Moja dusza odmawia mi posłuszeństwa. Stoję pod prysznicem, a moje ciało jest zmarznięte. Czuje zimną wodę, które oblewa mnie całą. Nie mogę zmusić się do wyjścia i odetchnięcia. Nie mam na to siły, nie umiem...
Moje dłonie są spierzchnięte i nie mogę na nie patrzeć. Zamykam oczy i próbuję wyobrazić sobie Ciebie. Jesteś tu. Uśmiechnięty i wesoły. Mówisz do mnie te słodkie rzeczy, a ja powinnam się rumienić. Jednak tego nie robię.
Postanawiam wyjść spod prysznica i owinąć się granatowym ręcznikiem. Moje ciało nadal jest zmarznięte, ale nie przejmuje się tym. Podchodzę do lustra i nie poznaje samej siebie. Naprzeciwko mnie stoi kobieta, która ma zapuchnięte od płaczu oczy.
Nakładam na siebie bieliznę i koszulkę, która należy do ciebie. Nie powinnam jej nosić, ale nie mogę się powstrzymać. Pachnie tobą, a ja zamieram. Do moich oczu znów napłynęły łzy, ale nie chce płakać. To mnie wykańcza - ty mnie wykańczasz.
Moje stopy dotykają zimnej podłogi, a ja sama skierowałam się do naszego pokoju. Nie mam siły, aby cokolwiek zrobić. Po prostu kładę się na łóżku i znów czuje się bezradna. Czuje się źle i nie mogę sobie z tym poradzić. Moje ciało jest obolałe i zmęczone, a ty mi nie pomożesz. Twoja poduszka jest mokra od moich łez, które wciąż wypływają. Nie mogę ich powstrzymać nawet jeślibym chciała, ale co jeśli nie chce?
Wyobraź sobie, że to ja czuje się winna. Jeden dzień mógłby zmienić wszystko, a ja zdążyłabym się pożegnać. Powiedzieć to ostatnie słowo „Do widzenia". Tylko nie miałam takiej okazji. Odszedłeś ode mnie zbyt szybko i nie pozwoliłeś mi na to. Myślisz tylko o sobie, a ja nie mogę tego zrozumieć. Dlaczego tak postąpiłeś? Widzisz mnie teraz? Spróbuj wyobrazić sobie, co teraz czuje. Nie możesz tego zrobić, prawda? To wyżera mnie od środka. Ten ból, który jest we mnie jest nie do zniesienia. Nie życzyłabym ci tego. Nigdy... chociaż wiedz jak cię nienawidzę.
Przewracam się na drugi bok z wielkim trudem. Nie mam siły. Nie włożyłam do ust nic od czterech dni. Jedzenie nie przeszło mi przez gardło, bo cały czas myślałam o tobie. Co by zmienił ten jeden dzień. Czy mogłabym cię powstrzymać?
Twoje błękitne oczy zaprzątają moja głowę. Myślę o nich cały czas. To w jaki sposób na mnie patrzyły i jak się śmiały. Były cudowne, kochałam je. Uśmiech, który był nieodmienną częścią mojego życia i to w jaki sposób mi go podarowywałeś. Tęsknię za nim. Tęsknię za tobą. Twoje włosy, które uwielbiałam dotykać. To w jaki sposób starałeś nad nimi zapanować i ile spędzałeś nad nimi czasu wiedząc, że niedługo wrócą do swojej poprzedniej pozycji. Nie złościłeś się na mnie nawet kiedy robiłam okropne rzeczy. To zawsze ja denerwowałam się na ciebie, chodź nie powinnam. Za każdym razem wmawiałeś mi, że to nic takiego. I wiesz, co? Miałeś racje. To wszystko było nic nie warte w porównaniu, co czuje teraz - po twojej stracie. Zagłębiając się w to wszystko wiem, że to wszystko nie było sensowne. Nasze kłótnie i spieranie się o głupie nieważne rzeczy.
Powiedz, kiedy ostatnio powiedziałeś do mnie „Kocham cię". Nie pamiętasz? Ja też nie. Wiem, że nie mówiliśmy tego zbyt często i to jest złe. Jednak gdybym miała słuchać tych słów co kilka minut, straciłby one znaczenie. Nie sądzisz?
Nawet nie wiesz, co dla mnie znaczyłeś. Byłeś najważniejszy w moim życiu i na pewno pozostaniesz na pierwszym miejscu. Zawsze tak będzie, obiecuje.
Gdybym miała jeszcze jeden dzień...
Wycałowałabym cię całego i powiedziała to wszystko, czego nie zdążyłam. Wdałabym się w dyskusje z tobą. Nie pozwoliłabym ci tak szybko zniknąć. Nie byłoby takiej mowy. Jesteś zbyt ważny i zawsze będziesz.
