Sesi kesildi bir süre. Onun olduğunu biliyordum zaten Chul a bakarken sanki karşımda Chan ın bebekliği var gibiydi. İnsan insan bu kadar benzemezdi.
"seni almaya geliyorum gelince konuşalım"
Cevap vermeden yüzüne kapattım telefonu. Gözümden yaşlar akmaya başlamıştı. Nefesimi tutarak onları durdurmaya çalışsam da imkansızdı. Bildiğim şeyleri tekrar duymak bile ağlatıyordu beni. Ayakta durmakta zorluk çektiğimden yol kenarındaki banka oturdum. Kucağıma koyduğum küçük çantamdan -feminist değildim ama çanta takmayı seviyordum, gayim sonuçta- bir peçete çıkardım. Akan göz yaşlarımı o gelmeden durdurmak istedim.
"böyle sürekli ağlayacak mısın?"
Yine o uyuz sesin kulaklarıma doluşu sinir etmişti beni. Kırmızı topukluları ile yanıma gelip oturan Soo Min ile derin bir nefes aldım.
"beni yalnız bırak lütfen"
"hayır bırakamam Chul un velayetini almadan onu benden almazsınız"
Akmayan göz yaşlarım ile rahatlamıştım. Boğazımı temizledim ve ona baktım.
"merak etme çok kısa sürecek onu senden almak, babasıyla yaşayıp mutlu olacak o küçük yavru"
Söylediklerime 'vay be' der gibi bir yüz ifadesi ile karşılık verirken kollarını önünde bağladı. Git gide daha da sinir bir şeye dönüşüyordu. İlk eve geldiği zamanı düşünüyorum da, tam bir iki yüzlü!
"hiç aldatılmış gibi konuşmuyorsu-"
"bana bak seni aptal benimle böyle konuşamazsın!"
Yerimden fırladım sinirle ona işaret parmağımı sallayarak söylemiştim bunları. O da aynı benim gibi ayağa kalktı ve daha sakin bir ses tonu ile konuştu.
"farkında mısın bilmem ama eşinin başkasından bir çocuğu var, ve bence buna sevin 'iki erkek' olarak hiç bir zaman ebeveyn olmayacaksınız"
Homofobik... Aptal. Şiddet kullanma Seungmin, sen artık o koredeki zorba çocuk değilsin kendine gel... Derin nefesler alıp hem ağlamamak hem de şiddet uygulamamak için dayandım.
"evet hayatımız boyunca hiç kendi çocuğumuz olmayacak ama bari ben sen ve o öldüğünü söylediğin arkadaşın gibi orada burada sürtüp hamile kalmıyorum, o kadar aptal değilim. Kim bilir kaç kürtaj operasyonu geçirdin. Seni aşağılık!"
Yanımıza bir araba durduğunda o tarafa döndüm. Chan bize çatık kaşlar ile bakıyordu. Arka koltukta pusetinde ve kemerleri bağlı oturan Chul ile gülümsememi tutamadım. Az önceki diyalog hiç olmamış gibi. Chan arabadan inip Chul u da aldı. Puseti koltuklara bağlı bırakmış sadece kendisini kucağına almıştı.
"ne oldu, beklediğin sonuç çıkmadı sanırı-"
"kes sesini artık!"
Aniden çıkan yüksek sesim ile Chan bile irkilmişti. Arkamı döndüğüm Soo Min den hiç ses çıkmıyordu. Dudağını sarkıtmış ve gözleri yaşlı Chul un yanına adımladım. Önce arabanın kapısını açıp pusetteki örtüyü aldım. Tekrar yanına gelip bu bahar esintisinden hasta olmaması için örttüm üzerini. Chan ın bana olan -hayran hayran- bakışlarını fark ettim. Kısık sesle konuştum.
"Chul un velayetini alman gerekiyor"
"n-ne..? Onu kabul ediyor musun?"
"ahh cidden... Zaten yeterince kafam dolu bir de aptallığın mı tuttu senin!"
Sustu. Boştaki elini yanağıma koyduğu gibi kan akışım hızlandı yine. Baş parmağı ile yanağımı okşayışıyla uyku çöktü sanki bedenime. Gözlerim kapandı huzurla. Tabii beynime dolan 'aldatılma' kelimesi ile geri çekildim. Yanında durduğumda Soo Min bize doğru adımladı.
"ahh ne mükemmel bir aile tablosu(!) ama maalesef daha herşey için erken"
Diyerek Chan ın kucağındaki bedeni kendi kolları arasına aldı.
"velayetini benden almana izin vereceğim, sonuçta Chul un sadece bakıcısıyım, bunun karşılığında para alıyordum"
Şaşkınlıkla Chan konuşmadan ben girdim söze.
"iyilik olsun diye çocuğa bakmıyordun yani, seni paragöz, sahtekar, iki yüzlü!"
"sakin ol bebeğim, velayet için en yakın bir tarihe (randevu, duruşma, mahkeme her neyse) alacağım merak etme, kendi kanımdan birini, çocuğumu senin gibi birisinin ellerinde biraz daha bırakamam"
°~°
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Tatil olduğu için bu kadar aktifim okul açılana kadar bitirsem mi fici shsjshskh
