Ο ναυαγός

κεφάλαιο 6

Έχω παραξενευτει πολύ με την συμπεριφορά του Άρη...πρώτη φορά μου φέρετε έτσι...δεν θελω να μου φωνάζουν και το ξέρει...

Κάθομαι στην σπηλια μου και έχω τα γόνατα μου κοντα στο πρόσωπο μου και τα έχω αγκαλιάσει με τα χέρια μου...κλαίω...ναι κλαίω...ειναι ολα πολύ μπερδεμένα...είδα μια σκιά στην πόρτα και κοίταξα...ήρθε η μαμά μου...λογικό αφού όλο το πρωι δεν με εχει δει

"τι εγινε αγάπη μου?" και έκατσε δίπλα μου

"τιποτα..." και γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη για να μην δει το κλαμμενο πρόσωπο μου...

"γιατι εισαι έτσι?..." μου έπιασε το πηγούνι με τα δάχτυλα της και μου γύρισε το πρόσωπο

"και κλαις??!...Άννα?"

"τι?" είπα και την κοίταξα στα ματια

"μιλά μου!!"

"πφφφφ..." ενώ έπεσα στο στήθος της

"δεν ξερω ρε μαμά...ολα ειναι τόσο μπερδεμένα...νόμιζα οτι ειχα ερωτευτεί τον Άρη...αλλά μάλλον εκάνα λάθος...ο Άρης σήμερα μου φωναξε ενώ ξέρει οτι δεν μπορω να μου φωνάζουν και ο Βαγγέλης ειναι τόσο γλυκός...ειναι σαν πρίγκιπας...ειναι το αγόρι που ονειρεύονται ολα τα κορίτσια...και ο Άρης ειναι τόσο ζηλιαρης..."

"με το πέρασμα του χρόνου ολα θα καθαρίσουν στο μυαλουδακι σου" είπε χαϊδεύοντας μου τα μαλλιά

"μπορω να σου μιλήσω?" ξεφυτρωσε ο Άρης από το πουθενά

"ναι ναι εγω να σας αφήνω" ειπε η μαμά μου και έφυγε

"τι θες"

"να σου ζητήσω συγνωμη"

"έλεος ρε Άρη!! Τι έχεις πάθει? Δεν σε έχω ξαναδεί έτσι!"

"ζηλεύω ρε γαμωτο!! Ζηλεύω!! Ζηλευω τον Βαγγέλη,ζηλεύω όλους τους άντρες που υπάρχουν εδω ,ζηλεύω μέχρι και την μαμά σου ποΥ της τα λες όλα....ζη-λε-υω!!!"

"τι ζηλεύεις ρε Άρη?? Κατάλαβε το δεν εισαι γκομενος,πατέρας,ούτε καν αδερφός μου!! Κατάλαβε το θα κανω οτι θέλω!!"

"σε έχει πηδήξει?"

"τι?"

"μιλα!!! Του έχεις κάτσει??!!"

"αι στο διαολο Άρη" και τον χαστουκισα...πραγματικά με εβγαλε εκτός εαυτού...ακούς εκεί!

Βγήκα από την σπηλιά και από πίσω μου βγήκε ο Άρης εκνευρισμένος και πήγε στο δάσος....

"ο Βαγγέλης!" είπα με έναν ενθουσιασμό

Έτρεξα κοντα του...ουφ τα κατάφερε και οχι μονο

"τι ειναι ολα αυτά?"

"ψάρια!"

"ποπο...πολλαα!!"

"εε...μέχρι και τα ψάρια μου κάθονται...μα κανεις να μην μου αντιστέκεται!" ειπε μΕ ενα ύφος αυτοπεποίθησης

"άντε ρε!" καΙ άρχισα να του πετάω νερά

"ιιι πέθανες!" άρχισε να με κυνηγάει σε όλη την παραλία φωνάζοντας οτι θα με σκοτώσει και εγω γέλαγα τόσο πολύ που δεν ειχα αντοχές να τρέξω γρήγορα και έτσι μΕ έπιασε....

Με πήρε σαν κατσίκι στον ώμο του και εγω ποδαριζα...εκείνος περπατούσε άνετα και χαλαρά .....με βουτάει μέσα και πέφτει και αυτός πάνω μου....

"χαααα πήρα εκδίκηση!!"

"μμμμ" και βγήκα κυρία έξω από το νερό....