အကြမ်းဖက်၀တ္ထုထဲကဇာတ်လိုက်မရဲ့အကိုကြီးဖြစ်လာတယ်

1.7K 261 1
                                    

Chapter 99

ယခုအချိန်တွင် သူ့လက်ခုံပေါ်သို့ တစ်စက်ပြီးတစ်စက်ကျဆင်းလာသည့် မျက်ရည်စများက သူ့နှလုံးသားထဲအထိ စိမ့်ဝင်သွားပြီး ရင်ထဲတွင်ပူလောင်ကာ နာကျင်လာသည်။

" မိုးလေးရွာရုံပဲကို ဘာလို့ငိုနေတာတုန်း..."

သူက နူးညံ့ညင်သာစွာပြောလိုက်သည်။

ကျွင်းဟွိုင်လန်က ချက်ချင်းပင် ခွန်းတုံ့ပြန်လိုက်သည်။

" ကျွန်တော် မငိုပါဘူး..."

သို့သော်လည်း တရှုံ့ရှုံ့ငိုထားသောကြောင့် နှာသံထွက်နေသဖြင့် သူ၏ငြင်းဆိုမှုက မအောင်မြင်လိုက်ပေ။

ရွှယ်ယန် ရယ်လိုက်မိသည်။

" မငိုဘူးဆိုတော့လည်း မငိုဘူးပေါ့..."

ကျွင်းဟွိုင်လန်က အနည်းငယ် ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် ရှင်းပြလိုက်သည်။

" တောင်ပေါ်မှ မိုးရွာနေပြီဆိုတော့ ပိုပြီးအန္တရာယ်များလာပြီလေ...ကျွန်တော်တို့ကို တောင်ပေါ်မှာ လာရှာတဲ့လူတွေလည်း မိုးရွာနေတော့ ပိုပြီးရှာရခက်နေမှာပေါ့..."

စကားပြောနေစဉ်တွင် အသံကတဖြည်းဖြည်းတိုးသွားပြီး ငိုရှိုက်သံပါလာသည်။

" အရှင့်သားက ဒဏ်ရာကြီးနဲ့လေ..."

ရွှယ်ယန် ခဏတာရပ်တန့်သွားသည်။

ယခုအချိန်တွင် သူ့ရှေ့မှ ကျောက်ဆောင်ကြီးကို အားကုန်တွန်းထုတ်ပစ်လိုက်ချင်ပြီး သူ့ရှေ့မှလူကိုသာ ဖက်ထားချင်စိတ်များ ကြီးစိုးလာသည်ကို သူတစ်ယောက်တည်းသာသိသည်။

ခဏအကြာတွင် သူ့လက်ချောင်းထိပ်များက ကျွင်းဟွိုင်လန်၏ စိုစွတ်နေသည့်မျက်တောင်များကိ ထိလိုက်သည်။

" မင်းကို ကတိပေးထားတာဆိုတော့ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကတိကိုတည်မှာပါ..."

စကားပြောနေလျက်နှင့် ကျွင်းဟွိုင်လန်၏ပါးကိုညှစ်လိုက်သည်။

" ငါ့ကိုယုံလား..."

ကျွင်းဟွိုင်လန်က ရုတ်တရက် ပြောလာသည်။

" အရှင့်သားက ကျွန်တော့်အတွက် အသက်ရှင်ရမှာမဟုတ်ပဲ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်အတွက် အသက်ရှင်သင့်တယ်..."

အကြမ်းဖက်၀တ္ထုထဲကဇာတ်လိုက်မရဲ့အကိုကြီးဖြစ်လာတယ်Onde histórias criam vida. Descubra agora