eğdi. "Lütfen."

Kızın bu hali, Batı'da üzüntüden çok sinir oluşturmuştu. O katlanamıyordu. Bir başkasının önünde başını eğmektense silahı alnına dayayıp kendini öldürmeyi yeğleyecek kadar takıntılıydı buna. Onun için duruş kişinin karakterini belirlerdi. Ve Batı'nın karakterinden ödün verme gibi bir niyeti yoktu. Gece, Melih'in şaşkınlıkla gevşeyen kollarından sıyrılırken Batı kızı ensesinden tutup geri çekti ve hızla arkasına aldı. Uzun parmakları kızın kolunu mengene misali sararken "Gece'yi istiyorsan önce beni öldüreceksin." dedi.

Kenan kaşlarını kaldırdı. "Bir kadın için ölmeye değer mi Batı? Üstelik o kadın senin için önemli biri bile değil. Zavallı, aciz bir kız çocuğu."

Batı gözlerini kısarken "Hiçbir kadın aciz değildir." diye tısladı. "Sadece bazıları kaybetmekten korkar."

"Gözlerimi yaşartıyorsun," diye takıldı Duygu. "Kadınlara karşı böyle kibar fikirli bir adam olduğunu bilmiyordum yakışıklı."

Batı sırıttı. "Huyum kurusun, kızıl. Ustam beni iyi yetiştirdi sandığının aksine. Ancak sanırım bugün bazı kaideleri bozup seni öldürürken hiç de kibar olmayacağım."

"Hadi ama," diye alaycı bir ses çıkardı kız. "Adımın Duygu olduğunu kaç defa daha yinelemem gerek?"

Batı kafasını yana yatırırken sol elini kaldırıp işaret parmağını şakağına dayadı ve "Üzgünüm," dedi. Silahını Duygu ve Kenan arasında oynatırken hiç de üzgün gibi durmuyordu oysa. "Sizle konuşurken dilinizden anlayabilmek için beynimi evde bırakmıştım da." Dudağını büktü. "Malum, bazıları gerçekten çok ahmak olabiliyor."

Duygu yediği lafla yanağının içini ısırdı. "Gelirken evde bir şey göremedim ben halbuki. Bırakacak bir beynin var mıydı senin ya?"

Ortamdaki gerilim hat safhadayken ikilinin absürt konuşmasına ilk müdahale eden Kenan oldu. "Kesin şunu." İşaret parmağını Batı'ya uzattı. "Ver şu kızı ve bitsin delikanlı."