Ο ναυαγός

Εισαγωγή

"Άννα ....Άννα σηκωω να παίξουμεε" άκουσα μέσα στον γλυκό μου ύπνο την φωνή της Μαίρης...της μικρής μου αδερφής...ειναι μόλις 5 και δεν μπορεί να καταλάβει οτι δεν είμαστε ίσα...ειμαι μόλις 16....

Βγήκα έξω από το "σπίτι" και τεντωθηκα...

Γύρισα και είδα όλους τους γονείς μαζεμενους να εχουν ανάψει φωτιά,να ψήνουν ζαχαρωτά και να τρώνε πρωινό φρούτα και γάλα καρύδας...

Ναι καλά καταλάβατε...δεν βρισκόμαστε ούτε σε πόλη ούτε σε χωριό...βρισκόμαστε σε ενα ερημικό νησί στην μέση του Ατλαντικού...ναυαγησαμε οταν ήμουν δέκα ετών...πηγαίναμε κρουαζιέρα όλοι μαζι...

Πλέον έχουμε συνηθίσει σε αυτού του είδους ζωής και για να πω την αλήθεια ειναι μοναδικό...το σπίτι μας ειναι φτιαγμένο από ξύλα και φύλλα από φοίνικες..έχουμε όμως ιδιαίτερη άνεση...μαχαιροπιρουνα,κουταλιά,πιάτα...ολα αυτά ειναι από κοχύλια...

Η παραλία μοναδική...η θαλασσα πράσινη...είμαστε 4 οικογένειες...έχουμε δεθεί παρά πολύ μεταξύ μας...αυτό το νησί ειναι ενα εξωτικό όπου δεν έρχεται κανείς...ούτε υπάρχουν ίχνος μαγαζιών...είμαστε ολομαναχοι σε ενα εξωτικό νησί...υπάρχουν αρκετά παιδάκια από τις οικογένειες που ναυάγησαν μαζι μας...όμως το μεγαλύτερο ειναι δώδεκα...

Δεν έχω γνωρίσει ακόμα τον έρωτα...το παθος...δεν έχω νιώσει το φιλί...μικρή τα ονειρευόμουν...αλλά μάλλον έτσι θα παραμείνουν...ενα όνειρο...