Adopted By 5SoS (ft. 1D en 5SoS)

Belangrijk 2.0

Okee, heey!

Ik heb besloten even te stoppen met schrijven en ik zal even uitleggen waarom:

Zoals jullie wel weten ben ik depressief, en ik heb nu counseling (dat is iets van school waardoor ik random ga praten met een leraar) en ik sta op de wacht lijst voor psycho educatie. Ik ga gewoon even alles uit leggen wat er uit te leggen valt en hopelijk begrijpen jullie het. Besef dat het heel moeilijk is om dit te vertellen en dat ik echt moeite mee heb, het was een moeilijke keuze maar ik vind dat jullie moeten weten waarom ik een tijdelijke pauze inlas. Het heeft te maken met mijn depressie, dus hier komt het:

Iedereen weet dat depressie uiteindelijk zijn tol zal eisen en er dingen zullen gebeuren waar niemand raad mee weet. Bij mij is het ook zover gekomen, en misschien kan je raden wat er gebeurt is. Ik zal beginnen bij het begin want ik heb toch niks beters te doen.

Onze school heeft het geweldige idee gehad alle derde jaars op kamp te sturen, ik ging naar Friesland om daar te zeilen. Ik zat op een boot met twee jongens en een meisje, de jongens hun humor was vreselijk! Ze maakte grapjes over Joden, Brabanders en zelfs zelfmoord, dat laatste raakte een zenuw. Ik heb de dagen die ik moest besteden met nieuwe vrienden maken besteed op de kamer met paniekaanvallen en huilen, zielige muziek en zelfmedelijden. Toen het terug was kreeg ik ruzie met mijn vader en ik kon het niet meer aan. Ik stapte naar de eerste oplossing die ik kon bedenken, krassen. Ik weet dat het dom was, maar ik kon op dat moment gewoon niet anders. Ik heb het vaker gedaan daarna en elke keer had ik er weer spijt van. Nu nog steeds, en ik moet steeds mijn best doen om het niet te doen.

Dat was punt 1. het krassen.

Punt 2:

De teisterende nachtmerries, men verwerkt in zijn dromen dingen. Ik verwerk in mijn dromen de pijn en overvloed aan emotie's die ik voel. Ik droom avond na avond dat ik zelfmoord pleeg, dat mijn moeder me achterlaat in het bos of zelfs dat mijn klas mij vermoordt. Ik ben door die dromen als de dood voor mijn klasgenoten, water, kussens, knuffels en op sommige momenten mijn eigen moeder. De dromen laten me niet met rust en de stemmen in mijn hoofd, die me willen laten geloven dat het echt is, ook niet. Ik weet me geen raad meer en ik kan het schrijven van boeken voor deadlines niet erbij hebben. Ik schrijf door, als het niet aan Adopted is dan wel aan andere boeken, verwacht maar niet snel een hoofdstuk van welk boek dan ook.

Ik heb enorm spijt dat ik jullie zo laat zitten, maar nu moet ik even aan mezelf denken. De lieve berichtjes die jullie sturen helpen me, maar de enorme ruzies met mijn moeder en de stress die het einde van het schooljaar brengt, halen mijn zelfbeeld enorm naar beneden.

Ik hou heel erg van al mijn lezers, maar als jullie om me geven begrijpen jullie me. Doeii, voor nu!

XOXO

LittleMissTempe