"My Fables" (Completed)

117TH FABLE: TAGALOG

"Ang Oras ay Ginto"

Noong araw, sa isang malikhaing bayan na napapalibutan ng mga bukid, may isang masipag na langgam na nagngangalang Alba. Kilala si Alba sa kanyang hindi matatawarang pagpupunyagi at malalim na pagkaunawa sa halaga ng oras. Naniniwala siya na ang oras ay tulad ng ginto at dapat itong ipahalaga at gamitin nang matalino.

Sa parehong bayan, may isang balang na malikot ang kalooban na nagngangalang Leo. Si Leo ay naglilibot sa paligid, nagliliparan, at hindi binibigyan ng pansin ang pagdaan ng oras. Madalas niyang binabatikos si Alba, sinasabi na labis siyang seryoso at sobrang nag-aalala sa trabaho.

Isang magandang araw, habang si Alba ay masigasig na naghihikayat ng pagkain para sa nalalapit na taglamig, lumapit si Leo sa kanya na may nakakalokong ngiti. "Bakit ka ba sobrang pinaghihirapan ito, Alba?" tanong niya. "Hindi mo ba nakikita ang kasiyahan at kalayaan sa paligid natin? Marami pa tayong oras para mag-enjoy. Dapat matutong magpahinga at magkaroon ng kasiyahan!"

Nagpasya si Alba na pansamantala'y hintayin si Leo, upang bigyang-pansin ang kanyang saloobin. Pagkatapos ay nagpahayag siya, "Mamahalin kong Leo, tunay nga na ang buhay ay maganda, at dapat tayong magsaya. Gayunpaman, ang oras ay hindi walang-hanggan, tulad ng ginto. Kapag hindi natin ito pinahahalagahan at ginugugol nang tama, baka tayo ay magkukulang sa sandaling dumating ang mga kagipitan."

Walang-malay na ipinagwalang-bahala ni Leo ang mga salita ni Alba, dahil naniniwala siya na palaging may oras pa siya. Nagpatuloy si Leo sa kanyang masayang pamumuhay, samantalang si Alba ay patuloy na masigasig sa paghahanda ng pagkain at pag-iimbak para sa darating na taglamig.

Nang magbago ang panahon, humarap ang bayan sa isang malaking hamon. Dumating ang isang kahalintulad na balang na nagpasabog sa mga taniman at nagpapakain ng lahat ng damo at halaman sa kanilang daraanan. Ang dati'y saganang lupain ay naging tuyot at ang bayan ay malapit nang magutom. Biglang nakita ni Leo, kasama ng iba pang mga balang, na sila ay walang makakain.

Naramdaman ni Leo ang kanyang nagugutom na sikmura at sumagi sa kanyang isipan ang pagsisisi. Nalaman niya ang tunay na halaga ng oras at ng kanyang kamang

mangan. Sa pusong mabigat, lumapit siya kay Alba, nang nakaluhod ang kanyang ulo.

"Alba, ngayon ko lang nauunawaan ang tunay na halaga ng oras," mariing sabi ni Leo. "Pinagsisisihan ko ang aking walang-pag-aalalang pamumuhay at ngayon ay nauunawaan ko ang kahalagahan ng iyong masipag na gawain. Patawarin mo ako, at kung hindi pa huli, sana'y magbahagi ka sa akin ng iyong inimbak na pagkain."

Bagamat nadismaya si Alba sa pagkakapabaya ni Leo, nakita niya ang katapatan sa mga mata nito. Nagpakita siya ng habag at ibinahagi ang kanyang pagkain, sinasabi, "Leo, tunay nga na ang oras ay isang mahalagang yaman, at mahalaga na ating ito'y pinahahalagahan at ginugugol nang maingat. Ngunit hindi kailanman huli upang matuto mula sa ating mga pagkakamali. Nawa'y maging paalala sa iyo ang karanasang ito na pahalagahan ang oras at gamitin ito nang wasto sa mga darating na araw."

Lubos na nagpapasalamat sa kabaitan at karunungan ni Alba, sumumpa si Leo na babaguhin niya ang kanyang mga pamamaraan. Siya ay naging isang masipag na balang, na naintindihan ang kahalagahan ng oras at ang mga bunga ng masigasig na pagsisikap.

Kumalat ang balita ng pagbabagong ito ni Leo sa buong bayan, na nagbigay-inspirasyon sa iba pang mga balang na suriin ang kanilang mga walang-saysay na pamamaraan at pahalagahan ang kahalagahan ng oras. Si Leo ay naging simbolo ng kahalagahan ng pagpapahalaga at wastong paggamit ng oras.

Ang aral ng kwento ay na ang oras, tulad ng ginto, ay isang mahalagang yaman na hindi dapat sayangin. Tinuturuan tayo nito na pahalagahan ang mga sandaling lumilipas, gamitin nang wasto ang ating oras, at magkaroon ng balanse sa pagitan ng pagtatrabaho at kasiyahan. Sa pamamagitan ng pagpapahalaga sa oras, maari tayong mamuhay nang lubos at maabot ang ating mga mithiin, kahit na sa harap ng mga pagsubok.