SAKA VE SANRI

(28) Soğuk Savaş.

"Siz ne düşünüyorsunuz, Karun Bey?" Toplantı salonunda bana yöneltilen soruyla aklımı Bige'den kurtarıp masadakilere baktım. Evet, artık ondan Saka diye değil, Bige diye bahsediyordum. Adı buydu, değil mi?

"Hangi konuda?" dediğimde CEO'larımızdan biri olan Ceyda Hanım, "Müşteşar Zeki Bey'in dosyasından bahsediyoruz," dedi. Her ay bir kez bu toplantıyı yapar, güvenlik için başvuran insanların dosyalarını kontrol eder ve içlerinden kimler korunmaya değerse onu seçerdik.

Masada duran kalemi parmaklarımın arasından çevirirken, "O ayyaşın alkol dışında düşmanları mı varmış?" dedim ilgisiz bir sesle.

"Adamlarımın zamanını ve ücretini karşılayacak parası yok. Yakın zamanda iflasını duyuracak birine güvenlik sağlayamayız çünkü dibi boyladığında zaten kendi kafasına sıkacaktır. Ölü bir adamdan borç tahsis edecek değiliz." Bir zamanlar bok gibi parası vardı ama şimdi iflasın eşiğindeydi. Onları korumak için onlara adadığım ekip canlarını ortaya koyuyordu. Her anlamda buna değmeliydi.

Üstelik bu ekibin içinde hackerlar, dedektifler ve keskin nişancılar da vardı. Ekibin kullandığı araçları, silahları, içinde görüntü ve dinleme cihazlarının olduğu minibüsleri biz tahsis ediyorduk. Holding onlara en iyi teknolojiyi sunuyordu, böylece müşterimiz için tehdit olan sorunu bulup ortadan kaldırıyorlardı. Bir müşteriye sağladığımız güvenlik paketi oldukça maliyetliydi ve bunun beş katını kazandırmayan müşterileri kabul etmek akıllıca olmazdı. Zenginler yaşamayı seviyordu ama zengin olmalarını sağlayan şey yaptıkları usulsüz işlerdi. Bu yüzden her birinin mutlaka birkaç düşmanı olurdu.

Sahip oldukları servetin tadını çıkarmak için yaşamaları gerekiyordu. Bunun için bize bir servet ödeyip canlarını koruyorlardı. Güvenlik konusunda başarısızlık oranımız çok düşük olduğu için uluslararası tanınan bir şirkettik. Ülkenin her yerinde su gibi müşteri ve para akıyordu. Benden sonra kırk kuşağı bolluk ve lüks içinde yaşatacak bir mirasa sahiptim. Belki de daha fazla. Hesabını tutamadığım kadar çok para vardı ama bir kuruşu bile bir gram huzuru satın almaya yetmiyordu.

Masada duran müşterilerin yığınla dosyalarına bakınca yüzümü buruşturdum. "Neden bu kadar çok?" Hepsini karşılayacak adamım ve techizatım vardı ama tüm bu dosyalara tek tek bakacak olmak can sıkıcıydı.

Müşteri alımlarından sorumlu uzmanımız Ünsal Bey, "Aslında bunlar sadece onda biri," diyerek gülümsedi. "Bir ay boyunca ekibimiz tüm başvuruları kontrol ediyor ve sadece seçili müşterilerin dosyalarını ayırıp size gönderiyor." Anlamadığım şey bu insanlar kendilerini korumayı bilmiyor mu?

Yemedikleri halt kalmıyordu ama başları en küçük bir belaya girince hemen bize geliyorlardı. Aslında bu artan talepler finansal bakımdan beni mutlu etmeliydi ama son zamanlarda hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Severek yaptığım işim bile sıkıcı gelmeye başlamıştı.

"Devam edelim," diyerek arkama yaslanıp asistanımın getirdiği kahveyi aldım. "Sıradaki?"

Elindeki ajandayla yanımda dikilen asistanım, "Efendim başlamadan önce Ümit Bey'in sizinle görüşmek istediğini tekrar hatırlatmalıyım," dediğinde başımı salladım. Boş olduğum bir zamanda onunla görüşmek için bir program oluştururum. Gurur'un kızını kaçırıp zorla evlendiği adam, yani bölge liderlerinden Ümit Bey'in benimle görüşmek istemesi hayırlara vesile olmasa gerek.

Toplantının devamında üç saat boyunca bu ay kabul edeceğimiz müşteriler üzerine konuşmuş ve bizim için kârlı olacak müşterilerin başvurularını onaylamıştık. Toplantı nihayet bitince herkes çok yorulduğu için hiç vakit kaybetmeden kendi ofislerine gittiler. Toplantı salonunda kimse kalmayınca ofisime gitmek yerine telefonu çıkartıp Gurur'u aradım. Bu itin kayınpederi benimle görüşmek istediğine göre Gurur kesin canımı sıkacak bir şeyler yapmıştır. Benden saklanmak için sık sık numarasını değiştiriyordu ama son kullandığı numarayı bulmayı başardım. Bir zamanlar şirketi yöneten o olduğu için tüm sırlarımıza hâkimdi. Onu bulacak tüm yöntemleri çok iyi bildiği için gereken önlemi alıyor ve izini kaybettiriyordu.