you are my angel | hyunlix

29. the end

Niedługo po samobójstwie Hyunjina, kiedy byłem w największej rozsypce robiłem wszystko tak jak on, żeby czuć jego obecność i tworzyć sobie iluzję, że wcale go nie zabrała śmierć. Nie było to dobre rozwiązanie, ale stworzyłem piosenkę, która Chris pomógł mi wydać. Bez powodu po prostu on jako profesjonalny producent zaproponował mi publikację jej, a jako że nie byłem w stanie zakrzątać głowy czymkolwiek innym niż stratą ukochanego, po prostu się zgodziłem. Nie przewidzieliśmy jednak tego, że jako że piosenka była po angielsku nagle wybuchnęła popularnością i musiałem przeprowadzić się do Nowego Jorku.

Mimo upływu dwóch lat ciągle ścigali mnie reporterzy i 'fani'. Nie lubiłem tego terminu, bo nie uważałem się za celebrytę. W każdym bądź razie, takie nagłe zniknięcie wywołałoby różne dziwne akcje w internecie, dlatego pierwszy raz świadomie udałem się na jakąś galę, żeby wyjaśnić sytuację, oczywiście w takim stopniu, by nie wchodzić zbyt bardzo w sprawy prywatne. Podczas tego dnia był ze mną Jisung i Minho, a nawet moja siostra która mimo moich sprzeciwów robiła za kogoś w stylu asystentki-menadżerki.

- dzień dobry, dziś chciałbym wyjaśnić wam parę spraw. Nie będzie to dla mnie łatwe, dlatego proszę was o zrozumienie. Nie przedłużając, moje dzisiejsze wystąpienie tak na dobrą sprawę jest pierwszym, mimo, że podczas dwóch ubiegłych latach w takowych uczestniczyłem. A więc o co chodzi? Zaczynając od samego początku, dwa lata temu z pomocą mojego niesamowitego przyjaciela producenta powstała piosenka 'Deep End', która trafiła do internetu. Nie kojarzy mi się ona jednak dobrze, bo jak zapewne wiecie ma ona dość przytłaczający tekst. Parę tygodni przed jej publikacją straciłem najważniejszą osobę w moim życiu, która była jedynym źródłem szczęścia, jakie kiedykolwiek było mi dane doznać. Ta osoba odebrała sobie życie, zdecydowanie za wcześnie. Byliśmy w szczęśliwym związku z ogromnymi planami na przyszłość przez trzy najpiękniejsze lata mojego życia, dlatego jej lub jego śmierć tak bardzo mną wstrząsnęła. Przez kolejne lata nie potrafiłem już czuć jakichkolwiek pozytywnych emocji, a utwór, z którego powodu teraz tu jestem powstał z niewyobrażalnego bólu, tęsknoty i rozpaczy. Przez ten natłok i depresję towarzyszącą mi przez ostatni czas ledwo co pamiętam te dwa lata mojego, powiedzmy, momentu rozgłosu. Wszystko, co wtedy robiłem, gdzie się pojawiałem, było dzięki mojej ukochanej siostrze, która podkładała mnie na nowo. Dziękuję ci Livvy, bez ciebie bym nie dał rady. Dochodząc do końca, ostatnie tygodnie spędziłem w mieście, w którym tak naprawdę byłem szczęśliwy, a teraz tam wracam. Możecie o mnie zapomnieć, nie musicie. Wszelkie konta na mediach społecznościowych związane z moją publiczną aktywnością właśnie są usuwane, i chciałabym tutaj tylko podziękować wam za ten rozgłos i miłość którą daliście 'Deep End', i proszę was, żebyście dali teraz mi po prostu żyć, i zostawić ostatnie dwa lata w przeszłości, jako że były ciemnym i trudnym okresem mojego życia. Jako pożegnanie powstała płyta, bez tytułu. Znajduje się na niej 'Deep End' i piosenka, którą stworzyła dla mnie ta wyjątkowa osoba, jednak nie w oryginale, lecz jest to mój cover. A teraz, ja znikam, stety bądź niestety już na zawsze, więc dziękuję wam za wszystko, i cóż, żegnajcie.

O dziwo, moja wzruszająca przemowa zadziałała, bo nie licząc tych pieprzonych lotnisk, nikt do mnie nie podchodził, w końcu mogłem przestać ubierać wszędzie kapelusz, okulary i maseczkę.

Hyunjin był, jest i będzie moją jedyną miłością i jedyną osobą, która jest w stanie dać mi tyle szczęścia, nawet najmniejszymi gestami. Wszędzie widziałem ślady jego obecności, w całym Seulu. Gdziekolwiek bym się nie znalazł, myślałem o, to by się spodobało Hyunjinowi lub ciekawe, czy Hyunjin chciałby tu ze mną przyjechać. Nie było to łatwe, ale nauczyłem się przemieniać ból w szczęśliwe wspomnienia. Przez następne dni, miesiące, a nawet lata przyjaciele mnie nie zostawili, a dbali o moje samopoczucie, z resztą ja starałem się dawać im to samo. Mały Hyunjin, syn Bangów był przeuroczy i naprawdę przypominał swojego świętej pamięci wujka, o którym cały czas mu opowiadano.