"sanmıyorum burası Bang Christopher ın evi değil mi?"
Chan yerinden kalkıp hızlı adımlarla kapıya adımladı. Bir şekilde Changbin i kenara çekip gelenleri içeri aldı. Kucağımda Chul olduğu için Chan odayı gösterdi onlara. Beşiği kurmaya başlarken ikisi başında bekliyordu. Jeongin ile yalnız kalmıştık.
"Seungmin evlat mı edindiniz? Yoksa başka bir şey mi?"
Ne diyeceğimi bilememiştim. Nasıl söylerdim Chan ın çocuğu olduğunu. Onun beni aldatıp bunca zaman sonra bir çocuğu olduğunun ortaya çıktığını. Evlat edindik desem saçma olurdu. Chul babasına bu kadar benzerken kim inanırdı evlatlık olduğuna. Kafam çok karışıktı, midem stres ile kasılıyordu. Chan ın yediği boklar yüzünden ne haldeydim. Bunca yıllık arkadaşımın karşısında iki kelimeyi bir araya getiremiyordum. Affetmek mümkün müydü böyle düşününce. Nefret ediyordum ondan, nefret. Umrumda değildi sevgili olmadan önce olduğu. Umrumda değildi onun da benimle birlikte öğrenmiş olması. Tek umrumda olan şuanki halimdi. Çaresiz mi desem. Konuşmayı çözmeye çalışıyorum sanki. Rezalet! Senin yüzünden bu haldeyim Bay Bang! Senin yüzünden!
"Seungmin düşündüğüm gibi bir şey değil değil mi?"
Ne düşündüğünü tahmin edebiliyordum. Gerçek olanı düşünüyordu. Sanki 7 yaşında ailemle tartışıyorumdum, boğazıma bir dikenli tel sarılmış gibiydi. Yutkunmak ve ağlamamak çok zordu. Sonunda iki kelimeyi bir araya getirebildim. Yüzüne bakamıyordum, Chul un boynumdaki kolyelerle oynayışını izliyordum.
"Jeongin... Chul... Evet Chan ın oğlu"
Jeongin hemen hemen anlamasına rağmen tekrar şaşırmıştı söylediğime. Önce şaşkın kalmış sonra ise kaşları çatılmıştı.
"o seni aldattı yani?"
Başımı yukarı aşağı salladım önce sonra ise tekrar konuştum.
"o zaman birlikte değildik, ve o da sarhoş olduğunu hatırlamadığını söylüyo-"
"buraya mı kuralım"
Salonun ortasına gelenler ile sustum.
"evet burada olsun"
Etrafı çitler ile çevrili küçük bir oyun alanı da almıştık. Onu da salonun boş bir kısmına kuruyorlardı. Gözlerim önce Changbin i bulmuştu. Kaşlarını çattığında bana korkutucu gelen ikinci kişiydi. Birincisi tabiki de Chan değildi. Neyinden korkacaktım, eşiyim ben onun. Ama affetmedim...
Gözlerimi ondan çektiğimde Chan ın bana baktığını gördüm. Gözlerim az önce konuştuklarımız yüzünden dolu olabilirdi, bu yüzden de bana endişeli gözlerle bakıyordu.
"bir sorun çıkarsa kartımız buyurun, güle güle kullanın"
Gelenler bize de selam verdikten sonra kapıya gittiler. Onları uğurlayan Chan kapıyı kapatıp Changbin in yanında durmuştu.
"evet canım arkadaşım Chan ve onun kocası Seungmin, ne oluyor burada! Bu bebek kimin?!"
"onu bence Seungmin e değil Chan a sormamız lazım, nasıl kıydın sen gül gibi Seungmin ha?!"
"Chan b-bu çocuk senin mi?! Sana inanamıyorum, cidden yaptın mı böyle bir şey?!"
"kim bilir bilmediğimiz kaç çocuğu var! Demek ki böyle biriydin niye Seungmin i de yaktın yanında?!"
İkilinin Chan a olan bağırışmalarından göz yaşlarım akmaya başlamıştı. Tek ağlayan ben değildim tabi. Odadaki tüm sesi bastıran ağlama sesi ile -babasının oğlu sesi güzel- herkes susup Chul a döndü. Babasına bakarak kucağımda çırpınan bedeni yere indirdim. Minik, paytak adımları ile babasının bacağına sarıldı. Chan onu hemen kucağına aldığında boynuna sıkıca sarıldı. Changbin konuşmaya başlamak için boğazını temizleyeceği sırada Chul arkasını dönüp sesi çıktığı kadar çığlık atmıştı. Ben şok olurken ikili sanki azar işitmiş gibi yere bakmaya başlamıştı.
Bu Chul un dilinden bir nevi "Babamın bir suçu yok, hiçbir şeyden haberi yoktu. Ona bağırmayın" demekti...
°~°
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Selamlaaar
Bu sabah uyandım hazırlandım okula saatin gelmesini bekliyorum geç gelen bir mesaj 'fırtına nedeniyle okullar İskenderun da tatil' SHİBAAAALLL
Tavuk olduğum için erken uyudum görmedim of uyandım bir de shiaaa
